tag:blogger.com,1999:blog-87749078255352289312024-02-20T21:18:10.502-08:00short stories writerΚώστας Ζαχαράκηςhttp://www.blogger.com/profile/10163846848502459843noreply@blogger.comBlogger33125tag:blogger.com,1999:blog-8774907825535228931.post-73742556479817903202023-12-29T10:23:00.000-08:002023-12-29T10:25:23.260-08:00<p> </p><p class="MsoNormal">ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΜΙΑΝ ΑΛΛΗ ΓΗ<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Βλέποντας την Νέα Γη
να πλησιάζει έκλεισε τα μάτια και χαμογέλασε… Ο 2031 ανταποκρίθηκε άμεσα στα
συναισθήματά του και άρχισε να παίζει Μότσαρτ.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Τέσσερις μήνες πριν
εξέπληξε την ανθρωπότητα παρουσιάζοντας ένα σκάφος με φύλο και εθνική ταυτότητα
: ο 2031 ήταν άντρας και αμερικανός, όπως και ο ίδιος… Σε όσους τον κατηγόρησαν
για τα χαρακτηριστικά και τους τίτλους που απέδωσε στο ευφυές διαστημόπλοιό
απάντησε πως από τη στιγμή που είναι ο πιο ισχυρός ιδιώτης στον κόσμο και δεδομένου
πως το 1/4 του χρέους της Αμερικής πληρώθηκε με δικά του λεφτά, έχει κάθε
δικαίωμα να ονομάσει το σκάφος του όπως γουστάρει. Ας είναι ευχαριστημένοι που
δεν το είπε «Στρατηγό Λη» και που στην ράχη του έχει την αστερόεσσα και όχι τη
σημαία του Νότου, απάντησε.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο 2031 θα
μετατρέπονταν στο σπίτι του αμέσως μετά την προσεδάφιση στη Νέα Γη. Θα ήταν ο
οίκος και η προστασία του ουράνιου επισκέπτη, ο οποίος δεν είχε τίποτα να
φοβηθεί από την εκεί πραγματικότητα.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Ούτε λίγο-ούτε πολύ
θα αντιμετωπίσω ανθρώπους σαν αυτούς της Γης<span style="mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-latin;">, </span><span style="mso-bidi-language: AR-SA;">απλά 200 χρόνια πίσω» μονολόγησε. «Όλα τ` άλλα
δεν με ενδιαφέρει να τα μάθω ακόμα».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ματ Ρίτσερς, από μητέρα βιβλιοθηκάριο και
πατέρα επιχειρηματία, επιχειρηματίας και ο ίδιος και χάρις στη βοήθεια της
τεχνολογίας υπερ-αθλητής, παντρεμένος 5 φορές με 4 γυναίκες (αχ αυτή η Ντέμπι,
που τον τύλιξε δυο φορές, τελικά την ξεφορτώθηκε χαρίζοντάς της ένα νησάκι στον
Ινδικό), με καμιά 10ρια τέκνα που τα μπέρδευε μεταξύ τους, 60ρης και βάλε που
μοιάζει με 30ρη και βγάλε… ο πρώτος άνθρωπος που θα πατήσει το πόδι του στον
κόσμο εκείνο που διαθέτει όλα τα φόντα να ακολουθήσει την Γη στην εξέλιξή της.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Κουβαλούσε μαζί του το ψήφισμα της
Ρωσο-Αμερικάνικης Συμμαχίας (μιας πολιτικής οντότητας που είχε ήδη δυόμιση
χρόνια ζωής) και που συνιστούσε να μην κάνει την παραμικρή επέμβαση στον
πολιτισμό που θα έβρισκε εκεί.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Ακόμα κι αν κάνουν ανθρωποθυσίες;» είχε
ρωτήσει ,χαμογελώντας και κλείνοντας το μάτι, την Ρώσο Πρόεδρο. Εκείνη απάντησε
με ένα συγκαταβατικό μειδίαμα και την δισύλλαβη λέξη που στα ουκρανικά σημαίνει
«παλιόπαιδο».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η διαδικασία προσεδάφισης είχε ξεκινήσει</span><span dir="RTL"></span><span dir="RTL"></span><span dir="RTL" lang="AR-SA" style="mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><span dir="RTL"></span><span dir="RTL"></span>﮲</span><span dir="LTR"></span><span dir="LTR"></span><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span dir="LTR"></span><span dir="LTR"></span> όπως
ήταν αναμενόμενο ο Μότσαρτ αντικαταστάθηκε από Βάγκνερ.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Λίγα λεπτά Βάγκνερ και μετά σιωπή. Τώρα καμιά
μουσική δεν μπορούσε να ανταποκριθεί σε όσα ένιωθε. Η Μάγια δίπλα του άρχισε να
γαυγίζει νευρικά. Ήταν ο μόνος σύντροφος που είχε αυτούς τους τέσσερις μήνες</span><span dir="RTL"></span><span dir="RTL"></span><span dir="RTL" lang="AR-SA" style="mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><span dir="RTL"></span><span dir="RTL"></span>﮲</span><span dir="LTR"></span><span dir="LTR"></span><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span dir="LTR"></span><span dir="LTR"></span> αν
εξαιρέσεις φυσικά τον ίδιο τον 2031 και τα -απενεργοποιημένα από χτες το βράδυ-
ρομπότ σεξουαλικής εκτόνωσης.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Ησύχασε κορίτσι μου… Ναι, είναι ένας νέος
κόσμος εκεί έξω! Όμως πίστεψέ με, είναι ταυτόχρονα και παλιός…». Όμως η Μάγια
συνέχισε να γαυγίζει και να μοιάζει όλο και πιο ανήσυχη και τότε αυτός αναγκάστηκε
να πει : «Όλοι αυτοί οι τύποι που ζουν εδώ πέρα δεν αξίζουν μια μπροστά μας…
Κατάλαβες κορίτσι μου; Είμαστε πολύ καλύτεροί τους…»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η κεντρική πόρτα άνοιξε</span><span dir="RTL"></span><span dir="RTL"></span><span dir="RTL" lang="AR-SA" style="mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><span dir="RTL"></span><span dir="RTL"></span>﮲</span><span dir="LTR"></span><span dir="LTR"></span><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span dir="LTR"></span><span dir="LTR"></span> η
Νέα Γη τον καλούσε να εξέλθει και να την εξερευνήσει. Παρά το αναμφισβήτητο
θάρρος του (ή μήπως ήταν θράσος όπως ισχυρίζονταν οι αριστεροί ακτιβιστές που
τόσο τον μισούσαν;) αισθάνθηκε πως του ήταν αδύνατο να τη διαβεί.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Οι αυτοδημιούργητοι μεγιστάνες όπως ο Ματ
Ρίτσερς ήξεραν έναν νόμο πολύ καλά : ποτέ μην παραδέχεσαι τις αδυναμίες σου. Κι
έναν ακόμα : ποτέ μην παραδέχεσαι πως δεν παραδέχεσαι.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ωστόσο 4 μήνες κοσμικού ταξιδιού -και άρα
συνύπαρξης με τον εαυτό σου- μπορεί να λειτουργήσουν ως διαδικασία
αποσυναρμολόγησης ακόμα κι αν έχεις έναν πολύ καλά δομημένο εαυτό. Έτσι μπήκε
στον πειρασμό κάποιες φορές και κλώτσησε την Μάγια (το καλό αυτό σκυλάκι ,πιστό
στο πνεύμα των σκύλων, δεν κράτησε την παραμικρή μνησικακία), τροποποίησε ένα
από τα ρομπότ σεξουαλικής εκτόνωσης στην ηλικία των 17 ετών (ποιος θα το
μάθαινε;) κι ένα ακόμα το μετέτρεψε σε άντρα (το 90% της μετατροπής αφορούσε
ένα και μοναδικό εξάρτημα) και με το τελευταίο μάλιστα πέρασε κάτι λιγότερο από
δυο `βδομάδες κολασμένων οργίων στα οποία έπαιξε έως και παθητικό ρόλο. Και να
φανταστείς πως πίσω στην πατρίδα χρηματοδοτούσε το επανασυστημένο
Ρεμπουμπλικάνικο κόμμα που ήθελε να ποινικοποιήσει ξανά τις </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-language: AR-SA;">gay</span><span lang="EN-US" style="mso-bidi-language: AR-SA;"> </span><span style="mso-bidi-language: AR-SA;">σχέσεις.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ναι, μετά από όλα αυτά, ίσως μπορούσε να
παραδεχτεί έναν έτσι κι αλλιώς αναμενόμενο και εντελώς ανθρώπινο φόβο.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Τι άνθρωποι θα `ναι αυτοί εκεί έξω;»
μονολόγησε ανατριχιάζοντας. Το σκάφος άρχισε να παίζει μια ζοφερή μουσική την
οποία δεν αναγνώρισε. Θα ήταν αρκετό να ρωτήσει δυνατά για να μάθει τον συνθέτη</span><span dir="RTL"></span><span dir="RTL"></span><span dir="RTL" lang="AR-SA" style="mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><span dir="RTL"></span><span dir="RTL"></span>﮲</span><span dir="LTR"></span><span dir="LTR"></span><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span dir="LTR"></span><span dir="LTR"></span> του
φάνηκε όμως ασήμαντο.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Μα… τι στο καλό;» Πίσω από τη μουσική ακουγόταν
κι ένα ακόμα μοτίβο που διαρκώς αυξανόταν σε ένταση. Οχλαγωγία; Τύμπανα;
Διαδήλωση; Τι ήταν αυτό άραγε και κυρίως, από που ερχόταν;<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Μια στιγμή!» είπε κοιτώντας τη Μάγια</span><span dir="RTL"></span><span dir="RTL"></span><span dir="RTL" lang="AR-SA" style="mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><span dir="RTL"></span><span dir="RTL"></span>﮲</span><span dir="LTR"></span><span dir="LTR"></span><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span dir="LTR"></span><span dir="LTR"></span> το
ζώο είχε βουβαθεί.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Ακούγεται απ` έξω!». Περπάτησε ως την ανοιχτή
πόρτα του 2031 από την οποία ξεκίναγε τώρα μια σκάλα με καμιά πενηνταριά σκαλοπάτια
που οδηγούσαν στο έδαφος της Νέας Γης. Μόλις τα πόδια του πάτησαν το
κεφαλόσκαλο αντίκρυσε ένα θέαμα που τον έκανε να θέλει να βάλει τα γέλια. Πράγματι,
γούρλωσε τα μάτια και γέλασε ηχηρά κάνοντας τις δυο μουσικές -τόσο αυτή του
σκάφους όσο κι εκείνη που έρχονταν από μεγάλα γραμμόφωνα που κρατούσαν κάποιοι
μέσα στο πλήθος- να σταματήσουν απότομα.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ενώπιον του στεκόταν χιλιάδες άντρες και
γυναίκες που φορούσαν ρούχα των αρχών του εικοστού αιώνα</span><span dir="RTL"></span><span dir="RTL"></span><span dir="RTL" lang="AR-SA" style="mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><span dir="RTL"></span><span dir="RTL"></span>﮲</span><span dir="LTR"></span><span dir="LTR"></span><span lang="AR-SA" style="mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><span dir="LTR"></span><span dir="LTR"></span> </span><span style="mso-bidi-language: AR-SA;">πράγμα που δεν τον εξέπληξε. Εκείνο που έκανε
τις κόρες των ματιών του να διασταλούν και τα χείλη του να τεντωθούν σε ένα
χαμόγελο που και ο ίδιος το φανταζόταν παρανοϊκό ήταν οι τεράστιες κόκκινες
σημαίες με τα σφυροδρέπανα που ανέμιζαν σε διάφορα σημεία μπροστά του.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Μισό εκατομμύριο κομμουνιστές κάτω από μένα»
γύρισε να πει στη Μάγια</span><span dir="RTL"></span><span dir="RTL"></span><span dir="RTL" lang="AR-SA" style="mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><span dir="RTL"></span><span dir="RTL"></span>﮲</span><span dir="LTR"></span><span dir="LTR"></span><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span dir="LTR"></span><span dir="LTR"></span> όμως το ζώο είχε χαθεί φοβισμένο στο βάθος
του σκάφους. Ο 2031 άρχιζε να παίζει την Διεθνή… «το χιούμορ σου!» είπε
βλαστημώντας.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Καλησπέρα συντρόφια!» φώναξε με όλη του τη δύναμη.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ένας ψίθυρος ξεχύθηκε ανάμεσα στους ανθρώπους
του εικοστού αιώνα που τον έκανε να ανατριχιάσει.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Είμαι από το μέλλον!» ξαναφώναξε δυνατά. «Ζω
σε έναν πλανήτη σαν και τον δικό σας».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Καλώς ήρθες!» ακούστηκε μια φωνή σε σπαστά
αγγλικά.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Ποιο είναι το όνομά σου;» ρώτησε.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Κλίντον» απάντησε ο ψηλός, ξανθωπός άντρας.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Γίνεται όλο και καλύτερο» είπε χαμηλόφωνα ο
Ματ.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Ξέραμε πως θα έρθεις. Σε είχαν εντοπίσει τα
τηλεσκόπια εδώ και μέρες».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Ποιος είναι ο αρχηγός σας σ` αυτόν τον
πλανήτη;»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Εγώ» απάντησε ο Κλίντον. «Είμαι ο γενικός
γραμματέας του Αγγλικού Κομμουνιστικού Κόμματος και Πρόεδρος της Οικουμένης».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Της Οικουμένης;» έκανε σα χαζός ο Ματ.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Παλιότερα την λέγαμε Κοινωνία των Εθνών… Αλλά
αυτά θα τα μάθεις σιγά-σιγά… Αν πάντα θες να μείνεις στον πλανήτη μας.
Πιστεύουμε πως έχουμε να μάθουμε πολλά από σένα».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο Ματ έκανε μια μικρή παύση και μετά ρώτησε : «Θες
να πεις πως ολόκληρη η Γη έχει κομμουνισμό;»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Ποια είναι η Γη;» ρώτησε ο Κλίντον.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Ο πλανήτης αυτός ρε διάολε!» είπε
τσαντισμένος ο Ματ.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Το πλήθος από κάτω ένιωσε έκπληξη με την
έκρηξη του ενώ ο Κλίντον απάντησε μουδιασμένα : «Τον λέμε Ουτοπία». <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Ουτοπία, το μπουρδέλο» γέλασε αλαζονικά ο Ματ.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Από κάτω ακούστηκαν μερικά βρισίδια και μια
γυναίκα φώναξε : «Μοιάζει με τους παλιούς αφέντες!».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Χιούμορ κάνω!» απευθύνθηκε με απόλυτη
αυτοπεποίθηση στο προλεταριάτο ο Ματ.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Πράγματι, την ίδια φάτσα έχει!» ακούστηκε
άλλη μια γυναικεία φωνή.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Πες τους να ηρεμήσουν σε παρακαλώ» ζήτησε
τώρα από τον γενικό γραμματέα.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Να μην γίνεσαι προσβλητικός» συνέστησε
θαρραλέα ο Κλίντον.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Άκου να σου πω φίλε» τον κάρφωσε ο Ματ. «Αυτό
το σκάφος που βλέπεις μπροστά σου μπορεί να σας αφανίσει με μια μου κίνηση,
κατάλαβες; Αρκεί να πω τρεις λέξεις».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Μην τον πιστεύεις!» εκτοξεύτηκε μια συμβουλή
προς τον Κλίντον.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Ποιος μίλησε» θέλησε να μάθει ο Ματ.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Ο σύζυγός μου».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Έχεις και σύζυγο; Εγώ ήξερα πως ο Στάλιν τους
πούστηδες τους εκτελούσε».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Ποιος ειν` ο Στάλιν;»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Ένας κακός. Εσύ δεν φαίνεσαι για τέτοιος…
σύστησε μου τον σύζυγό σου, φίλε» ζήτησε προσπαθώντας να ακουστεί ευγενικός.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο σύζυγος ξεχώρισε από το πλήθος και πέρασε
μπροστά απ` όλους, φτάνοντας μάλιστα να πατήσει το πρώτο σκαλί της σκάλας που
οδηγούσε στην είσοδο του 2031.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Είμαι ο Χίλαρυ» είπε θαρρετά.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Καλά, πλάκα μου κάνεις;» πέταξε μια απορία
προς τον ουρανό ο Ματ Ρίτσερς. Ο τύπος από κάτω του έμοιαζε περισσότερο με
αρρενωπή γυναίκα.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Γειά σου Χίλαρυ… Η Έλεν Ντε Τζένερις τι
γίνεται;»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Ποιος είν` ο Στάλιν; Ποια είναι η Έλεν Ντε
Τζένερις;» ρώτησε ο Χίλαρυ.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Τίποτα, μακρινές ιστορίες από έναν αλλόκοτο
πλανήτη. Δεν σε αφορούν παλληκάρι μου».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Θέλω να δω το αερόπλοιο σου».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η λέξη «αερόπλοιο» έκανε τον Ματ να
ξεκαρδιστεί ενώ από το εσωτερικό του σκάφους ακούστηκαν και μερικά γαυγίσματα.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Κάνε πίσω, μην ανεβαίνεις άλλο σκαλί πρώτη
κυρία».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Πρώτη κυρία;» ρώτησε απορημένος ο Χίλαρυ κι
έκανε άλλο ένα βήμα. Έμοιαζε μαγνητισμένος από το τεράστιο κατασκεύασμα που βρίσκονταν
μπροστά του.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Ο σύζυγός μου είναι εφευρέτης» ακούστηκε ο
γενικός γραμματέας λίγο πιο πίσω.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Αδιαφορώ! Δεν θέλω κομμουνιστές στο σκάφος
μου ακόμα κι αν πρόκειται για τον Τόμας Έντισον!»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Γιατί με είπες πρώτη κυρία;» ρώτησε ο Χίλαρυ
ανεβαίνοντας δυο ακόμη σκαλιά.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο Ματ Ρίτσερς τον κοίταξε με τρόμο. Ήταν
ολοφάνερο πως αυτός ο τύπος ήθελε να ανέβει ψηλά. Ήταν επίσης ολοφάνερο πως
είχε το πάνω χέρι στον γάμο του και κανείς δεν μπορούσε να τον μαζέψει. Το
χειρότερο απ` όλα είναι πως κάποιοι από το πλήθος (κυρίως γυναίκες)
παρακινημένοι από το θάρρος του Χίλαρυ είχαν αρχίσει να κινούνται προς τον 2031
με διαθέσεις άκρως εξερευνητικές.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο Ματ έτρεξε προς το εσωτερικό του σκάφους ενώ
ο 2031 άρχισε να παίζει τη μουσική τίτλων της αρχαίας τηλεοπτικής σειράς που
λεγόταν «Χαβάη 5-0». Επέστρεψε στο κεφαλόσκαλο κρατώντας ένα μακρύ αντικείμενο
στα χέρια που παρότι οι άνθρωποι μπροστά του δεν είχαν ποτέ ξαναδεί καταλάβαν πως
είναι ένα όπλο. Αυτό τους έκανε να μείνουν παγωμένοι στις θέσεις τους.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Μην με αναγκάσετε να σας αφανίσω!» ούρλιαξε
θριαμβευτικά.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Όμως μόνο 2-3 σκαλιά τον χώριζαν πια από τους
πρώτους και αισθάνθηκε πως το κακό είχε γίνει. Πισωπάτησε μισό βήμα και
ετοιμάστηκε να δώσει στον 2031 -που ήδη έπαιζε ένα νεκρικό ρεκβιέμ- την αμετάκλητη
εντολή να κλείσει την πόρτα. Τους κοίταξε με απέχθεια και άπειρη περιφρόνηση.
Όχι, δεν μπορεί να είχε πάρει η ανθρωπότητα αυτόν τον δρόμο! Αλλά από την άλλη…
γιατί όχι; «Παραλίγο να συμβεί και στον δικό μας πλανήτη» σκέφτηκε. Ευτυχώς που
δεν επικράτησε.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Έκανε κάμποσες υποθέσεις μαζεμένες… Η μία
αντέκρουε την άλλη, έμπαινε μέσα στην άλλη, άρχιζε πριν η προηγούμενη τελειώσει…
μπλέξιμο! Αν μείνω και προσπαθήσω να τους αλλάξω! Αν τους καθαρίσω όλους! Αν
κλείσω ερμητικά τον 2031 και παραμείνω στην Νέα Γη να τους παρακολουθώ!<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Θέλω να γυρίσω πίσω» κατέληξε. «Ας πάνε στο
διάολο οι κωλο-μπολσεβίκοι!». Κι έδωσε εντολή στον 2031 να κλείσει την είσοδο
και να ξεκινήσει την διαδικασία αποχώρησης.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Έκανε την πόρτα διάφανη πατώντας ένα κουμπί
που βρίσκονταν πάνω της κι έμεινε να τους κοιτάζει να τον μελετούν αδηφάγα κι
αυτόν και το εσωτερικό του 2031. Τι απαίσιες φάτσες που είχαν! Του θύμιζαν
αμυδρά τους υπαλλήλους που δούλευαν για τον ίδιο στον πύργο του στη Νέα Υόρκη –
ήξερε πως μέσα τους τον μισούσαν!<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Από το μυστικό του γραφείο (στον πύργο υπήρχε
το επίσημο γραφείο του που έπιανε όλο τον τελευταίο όροφο αλλά και το ανεπίσημο
ή μυστικό, το οποίο βρισκόταν στον τεσσαρακοστό πρώτο από τους ενενήντα δυο
ορόφους) τους παρακολουθούσε συχνά χάρις στο σύστημα καταγραφής που σάρωνε τα
πάντα στο Κτίριο Ρίτσερς και ήξερε πολύ καλά, είχε καταλήξει, ήταν βέβαιος, πως
εκτός από απίστευτα κατώτεροι (αυτό το αποδείκνυε και η θέση τους άλλωστε) ήταν
ταυτόχρονα και μοχθηροί, ανελέητοι, εν δυνάμει εγκληματίες, λύκοι με προβιές
άκακων δήθεν αμνών, βρυκόλακες που θα έπιναν χωρίς ενδοιασμό το αίμα των
ευεργετών που τους παραχωρούσαν σε καθημερινή βάση δουλειά και αξιοπρέπεια.
Είχε σκεφτεί πολλές φορές πως τα όντα αυτά δεν άξιζε να ζουν ή να ψηφίζουν και
θα ήθελε να μπορεί να τους αφανίσει με τον ίδιο τρόπο που μπορούσε να τους
απολύσει. Ο μόνος λόγος που τα τελευταία χρόνια δεν έκανε απολύσεις ήταν επειδή
είχε φτάσει ως τα τρίσβαθα της ψυχής του η συνειδητοποίηση πως κάθε εργαζόμενος
είναι ίδιος κι απαράλλαχτος με τους υπόλοιπους – οπότε, ποιο το όφελος; Στα
αμερικάνικα </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-language: AR-SA;">media</span><span lang="EN-US" style="mso-bidi-language: AR-SA;"> </span><span style="mso-bidi-language: AR-SA;">πάντως είχε επικρατήσει η αντίληψη για κείνον
πως ήταν «συμπονετικός», πράγμα που τον διασκέδαζε αφάνταστα.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Καθίκια…» ξεστόμισε.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Δεν έβλεπε τους ανθρώπους μπροστά του αλλά
εκείνους που είχε αφήσει στη Γη. Ή μήπως ήταν οι ίδιοι;<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Τρεις λέξεις ρε καθάρματα, μόνο τρεις
λέξεις».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο 2031 μπήκε αμέσως στο κόλπο κι άρχιζε να
παίζει τις πρώτες νότες από το </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-language: AR-SA;">Enola</span><span lang="EN-US" style="mso-bidi-language: AR-SA;"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-language: AR-SA;">Gay</span><span style="mso-bidi-language: AR-SA;">…<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Όχι ακόμα αγορίνα μου, πάρε ύψος πρώτα!»
πρόσταξε κι ευθύς βρέθηκαν 60 μέτρα πάνω από το έδαφος.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Τα τριπλάσια!» διέταξε ο Ματ Ρίτσερς. Ο 2031
υπάκουσε.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Α, μπράβο! Είσαι έτοιμος για τις τρεις λέξεις
αγόρι μου;»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Και χωρίς να περιμένει καμία απάντηση διέταξε :
«Καις. Πλανήτη. Τώρα».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal">THE END</p><p class="MsoNormal"><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh1_TEHS14rdRRQXKajfEgcn-dKlygtpEhyVZWG5vY3goPmpvrKyu-gCOiIslTmSn2s3nD-yyPUCJCBKC70-ECoyCKBO6CvW_WXSt4ogZkzERHzxPKbyuJ0aD6srKmh3hbSW42Z-NznVYrLMBIJMWQ1TGw-wVsaxzFHl1xfrQNpxVYliVpiGBkB3pAbhZ-T/s2400/%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B7%20%CE%B3%CE%B7.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1534" data-original-width="2400" height="205" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh1_TEHS14rdRRQXKajfEgcn-dKlygtpEhyVZWG5vY3goPmpvrKyu-gCOiIslTmSn2s3nD-yyPUCJCBKC70-ECoyCKBO6CvW_WXSt4ogZkzERHzxPKbyuJ0aD6srKmh3hbSW42Z-NznVYrLMBIJMWQ1TGw-wVsaxzFHl1xfrQNpxVYliVpiGBkB3pAbhZ-T/s320/%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%B7%20%CE%B3%CE%B7.jpg" width="320" /></a></div><br /><p class="MsoNormal"><br /></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span><b><span style="mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><o:p></o:p></span></b></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>Κώστας Ζαχαράκηςhttp://www.blogger.com/profile/10163846848502459843noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8774907825535228931.post-16594640518054837672022-06-04T00:44:00.003-07:002022-06-04T00:48:42.162-07:00<p> </p><p class="MsoNormal">Κάτι περισσότερο<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Κοίτα, στην
πραγματικότητα δεν αισθάνομαι φυλακισμένος. Λέξεις στο χαρτί απλά θέλω να βάζω,
τη μια μετά την άλλη, αν το σκεφτείς δεν είναι τίποτα σπουδαίο. Ονειρεύτηκα να
γίνω μεγάλος συγγραφέας αλλά αυτό είναι κάτι που το `χω αφήσει τώρα πίσω μου,
το `χω ξεπεράσει θα έλεγα… Μπορεί να γίνει σκλαβιά η Τέχνη αλλά αυτό συμβαίνει
μόνο όταν δεν γνωρίζεις βαθιά και ουσιαστικά, αληθινά θα έλεγα, τον εαυτό σου…
Πάντρεψε την ταπεινότητα με τη δέσμευση, αν θες να μ` ακούσεις. Συμφιλίωσε τες,
μάλλον.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Δουλεύω ασταμάτητα
μέχρι να γεννηθεί το έργο<span dir="RTL"></span><span dir="RTL"></span><span dir="RTL" lang="AR-SA" style="mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><span dir="RTL"></span><span dir="RTL"></span>﮲</span><span dir="LTR"></span><span dir="LTR"></span><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span dir="LTR"></span><span dir="LTR"></span> αν επιμένεις να το λες φυλακή τότε το
δέχομαι. Μπορεί να είναι. Το αηδόνι άλλωστε στο κλουβί κελαηδάει</span><span dir="RTL"></span><span dir="RTL"></span><span dir="RTL" lang="AR-SA" style="mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><span dir="RTL"></span><span dir="RTL"></span>﮲</span><span dir="LTR"></span><span dir="LTR"></span><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span dir="LTR"></span><span dir="LTR"></span> όχι
στην ελευθερία! Όταν βγω από τη φυλακή μου, τη φυλακή της δημιουργίας, θα κρατώ
ένα τρόπαιο, το έργο μου. Ίσως το αγαπήσουν, ίσως το μισήσουν… μπορεί απλώς να
αδιαφορήσουν.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Όμως εγώ θα έχω κάτι</span><span dir="RTL"></span><span dir="RTL"></span><span dir="RTL" lang="AR-SA" style="mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><span dir="RTL"></span><span dir="RTL"></span>﮲</span><span dir="LTR"></span><span dir="LTR"></span><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span dir="LTR"></span><span dir="LTR"></span>
κατάλαβες;<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Θα έχω κάτι περισσότερο από τον εαυτό μου. Θα
με συνοδεύει, θα το φορώ σα ρούχο.<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><br /></span></p><p class="MsoNormal"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEidFLALd53v3-jCtLeYIGErIqvnogkY_86pxLSQdvzu5iZ_xtetNwSOpM1-WJ5x8GTWnfnP1ylXrmUidUKzEcqSvUSqXjBL_DhIpZfsJSFE-tNbGly4Qjoz9uorJGYHZEGTWLBtdbfLNz6IeSU0i3Ja-aK54djyWU8otOqA2La5FEk7Hbkqkdvb-O01Og/s1200/%CF%87%CE%BF%CF%85%CF%86%CF%84%CE%B12.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1200" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEidFLALd53v3-jCtLeYIGErIqvnogkY_86pxLSQdvzu5iZ_xtetNwSOpM1-WJ5x8GTWnfnP1ylXrmUidUKzEcqSvUSqXjBL_DhIpZfsJSFE-tNbGly4Qjoz9uorJGYHZEGTWLBtdbfLNz6IeSU0i3Ja-aK54djyWU8otOqA2La5FEk7Hbkqkdvb-O01Og/s320/%CF%87%CE%BF%CF%85%CF%86%CF%84%CE%B12.jpg" width="320" /></a></div><br /><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><br /></span><p></p>Κώστας Ζαχαράκηςhttp://www.blogger.com/profile/10163846848502459843noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8774907825535228931.post-34376053355198100212021-12-15T03:14:00.003-08:002021-12-15T03:18:52.599-08:00<p> </p><p class="MsoNormal">ΣΧΕΔΟΝ ΕΤΟΙΜΗ<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Είχε ακούσει τόσα
επιχειρήματα υπέρ και τόσα κατά του τσαντόρ που τώρα πια δεν είχε γνώμη. Την
παραξένευε και την ίδια αυτό, αλλά πως να αντισταθείς στην άποψη πως «πίσω από
το νικάμπ τους βλέπεις αλλά αυτοί δεν σε βλέπουν» ή «με ψήφισαν όχι επειδή
έβλεπαν μια γυναίκα αλλά επειδή έβλεπαν μια πολιτικό» που της είχε πει η πρώτη
δήμαρχος της Τεχεράνης. Γύρισε αλλιώτικη από την χώρα που κάποτε ονομαζόταν
Περσία, όχι τόσο με διαφορετικές απόψεις, όσο χωρίς βεβαιότητες. Ίσως η πιο
κρίσιμη στιγμή ήταν όταν παραδέχτηκε με τον εαυτό της πως το τσαντόρ -που
υποχρεωτικά φορούσε και η ίδια στους εξωτερικούς χώρους- την έκανε να αισθανθεί,
προς στιγμήν, ανακούφιση. Εντάξει, ελάχιστα κράτησε αυτό… Δεν θα μπορούσε να το
φορά διαρκώς. «Δεν είναι επιλογή άμα δεν μπορείς να το βγάλεις» είπε στον εαυτό
της και το έκλεισε εκεί.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ήταν στο καμαρίνι της
τώρα και ετοιμαζόταν για την βραδινή εκπομπή. Ένας ενοχλητικός συγγραφέας θα
ήταν ο καλεσμένος, άλλοτε αντικομφορμιστής, τώρα συντηρητικός, το ίδιο αιώνιο
παραμύθι. Η δήλωσή του «δεν μου σηκώνεται με γυναίκες άνω των 40» είχε
ξεσηκώσει τις φεμινίστριες, η ίδια όμως τη θεωρούσε θεμιτή. Τον αντιπαθούσε για
τελείως άλλους λόγους… και στην τελική, ποια γυναίκα άνω των 40, ψημένη στη
ζωή, θα πήγαινε με αυτό το σίχαμα; Ίσως είχε ταλέντο -οι <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">gay</span><span lang="EN-US"> </span>φίλοι της
επέμεναν πως ναι, τον διάβαζαν μανιωδώς, άγνωστο γιατί, αφού οι ιστορίες του
θεωρούνταν πολύ ¨αντρικές¨- αλλά και πάλι, αυτό δεν της ήταν αρκετό. Δεν ήταν
κοριτσάκι τώρα, να εντυπωσιαστεί από το <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">status</span><span lang="EN-US"> </span>κάποιου ή τις δεξιότητες του. Το <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">sex</span><span lang="EN-US"> </span>είναι
<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">sex</span>, πρέπει «να τα λες»
στο κρεβάτι, όπως πρέπει «να τα λες» στην σκηνή ή στην τηλεόραση, αυτό το
τελευταίο ειδικά το ήξερε και με το παραπάνω.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Έπιασε το σφουγγαράκι
κι άπλωσε το <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">make</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">up</span><span lang="EN-US"> </span>στο πρόσωπό της, κατόπιν το κονσίλερ, μετά χρησιμοποίησε μια
ελαφριά πούδρα. Γέμισε μ` ένα πινελάκι τα κενά στα φρύδια, έβαλε μάσκαρα στις
βλεφαρίδες, έστρωσε μ` ένα μολύβι το περίγραμμα των χειλιών της. Σκάλωσε στο
κραγιόν... Σίγουρα κόκκινο – ποιο όμως απ` όλα τα διαφορετικά κόκκινα κραγιόν
της;<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ή μήπως κάτι
επαναστατικό; Μπλε κραγιόν, ας πούμε; Πέρασε το δεξί χέρι μέσα από τα μαλλιά
χωρίς να χάνει καθόλου το είδωλο της από τον καθρέφτη. Η αισθητικός της
κάμποσες μέρες νωρίτερα, είχε τολμήσει να της υποδείξει ένα διαφορετικό ξανθό
,που χθες το τόλμησε και τώρα της άρεσε. Είχε φύγει από κείνη με εντελώς
διαφορετικό πρόσωπο χάρις στις καινούργιες ενέσεις, το κοίταζε τώρα και της
φάνηκε πως θύμιζε το πρόσωπο ενός κοριτσιού που είχε δει στην Τεχεράνη, ούτε 25
χρόνων δεν θα ήταν. Είχε υποθέσει πως μπορεί να ήταν ομοφυλόφιλη καθώς την
κάρφωνε για αρκετά λεπτά μέσα σε ένα εμπορικό κέντρο. Αισθάνθηκε συμπάθεια
τότε, τώρα λύπη, σκέφτηκε τι είδους ζωή θα μπορούσε να έχει ένα ομοφυλόφιλο
κορίτσι σε κείνο το καθεστώς.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Έπιασε και με τα δυο
χέρια το πρόσωπό της και λες και ήταν το πρόσωπο κάποιου άλλου το τράβηξε προς
τον καθρέφτη. Το σώμα της ακολούθησε ένα πρόσωπο που είχε μόλις μεταμορφωθεί
από το μακιγιάζ σε κάτι άλλο. Μικρότερη σιχαινόταν το μακιγιάζ αλλά η γιαγιά
της -που την είχε μεγαλώσει- επέμενε όχι μόνο πως είναι το μυστικό της
επιτυχίας μιας γυναίκας ,από τα δικά της χρόνια ακόμα, αλλά και πως αν το
κάνεις σωστά δεν σε πιάνει ούτε καν το κακό μάτι ή η αρνητική ενέργεια. Η
γιαγιά της είχε σχεδόν πάντα δίκιο.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Σχεδόν έτοιμη!» είπε
στο είδωλό της. Έβαλε και κραγιόν, ένα καινούργιο κόκκινο. Μια άλλη γυναίκα,
όχι άγνωστη όμως. Η βοηθός της μπήκε μέσα να της πει πως σε 5 λεπτά βγαίνει. Ο
αντιπαθητικός συγγραφέας θα έθιγε σίγουρα την επίσκεψή της σε μια μουσουλμανική
χώρα<span dir="RTL"></span><span dir="RTL"></span><span dir="RTL" lang="AR-SA" style="mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><span dir="RTL"></span><span dir="RTL"></span>﮲</span><span dir="LTR"></span><span dir="LTR"></span><span lang="AR-SA"><span dir="LTR"></span><span dir="LTR"></span> </span>μια
επίσκεψη που έγινε στα πλαίσια της επερχόμενης συμμαχίας ανάμεσα στη δυτική
τους χώρα και κείνους. Πήγανε μαζί με τον πρωθυπουργό και κάμποσοι
δημοσιογράφοι<span dir="RTL"></span><span dir="RTL"></span><span dir="RTL" lang="AR-SA" style="mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><span dir="RTL"></span><span dir="RTL"></span>﮲</span><span dir="LTR"></span><span dir="LTR"></span><span lang="AR-SA"><span dir="LTR"></span><span dir="LTR"></span> </span>τι γύρευε ανάμεσά τους μια γνωστή φεμινίστρια;<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Να τον σκίσεις άμα
σου κουνηθεί» είπε η βοηθός της.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Τους βάζω στη θέση
τους με χαμόγελο, με ξέρεις εμένα. Αυτός είναι από τη φύση του εριστικός, εγώ
όχι».<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Μωρέ καμιά φορά
γίνεσαι κι εσύ…» της αποκρίθηκε το κορίτσι. Την αγαπούσε στ` αλήθεια και της
μίλαγε στα ίσα.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><i style="mso-bidi-font-style: normal;">Ναι, γίνομαι κι εγώ</i>, σκέφτηκε. <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Και
μεταξύ μας… τι δεν θα `δινα για να σπάσω τα μούτρα αυτού του βλάκα! Του
χρειάζεται ένα δημόσιο βρισίδι, κοίταξε με όμως, δεν μοιάζω για γυναίκα που
σπάει μούτρα... Καμιά γυναίκα τόσο άψογα φτιαγμένη δεν πρέπει να ξεπέφτει έτσι…
Θα τον αφήσω να λέει τα δικά του και μετά θα τον βάζω με τρόπο στη θέση του…</i><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Και της φάνηκε, δυο
λεπτά πριν βγει, πως και τα ρούχα, το μακιγιάζ, το ατέλειωτο χτίσιμο της ομορφιάς
μιας γυναίκας, ήταν κι αυτά μια μπούργκα, ένας περιορισμός πίσω από τον οποίο
έπρεπε, σε μερική καταστολή, να υπάρξεις, να επιβιώσεις, να νικήσεις ή να
νικηθείς…<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEh22zwUuO9tHWS2Zfk1FjgsUZ382QkHWvENfQrjN3Ki8IYhZWt5hqHlxiLrpKIqiWQAAga2CtOz1nirpa_zP31T4D0wlLSkvH7jCWi9v45qzdGyDjeCZHewrcOjGG7GnOil_pVjDobwHfNx350b9z0ytuEkdYyHsjmmSiJVjfCseiw9zayrEgY93liTtQ=s1280" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="600" data-original-width="1280" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEh22zwUuO9tHWS2Zfk1FjgsUZ382QkHWvENfQrjN3Ki8IYhZWt5hqHlxiLrpKIqiWQAAga2CtOz1nirpa_zP31T4D0wlLSkvH7jCWi9v45qzdGyDjeCZHewrcOjGG7GnOil_pVjDobwHfNx350b9z0ytuEkdYyHsjmmSiJVjfCseiw9zayrEgY93liTtQ=s320" width="320" /></a></div><br /><p class="MsoNormal"><br /></p>
<p class="MsoNormal"><br /></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><o:p> </o:p></span></p>Κώστας Ζαχαράκηςhttp://www.blogger.com/profile/10163846848502459843noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8774907825535228931.post-3944844210854916512021-09-30T14:06:00.001-07:002021-09-30T14:08:56.834-07:00<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiMg_QwdxxwEthBe_M1B09lsIKjW4GN0cpcz1zjC2E4UijOVEpXxPVOgtfS5mhvjWJzKCf6qT-0CxAgiBKWGISOVA4U8Ab1orOgytPlhnsw2erARPs3eo0xKHBPB-PvHyZBkbdKAJfT7UU_/s900/%25CE%25BB%25CE%25BF%25CF%2585%25CE%25B7%25CF%25821.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="600" data-original-width="900" height="231" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiMg_QwdxxwEthBe_M1B09lsIKjW4GN0cpcz1zjC2E4UijOVEpXxPVOgtfS5mhvjWJzKCf6qT-0CxAgiBKWGISOVA4U8Ab1orOgytPlhnsw2erARPs3eo0xKHBPB-PvHyZBkbdKAJfT7UU_/w410-h231/%25CE%25BB%25CE%25BF%25CF%2585%25CE%25B7%25CF%25821.jpg" width="410" /></a></div><br /><p></p><p class="MsoNormal">Η ΑΦΥΠΝΙΣΗ ΤΟΥ ΛΟΥΗ<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Πολλοί θα ήθελαν να
βρίσκονται στη θέση μου. Να έχουν την ηλικία μου και να φοιτούν ¨δεν θυμάμαι τι¨
σ` ένα κολέγιο στο οποίο τα πάντα είναι πληρωμένα από την οικογένειά τους. Τα
ρούχα μου είναι όσο ακριβά θέλω, το σπίτι μου βρίσκεται στο Ψυχικό, το
αυτοκίνητό μου είναι το τελευταίο μοντέλο της…. Δηλαδή ήταν<span dir="RTL"></span><span dir="RTL"></span><span dir="RTL" lang="AR-SA" style="mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><span dir="RTL"></span><span dir="RTL"></span>﮲</span><span dir="LTR"></span><span dir="LTR"></span><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span dir="LTR"></span><span dir="LTR"></span> δεν
είναι πια. Το στούκαρα σε μια ηλίθια κολώνα με αποτέλεσμα -για πρώτη και
τελευταία φορά στα τόσα χρόνια που με έχουν γιο- οι γονείς μου να εξαγριωθούν. Γενικά
δεν θυμώνουν, είμαι ευλογημένος. Μόνο ο παρολίγον θάνατος μου σε
αυτοκινητιστικό ατύχημα κατόρθωσε να τους κάνει τέρατα αλλά ο παροξυσμός τους κράτησε
λίγο. Κι εγώ ζω. Οπότε είναι θέμα χρόνου να μου πάρουν ξανά αμάξι – καλύτερο.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Πριν μια εβδομάδα άρχισα
παρτίδες με ένα κορίτσι που έχει το όνομα Ντιν. Την πείραζα πως το όνομα της
βγαίνει από το Ντίνα αλλά αυτή επέμενε πως προέρχεται από το όνομα του Τζέιμς
Ντιν και πως παλιότερα ήταν αγόρι. Έλεγε ψέματα, δεν μοιάζει καθόλου με πρώην
αγόρι. Προφανώς είναι από κείνα τα κακομαθημένα πλουσιοκόριτσα που διαρκώς
υποδύονται ρόλους, κάτι σαν τη Μάιλι Σάιρους που έχει αποφασίσει πως είναι <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">pop</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">star</span>.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ξέρω καλά από κάτι
τέτοιες παλαβομάρες, οι μισές κοπέλες μου ήταν <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">vegan</span>. Ένα κορίτσι που γίνεται <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">vegan</span><span lang="EN-US"> </span>λίγο
πριν τα 20 είναι συνήθως η πρωτότοκη κόρη μιας οικονομικά τακτοποιημένης
μητέρας. Ο πατέρας δεν μας αφορά σε τέτοιες περιπτώσεις.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η Ντιν δεν είναι <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">vegan</span><span lang="EN-US"> </span>αλλά
κακομαθημένο πλουσιοκόριτσο είναι. Θα ένιωθε τόσο περήφανη αν ήταν λεσβία που
σκέφτεται να γίνει. Στο πρώτο μας ραντεβού μου εξομολογήθηκε πως είναι παιδί
χωρισμένων γονιών κι αυτό την έχει στιγματίσει.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Εσύ και η μισή
Ελλάδα» της είπα.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Δεν είναι ακριβώς
έτσι» απάντησε ρουφώντας την <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">coca</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">cola</span><span lang="EN-US"> </span>της.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Το ξέρεις πως το
αναψυκτικό που πίνεις φτιάχνεται από λιωμένα πέταλα ίππων;» ρώτησα. Ήταν κάτι
που είχα σκεφτεί παλιότερα για τα αναψυκτικά και το οποίο είχα τσεκάρει προ
πολλού πως δεν ισχύει<span dir="RTL"></span><span dir="RTL"></span><span dir="RTL" lang="AR-SA" style="mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><span dir="RTL"></span><span dir="RTL"></span>﮲</span><span dir="LTR"></span><span dir="LTR"></span><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span dir="LTR"></span><span dir="LTR"></span> ήθελα όμως να μετακινήσω πάση θυσία το
μυαλό της από τις σκέψεις αυτολύπησης.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Αφαίρεσα το καλαμάκι από το κουτάκι του
αναψυκτικού και το πέταξα κάτω. Η υπάλληλος του φαστ-φουντάδικου με κοίταξε
υποτιμητικά από τον γκισέ αλλά της αντιγύρισα με θράσος το βλέμμα.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Παίρνεις 3 κι 60, οπότε μόκο. Αν χάσεις αυτή
τη δουλειά την έβαψες. Ο πελάτης έχει πάντα δίκιο». Ήταν τρεις ατάκες που είχα
μάθει από τον πατέρα μου και την έκαναν να σωπάσει για πάντα. Έστρεψα ξανά το
βλέμμα στην Ντιν.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Η μάνα μου χώρισε τον πατέρα μου
δικαιολογημένα» είπε σηκώνοντας το κουτάκι της </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-language: AR-SA;">coca</span><span lang="EN-US" style="mso-bidi-language: AR-SA;"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-language: AR-SA;">cola</span><span lang="EN-US" style="mso-bidi-language: AR-SA;"> </span><span style="mso-bidi-language: AR-SA;">στο ύψος της μύτης της και κοιτώντας την τρύπα σαν να αναρωτιέται αν
είναι φρόνιμο να ρουφήξει από κει.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Πιες! Κάνε επιτέλους κάτι αυθόρμητο στη ζωή
σου» της ζήτησα. Αν χρειαζόταν ένα </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-language: AR-SA;">life</span><span lang="EN-US" style="mso-bidi-language: AR-SA;"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-language: AR-SA;">coacher</span><span lang="EN-US" style="mso-bidi-language: AR-SA;"> </span><span style="mso-bidi-language: AR-SA;">ίσως έπρεπε με το ζόρι να γίνω εγώ αυτός. Μ`
αρέσει να βοηθώ τους ανθρώπους, αν δεν στοιχίζει οικονομικά.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Δεν μπορώωω» κλαψούρισε. Συνέχιζε να κοιτάει
την τρύπα λες και είχε τη δύναμη να την κατεβάσει στην χώρα κάποιας Αλίκης.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Ξέρεις ποιο είναι το πρόβλημα με σας, τα
πλουσιοκόριτσα;»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Ποιο;» ρώτησε, ρουφώντας τη μύτη της.
Επιτέλους άφησε το ρημαδιασμένο κουτί της </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-language: AR-SA;">coca</span><span lang="EN-US" style="mso-bidi-language: AR-SA;"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-language: AR-SA;">cola</span><span lang="EN-US" style="mso-bidi-language: AR-SA;"> </span><span style="mso-bidi-language: AR-SA;">και πάλι στο τραπέζι.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Όμως δεν ήξερα τι να της απαντήσω. Σηκωθήκαμε
να φύγουμε, είχαμε να προλάβουμε ένα μαγαζί τρία τετράγωνα παρακάτω που σε λίγο
θα έκλεινε. Έπρεπε να πάρουμε τα μόνα προφυλακτικά που μπορούσε να ανεχτεί</span><span dir="RTL"></span><span dir="RTL"></span><span dir="RTL" lang="AR-SA" style="mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><span dir="RTL"></span><span dir="RTL"></span>﮲</span><span dir="LTR"></span><span dir="LTR"></span><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span dir="LTR"></span><span dir="LTR"></span>
εκείνα που είχαν πάνω τους ζωγραφισμένα ροζ φλαμίνγκο.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Με το που βρεθήκαμε στο σπίτι της (δηλαδή στο
πανάκριβο διαμέρισμα που της νοίκιαζε η μάνα της) θέλησα κατευθείαν να μπω μέσα
της. Δεν είχε «μα» και «μου» και άλλωστε κατά τη διάρκεια της διαδρομής προς τα
κει (η οποία έγινε με </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-language: AR-SA;">taxi</span><span lang="EN-US" style="mso-bidi-language: AR-SA;"> </span><span style="mso-bidi-language: AR-SA;">αφού όπως σας είπα το
αμάξι μου πηδήχτηκε, το τράκαρα) μου το ζήτησε και η ίδια. Σε περίπτωση που ο
ταξιτζής είναι τόσο βαρεμένος που να ηχογραφεί τις συζητήσεις των πελατών του
τώρα τα πειστήρια γι` αυτό που σας λέω θα βρίσκονται σε κάποια παλαιομοδίτικη
κασέτα από εκείνες που τις γυρνάς προς τα μπρος ή προς τα πίσω με τη βοήθεια
ενός μολυβιού.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Το θέλαμε και οι δυο και γι` αυτό έγινε. Έχει
σημασία, γιατί όσον αφορά τη δική μας σχέση ήταν η πρώτη φορά. Κανείς πάντως
δεν ήταν παρθένος (αλίμονο, να ήμουν εγώ παρθένος!), οπότε ξέραμε τι θα γίνει.
Παρόλα αυτά οφείλω να πω πως η Ντιν έχει πολύ περίεργα γούστα. Για την πράξη
ήθελε να φοράει ρούχα μαζορέτας και να κρατάει σφιχτά μια κούκλα </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-language: AR-SA;">Barbie</span><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"> (νομίζω </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-language: AR-SA;">Barbie</span><span lang="EN-US" style="mso-bidi-language: AR-SA;"> </span><span style="mso-bidi-language: AR-SA;">γιατρός ή ίσως </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-language: AR-SA;">Barbie</span><span lang="EN-US" style="mso-bidi-language: AR-SA;"> </span><span style="mso-bidi-language: AR-SA;">πολιτικός) και να κοιτά το
ταβάνι κλαίγοντας. Πριν βιαστείτε να με κρίνετε : δεν ήταν αληθινό το κλάμα
της. Επίσης από την ολόσωμη στολή μαζορέτας έλειπε η μεσαία ζώνη, δεν ξέρω αν
μπορείτε να το κάνετε εικόνα. Η Ντιν καθόταν ακίνητη σαν ξύλο και μόνο η δύναμη
της δικής μου διείσδυσης την κουνούσε πάνω κάτω. Κοίταζε το ταβάνι και
παρίστανε πως κλαίει για ένα χαμένο όνειρο κρατώντας μια κούκλα </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-language: AR-SA;">Barbie</span><span style="mso-bidi-language: AR-SA;">, είναι ό,τι χειρότερο έχω ζήσει.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Γιατί κοριτσάκι μου όλα αυτά;» κατόρθωσα να
ρωτήσω τη στιγμή που έχυνα. Είχε ένα αλλοπαρμένο υφάκι που απειλούσε να
καταστρέψει κάθε μαγεία.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Εκείνη άρχισε να μιλά πάλι για τους γονείς
της. Το διαζύγιο και το διαζύγιο. Ο αδιόρθωτος πατέρας της που όμως τον
αγαπούσε. Η μάνα της, που είχε κάθε δίκιο να χωρίσει.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Κάτι δεν πάει καλά» σκέφτηκα καθώς στράγγιζα
κι από την τελευταία μου σταγόνα. Πήρα μια βαθιά ανάσα και της ζήτησα να μου
δείξει τον κόσμο της.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Τι να σου δείξω;» ρώτησε σαν ηλίθια.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Ουφ! Τον κόσμο σου… Τον κόσμο σου! Έλα, ντύσου!
Πάμε να μου γνωρίσεις τους δικούς σου…»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Δεν θες να φάμε κάτι πρώτα;»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Τσιμπάμε κάτι στο δρόμο. Ή μας ταίζει η μάνα
σου κάτι».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Η μάνα μου δεν τρώει ούτε καν η ίδια».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Και πως ζει;»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Θα δεις».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Και είδα. Η μάνα της, η Θεανώ, ήταν πιο λεπτή
κι από ανορεξική 15χρονη. Δεν την αποκαλούσε κανείς Θεανώ παρά μόνο η Ντιν. Από
μένα ζήτησε να την λέω σκέτα «Θεά» -ή ,αν είμαι θρησκευόμενος και κάτι τέτοιο
με ενοχλεί, μπορώ να την λέω «Ινώ» ή «Ντόνα»- και να την βλέπω σαν να είναι και
δική μου μάνα. Δεν ψήθηκα φυσικά</span><span dir="RTL"></span><span dir="RTL"></span><span dir="RTL" lang="AR-SA" style="mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><span dir="RTL"></span><span dir="RTL"></span>﮲</span><span dir="LTR"></span><span dir="LTR"></span><span lang="AR-SA" style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span dir="LTR"></span><span dir="LTR"></span> </span><span style="mso-bidi-language: AR-SA;">η «Ινώ» δεν μπορούσε να σταθεί στο ύψος της (ή
ίσως στο βάρος της) ως μητέρα, ούτε καν για την Ντιν.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Αφού μοίρασε αφειδώς συμβουλές (να μην
αφήνουμε τους καθηγητές του κολεγίου να μας αγχώνουν, είναι μαλάκες, όλοι είναι
μαλάκες σ` αυτό τον κόσμο εκτός από μας, η ζωή έχει μόνο παρόν, ποτέ παρελθόν ή
μέλλον, να μην το παρακάνουμε με το χασίς, πάντα </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-language: AR-SA;">sex</span><span lang="EN-US" style="mso-bidi-language: AR-SA;"> </span><span style="mso-bidi-language: AR-SA;">με προφύλαξη, πάντα ζώνη ασφαλείας, πάντα καπέλο στον ήλιο) μετά μας
ζήτησε να της αδειάσουμε τη γωνιά ώστε να μπορέσει να γυμναστεί.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Βάλε το χέρι σου στον δεξιό μου γλουτό,
νεαρέ» ζήτησε. Το έκανα.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Ψηλά! Είδες σφιχτός; Τον κώλο πρέπει να τον
προλαβαίνεις».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Να προλαβαίνεις τον κώλο, μάλιστα» είπα
ξεθυμασμένα. Καταλάβαινα πόσο κακό κάνει στην Ντιν με τον ναρκισσισμό της η Θεά.
<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Κάνω ένα εικοσάλεπτο επιπλέον ασκήσεις μόνο
για τον κώλο. Σύνολο γυμναστικής μιάμιση ώρα. Κώλος πέτρα».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Όντως» είπα, χουφτώνοντάς την.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Παλιόπαιδο! Πηγαίνετε τώρα, την κόρη μου και
τα μάτια σου!»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Ήρθε η ώρα τώρα να γνωρίσεις και τον μπαμπά
μου» είπε η Ντιν. «Είδες πόσο καλή είναι η Θεανώ; Ψυχούλα δεν είναι; Θέλει
απλώς να ζει τη ζωή της». Τα είπε ψιθυριστά όλα αυτά, η Θεά δεν τα άκουσε. Είχε
ήδη αρχίσει να κάνει καθίσματα για να προλάβει τον κώλο της.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Στο διαμέρισμα του πατέρα όλα έμοιαζαν
διαφορετικά. Δεν υπήρχε καμία απολύτως τάξη. Αν στο μέγαρο της Ινώς μας είχε
υποδεχτεί μια παχουλή Φιλιπινέζα -η οποία κατόπιν εξαφανίστηκε στο δωμάτιο
υπηρεσίας- εδώ ανοίξαμε μόνοι μας, με τα κλειδιά της Ντιν, και ψάχναμε τον
πατέρα της μέσα στο σπίτι.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Θα είναι στο υπόγειο» είπε ύστερα από λίγο η
Ντιν. «Στέκεσαι πάνω του, δηλαδή πάνω στην πόρτα για να είμαι ακριβής». Κοίταξα
τα παπούτσια μου να πατάνε πάνω σ` ένα τετράγωνο πλαίσιο που αχνά διαγραφόταν
στο πάτωμα. Μετακινήθηκα. Η Ντιν ξάπλωσε κάτω και κόλλησε το αυτί της στο
πάτωμα.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Μπαμπά;»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ακούστηκε απότομα η Κάρμινα Μπουράνα, η Ντιν
χαμογέλασε. Όταν η μουσική σταμάτησε το ίδιο απότομα όπως είχε αρχίσει η Ντιν
βρισκόταν ξανά όρθια και η πόρτα στο πάτωμα ήταν ανοιχτή αποκαλύπτοντας καμιά
25ρια σκαλοπάτια που οδηγούσαν στο υπόγειο. Τα κατέβηκε κι εγώ την ακολούθησα.
Αντίκρισα την πλάτη του πατέρα της</span><span dir="RTL"></span><span dir="RTL"></span><span dir="RTL" lang="AR-SA" style="mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><span dir="RTL"></span><span dir="RTL"></span>﮲</span><span dir="LTR"></span><span dir="LTR"></span><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span dir="LTR"></span><span dir="LTR"></span> καθισμένος σε μια ξεσκισμένη, δερμάτινη
πολυθρόνα παρακολουθούσε σε μια οθόνη μπροστά του κάτι που ονομαζόταν ,όπως
είδα στον υπέρτιτλο, «Ειδικό Δικαστήριο, 1990».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Δεν χρειαζόταν πολύ μυαλό για να καταλάβεις
πόσο καμένος είναι. Λυπήθηκα τόσο για την Ντιν που ένιωσα να σκάνε μέσα μου
μικρά φυαλίδια που άφηναν θυμό και πίκρα σε υγρή μορφή, μετά τα υλικά αυτά να
αναμειγνύονται και το τοξικό τους μείγμα να κυλά παντού στο σώμα μου και να με
καθιστά υπεύθυνο για την ύπαρξή της. Η μυρωδιά από τσιγάρο και αλκοόλ τριγύρω
με έκανε να λυπάμαι ακόμα περισσότερο. Της έπιασα το χέρι.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Πάμε να φύγουμε».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Μπαμπά…» έκανε εκείνη, σφίγγοντας την παλάμη
μου.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Δεν ακούει μωρό μου» της ψιθύρισα.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Πως, καταλαβαίνει» μου απάντησε.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Εκείνος ανταποκρίθηκε στις ελπίδες της κόρης
του λέγοντας : «Ό,τι και να κάνουν ο Αντρέας θα επιστρέψει».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Πάμε!» είπα πιο επιτακτικά τώρα. Έσκυψε και
τον φίλησε βιαστικά, μετά με κοίταξε.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Πάμε όπου θες Λούη» είπε. Όμως εγώ άκουσα : «Εσύ
είσαι τώρα η οικογένεια μου».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Στο δρόμο (αλήθεια, που πηγαίναμε;) έκανα μια
γρήγορη ανακεφαλαίωση όχι μόνο όσων είχα ζήσει με την Ντιν αλλά της ίδιας μου
της ζωής ,όπως κατέληξε να είναι αυτή τα τελευταία 24ωρα. Λένε πως οι μεγάλες
ανατροπές συμβαίνουν πάντοτε μέσα σε λίγες στιγμές, όσα φέρνει η ώρα δεν τα
φέρνει ο χρόνος, έτσι λέει μια κουβέντα. Ένιωθα διαφορετικός, για πρώτη φορά
στη ζωή μου είχα αναλάβει την ευθύνη κάποιου άλλου, δεν ήμουν μόνο για την
πάρτη μου.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Έκοψα το βήμα μου απότομα και στάθηκα
κοιτώντας προς το μέλλον. Δεξιά πρόσεξα παρκαρισμένο ένα κόκκινο Ι.Χ., έτσι τα
λέγανε στην αρχαιότητα, μια ξεπερασμένη βλακεία που αρκούσε να σπάσεις το τζάμι
για να το παραβιάσεις και να μπεις μέσα. Ένιωσα σίγουρος πως μπορώ να το φέρω
βόλτα μόνο με τη δύναμη της θέλησης ή ακόμα και με τα κλειδιά του δικού μου
αυτοκινήτου -που όπως σας έχω πει- το είχα γαμήσει. Η Ντιν στα αριστερά μου,
σαν να μπορούσε να διαβάσει τις σκέψεις, έχωσε χέρι στην τσέπη μου και τα
έβγαλε.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Κάν` το Λούη!» είπε, κραδαίνοντας τα κλειδιά.
Εγώ κοίταζα μπροστά λες κι έβλεπα όραμα. Σε λίγα χρόνια θα ξεμπέρδευα από το
κολλέγιο (ο πατέρας μου με διαβεβαίωνε πως ήταν καθαρά θέμα χρημάτων), θα
ξεκίναγα μια δική μου επιχείρηση (ο πατέρας μου, βλέπε παραπάνω…) ,θα
παντρευόμουν ίσως και ίσως θα έκανα και παιδιά. Όλα σπουδαία και καθορισμένα,
μια λαμπρή παρακαταθήκη από κάποιους άλλους προς εμένα. Δεν ήθελα την
εξασφαλισμένη επιτυχία, ποθούσα τον θρίαμβο της Ασυνέχειας. (Μην απορείτε που
γνωρίζω αυτή τη λέξη, οι τοίχοι της Αθήνας είναι γεμάτοι από τέτοιες λέξεις κι
από συνθήματα υπέρ των μεταναστών). Ήταν το μέλλον κάποιου άλλου, η γυναίκα και
τα παιδιά κάποιου άλλου, η κοινωνική καταξίωση, εντάξει, μην το ξαναπώ, κάποιου
άλλου. Δεν τα ήθελα.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Οι θεοί έδειξαν αμέσως την εύνοιά τους στις
σκέψεις μου : το τζάμι του Ι.Χ. ήτανε κατεβασμένο, τα δε κλειδιά στο τιμόνι. Η
Ντιν πέταξε τα δικά μου κάτω κι εγώ τα έφτυσα. Βρεθήκαμε μέσα στο νέο
αυτοκίνητο, με μένα να οδηγώ σαν τρελός προς μια κατεύθυνση άγνωστη…<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Άγνωστη; Όχι στ` αλήθεια, όχι. Θα φεύγαμε
μακριά εγώ κι εκείνη, δεν υπήρχε αύριο. Οι γονείς μας ήταν νεκροί, νεκροί εδώ
και αιώνες, όπως νεκρό ήταν το κάθε τι, το σχολείο, οι πολιτικοί, το σύστημα, ο
κώδικας οδικής κυκλοφορίας, όλα. Ζήτησα από την Ντιν να πετάξει το κινητό της
από το παράθυρο, το έκανε και μετά από λίγα δευτερόλεπτα έκανα κι εγώ το ίδιο.
Δεν χρειαζόταν </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-language: AR-SA;">wifi</span><span lang="EN-US" style="mso-bidi-language: AR-SA;"> </span><span style="mso-bidi-language: AR-SA;">εκεί που πηγαίναμε, θα
μέναμε εκτός κόσμου, σε ένα βουνό ή σε μια παραλία, μακριά από τον πολιτισμό, είχα
δει εκπομπές στην τηλεόραση για το πως να επιβιώσεις εκεί. Ή σε κάποιο δάσος. Ή
μπορεί να πιάναμε δουλειά σε μια μακρινή πόλη, κάπου στα σύνορα… Το είπα στην
Ντιν και ρώτησε σε ποια σύνορα.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Στα σύνορα με την Τουρκία ή τη Βουλγαρία» της
είπα.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Να πάμε στην Αλβανία» πρότεινε.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Όπου κι αν πάμε θα αλλάξουμε ονόματα».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Όπου κι αν πάμε θα μας βρουν» είπε.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Σκάσε!» της φώναξα. «Ο αρχηγός τώρα θα είμαι
εγώ! Ο κόσμος είναι σκατά, δεν το καταλαβαίνεις; Παντού σαπίλα! Παντού! Σ`
αρέσει η σαπίλα κορίτσι μου;»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Καταλάβαινα πως πήγαινε να κλάψει. Ήταν πάντα
ένα κακομαθημένο πλουσιοκόριτσο, σε λίγο θα τα μετάνιωνε όλα. Δεν είχα άλλη
επιλογή από να την σκοτώσω, θα το έκανα μάλλον λίγο παρακάτω.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Δως` μου το χέρι σου» ζήτησα, εκείνη
υπάκουσε. «Θα είμαστε πάντα μαζί. Θα σε στηρίζω και θα με στηρίζεις» είπα με
σταθερότητα. Επανέλαβε το μετά από μένα.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Θα είμαστε πάντα μαζί. Θα σε στηρίζω και θα
με στηρίζεις».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Έτσι!»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Τερμάτισα το γκάζι. Στην επόμενη στροφή όλα θα
άλλαζαν, το ήξερα. Σήμερα είχα ελευθερωθεί, ναι, σήμερα, κι από δω και μπρος
αυτό θα ίσχυε για πάντα…<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>Κώστας Ζαχαράκηςhttp://www.blogger.com/profile/10163846848502459843noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8774907825535228931.post-21146730893369498902021-09-17T12:08:00.004-07:002022-01-10T07:55:47.253-08:00<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgpf-piU449BrIVi6EwXOIzueX11ePmMb_bwCKpG8ZdpYTkMO0z9V8fePKvQiVgCSnlRyVhozUMlZytQ3cJf8PNAxuRmJU50ENiv3QUuZ7Fi-IupgJiMp3LhN2GrpTk8snpcYNj_jb7Y_iR/s1388/%25CE%25BA%25CE%25B1%25CE%25B9%25CF%2583%25CE%25B1%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%25827.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="920" data-original-width="1388" height="212" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgpf-piU449BrIVi6EwXOIzueX11ePmMb_bwCKpG8ZdpYTkMO0z9V8fePKvQiVgCSnlRyVhozUMlZytQ3cJf8PNAxuRmJU50ENiv3QUuZ7Fi-IupgJiMp3LhN2GrpTk8snpcYNj_jb7Y_iR/s320/%25CE%25BA%25CE%25B1%25CE%25B9%25CF%2583%25CE%25B1%25CF%2581%25CE%25B1%25CF%25827.jpg" width="320" /></a></div><div><br /><p></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">Η ΓΥΝΑΙΚΑ
ΤΟΥ ΚΑΙΣΑΡΑ ΤΡΕΛΑΘΗΚE</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;"><br /></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt;"> «Συγχωρώ τα πάντα εκτός από την προδοσία» είπε
ο Θορν Μακ Φέρσον μα πριν η Νταϊάν του απαντήσει ο Γιάννης πάγωσε την οθόνη και
ζήτησε από τον Διονύση να πεταχτεί ως την πόρτα για να παραλάβει τις πίτσες.</span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Μια πεπερόνι και δυο μαργαρίτες θα αποτελούσαν
κι απόψε το ανθυγιεινό βραδινό τους -συνοδεία μπίρας φυσικά, υπήρχαν πάντα στο
ψυγείο τους μερικά κουτάκια- κι όσο για πνευματική τροφή θα την έβγαζαν πάλι με
καμιά 15ρια επεισόδια της πρώτης σεζόν της αγαπημένης τους σαπουνόπερας. Είκοσι
λεπτά το επεισόδιο, η νύχτα προβλεπόταν μακρά.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο Διονύσης έφερε τις πίτσες στον καναπέ και
μετά ξαναπετάχτηκε μέχρι το ψυγείο να φέρει και τις πρώτες μπίρες. Τον
τελευταίο χρόνο τα δυο αγόρια είχανε φορτώσει καμιά δωδεκαριά κιλά, 7 ο Γιάννης,
5 ο Διονύσης, το συνολικό βάρος της οικογένειας είχε αυξηθεί τόσο που
προκαλούσε γκρίνιες και ερωτηματικά.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Την έχει χαλάσει την πεπερόνι» παραπονέθηκε ο
Γιάννης πριν καλά-καλά κατεβάσει την πρώτη μπουκιά.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Πάντα λάδι μηχανής μύριζε η πεπερόνι του».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Θα γίνω βίγκαν φέτος».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Γιατί δεν ξεκινάς τώρα;»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Τώρα δεν μπορώ, τρώω λάδι μηχανής... Ποιος
ήταν;»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Ο κοντούλης με τα τατού».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Καύλα» είπε ο Γιάννης κλείνοντας την
κουβέντα. Έπεσαν με τα μούτρα στο φαγητό κι όταν τέλειωσαν ξαναπάτησαν το </span><span lang="EN-US" style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">play</span><span lang="EN-US" style="font-size: 14pt; line-height: 107%;"> </span><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;">κι απόμειναν αγκαλίτσα στον καναπέ
μέχρι το πρωί παρακολουθώντας τις περιπέτειες της φτωχής Νταϊάν που μπήκε με το
έτσι θέλω στο πλούσιο σπιτικό των Μακ Φέρσον για να παντρευτεί διαδοχικά τον
πατέρα, τον γιό και τον θείο της οικογένειας.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η επόμενη μέρα ξεκίνησε γι` αυτούς γύρω στις
εντεκάμιση, όταν ο Διονύσης μην μπορώντας να αντισταθεί στις αλλεπάλληλες
δονήσεις του κινητού τέντωσε το χέρι και το σήκωσε από το πάτωμα για να πληροφορηθεί με μάτια γουρλωμένα πως είχε δεχτεί έναν ασύλληπτο αριθμό κλήσεων.
Σύρθηκε ως το μπάνιο με έντονη αδιαθεσία αλλά κατόρθωσε σαν βγήκε, μισή ώρα
αργότερα, να νιώσει έτοιμος να αντιμετωπίσει μια μέρα που έδειχνε να φέρνει
μαζί της μπόλικες ανατροπές. Δυο κλήσεις είχανε γίνει από το γραφείο, αυτό σημαίνει
πως η μαλακισμένη διευθύντρια σκόπευε να ζητήσει την παραίτησή του. Οι
υπόλοιπες όλες ήταν από ένα κινητό που πρόσφατα είχε σκεφτεί να διαγράψει
πιστεύοντας πως δεν υπάρχει καμιά απολύτως περίπτωση να δεχτεί ξανά κλήση από τον
κάτοχό του.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Είδε πως κι ο Γιάννης είχε ξυπνήσει και
βρίσκονταν ήδη στην κουζίνα ετοιμάζοντας το πρωϊνό τους. Δεν ήξερε πως να του
το φέρει για την Αγγελική.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Είμαι άνεργος» ξεστόμισε με το που κάθισε στο
τραπέζι της κουζίνας.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Το περίμενες» είπε στωικά ο Γιάννης πάνω από
ένα τηγάνι γεμάτο καυτό λάδι που τσιτσίριζε.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Τι φτιάχνεις;»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Αυγά, μπέικον, λουκάνικα».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η διατροφή τους πήγαινε από το κακό στο
χειρότερο</span><span dir="RTL"></span><span dir="RTL"></span><span dir="RTL" lang="AR-SA" style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><span dir="RTL"></span><span dir="RTL"></span>﮲</span><span dir="LTR"></span><span dir="LTR"></span><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-language: AR-SA;"><span dir="LTR"></span><span dir="LTR"></span> ας πιανόταν από αυτό.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Μας χρειάζεται μια επίσκεψη σε
διατροφολόγο».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Ξέραμε κάποτε την καλύτερη» είπε
ο Γιάννης.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Μιας και το αναφέρεις…»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Μη μου πεις…»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Ναι. Όλες αυτές οι κλήσεις που
άκουγες…»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Αυτή!»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Ναι!»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Τι σκατά θέλει;»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο Διονύσης έκανε μια μικρή παύση
πριν πει : «Χτες το απόγευμα στις ειδήσεις είπαν πως ο υπερ-μαλάκας θα
επισκεφτεί τη Σαλονίκη για ένα συνέδριο... Ήσουν στο μπάνιο».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Το νέο-φιλελεύθερο Φόρουμ!»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Αυτό».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Πες μου πως θα μας επισκεφτεί η
γυναίκα του Καίσαρα» είπε με άχρωμη φωνή ο Γιάννης σερβίροντας το πρωινό.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Ίσως αναρωτιέται τι κάνουν οι
παλιοί της κολλητοί» είπε ο Διονύσης πιάνοντας με το χέρι ένα κομμάτι μπέικον.
Το κοίταξε καλά-καλά και το πέταξε πίσω.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Θα φτιάξω μια σαλάτα» είπε και
σηκώθηκε.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-language: AR-SA;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η διευθύντρια τελικά δεν τον
σούταρε</span><span dir="RTL"></span><span dir="RTL"></span><span dir="RTL" lang="AR-SA" style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><span dir="RTL"></span><span dir="RTL"></span>﮲</span><span dir="LTR"></span><span dir="LTR"></span><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-language: AR-SA;"><span dir="LTR"></span><span dir="LTR"></span> τον έθεσε απλώς σε διαθεσιμότητα. Στην
περίπτωση της δικής τους εταιρείας κάτι τέτοιο συνεπαγόταν μηδενική χρηματική αποζημίωση
για τις μέρες που θα έμενε παροπλισμένος αλλά δεν ήταν αυτό που τον
προβλημάτιζε. Το κενό αυξανόταν επικίνδυνα, κενό για ελεύθερο χρόνο μαζί με τον
Γιάννη, μια βαλτωμένη σχέση που θα βούλιαζε λίγο περισσότερο. Όχι πως δεν
άντεχε ο ένας τον άλλον ή πως τσακωνόντουσαν διαρκώς (μακάρι να συνέβαινε κάτι
τέτοιο, σκέφτηκε), το πρόβλημα ήταν πως τίποτα συναρπαστικό δεν συνέβαινε, οι
ώρες κυλούσαν χαλαρά, περισσότερο χαλαρά απ` όσο άντεχε, ας το παραδεχόταν.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο σύντροφός του μάλλον δεν είχε
τις ίδιες ανησυχίες ή ,αν τις είχε, τις έκρυβε καλά. Ζούσαν χάρις στη δική του
εργασία και τα επιδόματα του Γιάννη, θα έκαναν σύμφωνο συμβίωσης (δυόμιση
χρόνια το είχαν αποφασισμένο), είχαν χάσει τη γάτα τους (τον Πετεφρή, πολύ
πίκρα…), κρατούσαν καλές σχέσεις με τις οικογένειες τους και τέλος, είχαν μια
πρώην κολλητή, την Αγγελική, διατροφολόγο κάποτε που τώρα επαγγελλόταν απλώς
«σύζυγος πολιτικού» και το παρατσούκλι της που ήταν «κουμπάρα» είχε γίνει «η
γυναίκα του Καίσαρα». Όχι ότι το άκουσε πολλές φορές</span><span dir="RTL"></span><span dir="RTL"></span><span dir="RTL" lang="AR-SA" style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><span dir="RTL"></span><span dir="RTL"></span>﮲</span><span dir="LTR"></span><span dir="LTR"></span><span lang="AR-SA" style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-language: AR-SA;"><span dir="LTR"></span><span dir="LTR"></span> </span><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-language: AR-SA;">μόλις μετακόμισε
στην Αθήνα με τον Καίσαρα αραίωσε για τα καλά από τη ζωή τους. Δεν μιλούσαν
συχνά γι` αυτήν, ήταν μια ιστορία προδοσίας άλλωστε.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Έπιασε το κινητό του
αποφασισμένος να της κάνει φραγή</span><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"> και </span><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-language: AR-SA;">μάλιστα όταν θα επέστρεφε ο Γιάννης από το </span><span lang="EN-US" style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-language: AR-SA;">super</span><span lang="EN-US" style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-language: AR-SA;"> </span><span lang="EN-US" style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-language: AR-SA;">market</span><span lang="EN-US" style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-language: AR-SA;"> </span><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-language: AR-SA;">θα τον υποχρέωνε να κάνει το ίδιο. Με το που το
κράτησε όμως στα χέρια του χτύπησε μήνυμα από την Αγγελική.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ΕΙΜΑΙ ΚΟΝΤΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«</span><span lang="EN-US" style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-language: AR-SA;">Fuck</span><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-language: AR-SA;">!» ξεστόμισε. Συνήλθε όμως αμέσως και άρχισε να πληκτρολογεί.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΚΤΟΣ, ΤΙ ΝΕΑ;<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Τι νέα! Μα, πόσο μαλάκας!»
επέπληξε τον εαυτό του. Της άνοιγε κουβέντα. Κάλεσε αμέσως τον Γιάννη για να
του πει να τσακιστεί να επιστρέψει. Αν έπεφταν ο ένας πάνω στον άλλο; Δεν το
σήκωνε, έτσι έστειλε ένα μήνυμα και σ` αυτόν :<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ ΚΑΙΣΑΡΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗ
ΓΕΙΤΟΝΙΑ.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span><span lang="EN-US" style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-language: AR-SA;">To</span><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-language: AR-SA;">υ απάντησε μετά από πέντε λεπτά.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ΤΟ ΞΕΡΩ. ΜΕ ΠΕΤΥΧΕ.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ΚΑΙ;<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ΕΡΧΟΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ΠΛΑΚΑ ΚΑΝΕΙΣ;<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΠΟ ΚΑΤΩ ΒΑΣΙΚΑ.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Άκουσε το θυροτηλέφωνο</span><span dir="RTL"></span><span dir="RTL"></span><span dir="RTL" lang="AR-SA" style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><span dir="RTL"></span><span dir="RTL"></span>﮲</span><span dir="LTR"></span><span dir="LTR"></span><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-language: AR-SA;"><span dir="LTR"></span><span dir="LTR"></span> ο
Γιάννης όπως πάντα είχε ξεχάσει να πάρει κλειδιά. Κράτησε ώρα πατημένο το
κουμπί χωρίς να σκέφτεται τίποτα. Με το που χτύπησε η πόρτα αφαίρεσε κάθε θυμό
από το λογισμικό του μυαλού του, θα φερόταν γλυκά. Το γιατί δεν το ήξερε. Αν πριν
λίγες μέρες, κάποιος τον ενημέρωνε πως η Αγγελική σκόπευε να τους επισκεφτεί,
θα έλεγε με απόλυτη βεβαιότητα σ` αυτόν τον κάποιον πως θα της έκλεινε την
πόρτα κατάμουτρα, αφού την έβριζε πρώτα.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Καλώς την!» άκουσε τώρα τον
εαυτό του να λέει. Εκείνη έπεσε στην αγκαλιά του και τον είπε «μωρό μου». Πήρε
όλα τα δικαιώματα μαζεμένα. Κοιτώντας τον Γιάννη, πίσω από την πλάτη της,
κατάλαβε πως εκείνος είχε ήδη παραδοθεί</span><span dir="RTL"></span><span dir="RTL"></span><span dir="RTL" lang="AR-SA" style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><span dir="RTL"></span><span dir="RTL"></span>﮲</span><span dir="LTR"></span><span dir="LTR"></span><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-language: AR-SA;"><span dir="LTR"></span><span dir="LTR"></span> πριν ακόμα μπουν στο σπίτι.
Ήταν τρομερή καταφερτζού, το αποδείκνυε ο τρόπος που είχε τυλίξει τον Καίσαρα,
έναν νόστιμο -για τα δεδομένα της ελληνικής Βουλής- πολιτικό, 40ρη, με παρελθόν
σε μοντέλα και τηλεπαρουσιάστριες, πολύ πιο εντυπωσιακές από την Αγγελική. Ο
ερωτάς τους αποθεωνόταν συχνά στις </span><span lang="EN-US" style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-language: AR-SA;">gossip</span><span lang="EN-US" style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-language: AR-SA;"> </span><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-language: AR-SA;">εκπομπές της
ελληνικής τηλεόρασης αν και το λαϊκό αίσθημα ήταν ,ασφαλώς, διαφορετικό. Ο
Καίσαρας ,που όδευε ταχύτατα προς υπουργοποίηση, δεν ήταν παρά ένα
νέο-φιλελεύθερο τομάρι, από αυτά που μισούσαν κάποτε οι τρεις τους. Η αριστερή
ακτιβίστρια πουλήθηκε εύκολα στον εχθρό μα τώρα ήταν εδώ, ενώπιον τους,
ζητώντας πίσω την παλιά στοργή που συνήθιζαν να της δίνουν απλόχερα. Τι θα
έκαναν; Πρώτα – πρώτα, σκέφτηκε ο Διονύσης, ας μάθουμε το «γιατί» και το «πως».
Η Αγγελική δεν πέρασε τυχαία από δω, είμαι σίγουρος.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Την άραξαν στο καθιστικό</span><span dir="RTL"></span><span dir="RTL"></span><span dir="RTL" lang="AR-SA" style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><span dir="RTL"></span><span dir="RTL"></span>﮲</span><span dir="LTR"></span><span dir="LTR"></span><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-language: AR-SA;"><span dir="LTR"></span><span dir="LTR"></span> στον
μεγάλο καναπέ ο Γιάννης και η πρώην κολλητή κι αυτός απέναντί τους. Του
φαινόταν λες κι ο Γιάννης λιποτακτούσε προς την άλλη πλευρά αλλά δεν μπορούσε
να αντιδράσει, τι να έκανε, άσε που αισθανόταν και ο ίδιος ευάλωτος... Εκείνη
αρνήθηκε κάθε κέρασμα (καφέ, τσάι ή κάτι γλυκό, αυτές υπήρξαν οι προσφορές) και
περιέγραψε με εξαιρετική συντομία τη ζωή της ως «συναρπαστική». Συνοπτική,
πειστική περιγραφή.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Εγώ έχω προβλήματα με τη
δουλειά» της είπε.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Τι μωρό μου;» ζήτησε εκείνη να
μάθει. Της ανέλυσε όλη την κατάσταση στο γραφείο και τότε η Αγγελική του
πρότεινε να δουλέψει για τον Καίσαρα.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Ο άντρας μου θα ανοίξει γραφεία
και στη Θεσσαλονίκη».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Άναυδος, απάντησε πως θα το
σκεφτεί. Τα μάτια του Γιάννη δίπλα της γυάλιζαν επίσης από έκπληξη.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Ναι…» σχολίασε μουδιασμένος ο
Διονύσης. «Διαβάζω πολλά… Υπουργοποίηση λέει, μεγαλεία… Άντε, με το καλό!»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Να σας πω ένα μυστικό;» είπε και
έγειρε προς τον Γιάννη. Και μετά ψιθύρισε στο αυτί του κάτι, πολύ καθαρά, κοιτώντας
όμως τον Διονύση.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Θα κάνει δικό του κόμμα!»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Τα αγόρια, αν και δεν ένιωσαν
τίποτα, επιδόθηκαν σε επιφωνήματα και χειρονομίες που έδειχναν ενθουσιασμό.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Πρώτη κυρία μου, εσύ!» είπε ο
Γιάννης και τη φίλησε στο μάγουλο.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Ελάχιστοι το ξέρουν» τους
διαβεβαίωσε. Και συνέχισε : «Μας πολεμούν! Δεν τον θέλουν τον…» και είπε το
επίθετο του Καίσαρα. Ένιωσαν και οι δυο τους έκπληξη που αναφερόταν σ` αυτόν με
το επίθετο του και κοιτάχτηκαν, δεν πρόλαβαν ωστόσο να επεξεργαστούν
περισσότερο αυτή τη σκέψη γιατί η Αγγελική άρχισε να τους παρουσιάζει το
μανιφέστο του επερχόμενου κόμματος.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Θα ανεβάσουμε τους δείκτες στα
ύψη, δεν είναι ανέφικτο! Περικοπές χρειάζονται και μείωση του δημόσιου τομέα.
Φορολόγηση εκεί που πρέπει. Όποιος φέρνει στην αγορά χρήμα πρέπει να
προστατεύεται. Η Ελλάδα θα πρωταγωνιστήσει και πάλι!»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο Διονύσης ήθελε να τη ρωτήσει
«μα, πότε η Ελλάδα πρωταγωνιστούσε οικονομικά ώστε να ηγηθεί ξανά τώρα;» ενώ ο
Γιάννης αν μέσα στα επιδόματα που θα έκοβε ο Καίσαρας θα ήταν και το δικό του.
Ξαφνικά όμως δεν τολμούσαν να αρθρώσουν λέξη</span><span dir="RTL"></span><span dir="RTL"></span><span dir="RTL" lang="AR-SA" style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><span dir="RTL"></span><span dir="RTL"></span>﮲</span><span dir="LTR"></span><span dir="LTR"></span><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-language: AR-SA;"><span dir="LTR"></span><span dir="LTR"></span> η παλιά τους φίλη βρισκόταν
σε έκσταση.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Κανέναν δεν εμπιστεύομαι,
κανέναν!» είπε με πάθος. «Μόνο άνθρωποι γνωστοί, δοκιμασμένοι ήδη, μπορούν να
σταθούν στο πλάι μας».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Να το λοιπόν, να γιατί είχε
επιστρέψει κοντά τους… Τώρα που ο Καίσαρας ετοιμαζόταν να ανοιχτεί στα βαθιά,
τώρα που στα προσεχώς της ζωής της φαντασιωνόταν να ενσαρκώνει τον ρόλο της
Πρώτης Κυρίας, κάθε φοβικό σύνδρομο είχε ενεργοποιηθεί, κάθε άγνωστη παράμετρος
έμοιαζε με απειλή, επιθυμούσε ,όσο περισσότερο γίνεται, να περιστοιχίζεται από
ανθρώπους εμπιστοσύνης. Για πολύ λίγο καιρό ακόμα κάθε τι γνώριμο θα είχε
θετικό πρόσημο. Μετά θα θυμόταν πως πας μπροστά μόνο άμα κάψεις τα πάντα.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Σ` αγαπώ τόσο πολύ που δεν μπορώ
να δουλέψω για τον άντρα σου» της είπε ο Διονύσης. «Ξέρεις τι εννοώ», πρόσθεσε
ύστερα από λίγο. «Για μένα θα ήταν κάτι που θα απαιτούσε όλη μου την ψυχή.
Επειδή είσαι εσύ».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Για λίγα δευτερόλεπτα τον κοίταζε
λες να προσπαθούσε να τον διαβάσει, κατόπιν έγνεψε καταφατικά. Το πρώτο
παιχνίδι είχε κερδηθεί. Θα της άξιζε να καταστραφεί αλλά εγώ απλώς θα την
εκμεταλλευτώ, σκέφτηκε. Μετά προχώρησε ένα βήμα παραπέρα και της ζήτησε
δανεικά. Είδε τον σύντροφό του δίπλα της να γουρλώνει τα μάτια, ίσως να κουνά
ανεπαίσθητα το κεφάλι δεξιά-αριστερά σαν να λέει «όχι, όχι», ο ίδιος όμως ήξερε
πως θα το πάρει το «ναι» που ήθελε. Η προδότρα ήταν πιο ευάλωτη από ποτέ στη
ζωή της.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-language: AR-SA;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Καμιά σαρανταριά λεπτά αφότου
έφυγε βρέθηκαν αγκαλιασμένοι στον καναπέ - χωρίς να έχουν ανταλλάξει ούτε μισή
λέξη μέχρι τότε.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Τι θα κάνεις όταν στα ζητήσει
πίσω;» μίλησε πρώτος ο Γιάννης.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Κάτσε να τα βάλει πρώτα στην
Τράπεζα» του απάντησε.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Αύριο το πρωί θα το κάνει,
φάνηκε αποφασισμένη».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Σ` αυτό ποντάρω κι εγώ».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Μιλάμε για ένα τεράστιο ποσό».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Θα το δώσει».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Ξαναρωτώ… Τι θα κάνεις όταν θα
τα ζητήσει πίσω;»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Ποτέ δεν θα τα ζητήσει πίσω»
είπε με σιγουριά ο Διονύσης. Είδε το πρόσωπο του συντρόφου του να ανασηκώνεται
λίγο, τα μάτια του να κοιτούν τα δικά του. Ό,τι κι αν σκεφτόταν δεν θα τον
άφηνε να το πει.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Σε λίγες μέρες θα έχει
ξεμπερδέψει για πάντα μαζί μας. Μπαίνει σε άλλη τροχιά, δεν θα γυρίσει να
κοιτάξει πίσω. Ίσως κάποτε νιώσει κορόιδο όταν το σκεφτεί ή ίσως νιώσει πως
μαζί μας υπήρξε ευτυχισμένη, τότε θα πει χαλάλι τα λεφτά».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο Γιάννης ξεφύσησε, είχε πειστεί.
Ρώτησε μόνο : «λες να γίνει πρωθυπουργός στο μέλλον ο Καίσαρας;»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Πιστεύω πως όχι».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Αν γίνει θα μου κόψει το επίδομα
όμως…»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Οι φιλελεύθεροι τέτοια κάνουν»
είπε και τον φίλησε. «Σήκω να παραγγείλεις».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Πίτσες πάλι;»<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Τι άλλο; Και βάλε να παίζουν οι
περιπέτειες της Νταϊάν, έχουμε μείνει πίσω».<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Από τώρα;» ρώτησε ο Γιάννης.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Τι άλλο έχουμε να κάνουμε;»<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-language: AR-SA;"><br /></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: 18.6667px;">Κώστας Ζαχαράκης.</span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: 14pt; line-height: 107%; mso-bidi-language: AR-SA;"><o:p> </o:p></span></p></div>Κώστας Ζαχαράκηςhttp://www.blogger.com/profile/10163846848502459843noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8774907825535228931.post-77778682988438839822021-08-30T04:58:00.005-07:002021-09-22T17:02:33.599-07:00<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgY0udiVHDo8p3OtldGnd7Gexz6ktI6Quhg-ykTgN6064P0Vnc4cWm4SjV9-FcxDGT3a3LTqDQgzA8DKE4vRP33bp-Hr938Nrq0fvgQaawodXgPHyaeVcRZ1uQUv610-Jce8ZH_DbHrT23b/s500/%25CE%25B2%25CE%25B1%25CE%25BC%25CF%2580%25CE%25BF%25CF%2581.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="488" data-original-width="500" height="312" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgY0udiVHDo8p3OtldGnd7Gexz6ktI6Quhg-ykTgN6064P0Vnc4cWm4SjV9-FcxDGT3a3LTqDQgzA8DKE4vRP33bp-Hr938Nrq0fvgQaawodXgPHyaeVcRZ1uQUv610-Jce8ZH_DbHrT23b/s320/%25CE%25B2%25CE%25B1%25CE%25BC%25CF%2580%25CE%25BF%25CF%2581.jpg" width="320" /></a></div><br /><p class="MsoNormal">Ο ΓΕΙΤΟΝΑΣ ΜΟΥ<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal">Ο γείτονάς μου είναι βαμπίρ. Όσοι πάνε στο σπίτι του το
ξέρουν. Αν σε δαγκώσει ένα<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">βαμπίρ μια φορά τότε γίνεται <i>συμφωνία.</i> Πάρα πολλοί
άνθρωποι που τους έχει δαγκώσει<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">αποτελούν τον κύκλο του. Λογιστές και φίλοι και συνάδελφοι
απ` όλες τις δουλειές που<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">έχει κάνει. Αν και κάθε φορά φεύγουν από το σπίτι του
εξαντλημένοι πάντοτε θα<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">ξαναπεράσουν για ένα ποτό, ένα καφεδάκι, να πουν τα νέα τους
ή να φλερτάρουν τη<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">γυναίκα του.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal"><br /></p>
<p class="MsoNormal">Η γυναίκα του δεν τον φοβάται. Τη δαγκώνει ελάχιστα κάθε
βράδυ, 2-3 σταλαγματιές αίμα,<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">πως πίνουμε εμείς γάλα πριν τον ύπνο. Τον χαιδεύει γλυκά
καθώς χιμάει στο λαιμό της,<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">είναι καλή γυναίκα. Αποκοιμιέται στην αγκαλιά της.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal"><br /></p>
<p class="MsoNormal">Δεν κρύβεται κι ούτε φοβάται το φως της μέρας. Απεναντίας το
λατρεύει, το μεταβολίζει σε<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">σκοτάδι, που έχει τόση ανάγκη ο οργανισμός του. Ήρθε στην
Ελλάδα για το φως της. Το<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">φως κάνει τους ανθρώπους να μιλούν ακατάπαυστα χωρίς να
υποψιάζονται πως ο άλλος<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">είναι βαμπίρ. Τους αφήνει να μιλούν για να χάνουν τη δύναμή
τους, μετά αρχίζει να μιλάει<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">αυτός. Βρίσκονται δαγκωμένοι πριν καν το καταλάβουν. Συμφωνία.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal"><br /></p>
<p class="MsoNormal">Χτες μου ζήτησε λίγη ζάχαρη. Δεν του έδωσα. Νομίζω πως
κατάλαβε, ίσως πάλι να κάνω και<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">λάθος. Φοβάται; Μπα, ξέρει πως οι άνθρωποι δεν πιστεύουν σε
βρικόλακες και μαλακίες.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal"><br /></p>
<p class="MsoNormal">Δεν του άνοιξα καν. Θα μου έπιανε κουβέντα και μετά θα με
άφηνε να μιλάω εγώ.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal"><br /></p><p class="MsoNormal"><br /></p><p class="MsoNormal">ΚΩΣΤΑΣ ΖΑΧΑΡΑΚΗΣ</p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>Κώστας Ζαχαράκηςhttp://www.blogger.com/profile/10163846848502459843noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8774907825535228931.post-2239594140849557182021-07-13T07:35:00.006-07:002021-07-13T15:01:48.990-07:00<p> </p><p class="MsoNormal">ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal">(ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΑ ΔΡΑΜΑΤΑ)</p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal">Το sex μαζί της ήταν βαρετό. Ξέρω, είναι ταμπού μια τέτοια
δήλωση. Κατηγορείσαι ως<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">γουρούνι μόνο που σκέφτεσαι έτσι. Όμως εγώ με τον εαυτό μου
το ήξερα. Δεν το έλεγα<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">παραπέρα αλλά μέσα μου το ήξερα. Και ήθελα να χωρίσω. Όταν
είσαι 25 δε σε απασχολεί<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">να ψαχτείς και να το βρεις, θες απλά να πας παρακάτω.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Και τη μέρα που θα της έλεγα «τέλος» κάναμε sex για μια
τελευταία φορά. Έτσι νόμιζα<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">αλλά μόλις άνοιξα την τηλεόραση η Ελλάδα είχε πετύχει μια
υπέροχη νίκη, 2-1 την<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Πορτογαλία. Πωρώθηκα και πήρα τηλέφωνο τους κολλητούς μου, ο
χωρισμός αναβλήθηκε.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Περάσαμε εκείνο το βράδυ συζητώντας ως το πρωί για την
«απίθανη πιθανότητα» να<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">πάρουμε εμείς το Euro του 2004. Όμως παρά τον ενθουσιασμό η
γενική ετυμηγορία ήταν<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">κοινή : «μπα… φίλε, δε γίνονται θαύματα…»<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Με κείνη χαθήκαμε για λίγες μέρες. Νομίζω πως κατάλαβε πως
θέλω να τη χωρίσω και δεν<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">ήθελε να ξέρει γιατί. Βολικό. Ούτε εγώ ήθελα να πω τη
φράση-ταμπού : «κακό sex». Έλα<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">όμως που μου χτύπησε την πόρτα ενώ παίζαμε με τη Γαλλία.
Ήταν ορεξάτη κι εγώ ενέδωσα.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Και η Ελλάδα νίκησε και πάλι.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Όταν μίλησα για τις δυο αυτές συμπτώσεις στα παιδιά εκείνοι
μου πρότειναν να δοκιμάσω<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">να ξανακοιμηθώ μαζί της όταν θα παίζαμε με την Τσεχία. Είδα
στα μάτια τους να<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">αχνοφέγγει η ελπίδα ενός απρόσμενου θαύματος. Σε όλη τη χώρα
βασικά έπνεε ένας<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">άνεμος προσδοκίας, ένα «λες να;»<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">«Δεν τη πολύ-παλεύω ρε μάγκες…»<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Δεν άκουγαν τίποτα.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">«Δεν έχουμε καθόλου χημεία» επέμεινα.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">«Άμα είχαν το χαρακτήρα σου οι ήρωες του `21 θα ήμασταν
ακόμα σκλάβοι» είπε ένας<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">τους.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal"><br /></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal">Η μέρα της συντριβής της Τσεχίας υπήρξε πολύ δύσκολη για
μένα γιατί δεν είχα καθόλου<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">όρεξη ,αν και η νίκη της Εθνικής μπορώ να πω πως με
αποζημίωσε.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Πήγα και βρήκα τα παιδιά και τρελάθηκα από τον ενθουσιασμό
τους. Τους ζήλευα που<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">αυτοί έβλεπαν τους αγώνες ενώ εγώ έπρεπε να κάνω έρωτα με το
πιο ξενέρωτο κορίτσι του<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">κόσμου. Όμως ήταν τέτοια η γενική χαρά που τα ξέχασα όλα ˙
αισθάνθηκα να πετάω.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">«Τι γίνεται με την άλλη;» ρώτησαν.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">«Εντάξει, τη σούταρα» είπα πλημμυρισμένος χαρά. «Λέτε να το
πάρουμε ρε παίδες;»<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">«Ρε τρελός είσαι;» φώναξαν όλοι μαζί. Μετά ο καθένας είπε
κάτι διαφορετικό :<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">«Δε ξέρω τι θα κάνεις αλλά θα ξαναπηδηχτείτε στον τελικό!»<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">«Στείλ` της μήνυμα τώρα. Όσο είναι ζεστή».<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">«Δες ρε ένα μαλάκα! Τώρα που πήγαιναν όλα καλά!»<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">«Ρε, πάτε καλά;» ούρλιαξα. Όμως δεν άκουγαν τίποτα. Άρπαξαν
το κινητό μου και<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">πληκτρολόγησαν ένα μήνυμα γεμάτο συγνώμες. Της έδωσαν
ραντεβού στο σπίτι μου στις 4 του Ιούλη.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Φίλοι να σου
πετύχουν!<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal"> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKsLTTlcpF6Avn6S_ztd2mUJBeh4agknRJb6Q4efmRDIPwnrTpkAAWlcrxbluqeidEOFHoJ_SjGdRRPo3WZ46HTmLpMhGvVTNDmuUudcFVATdYlg7cxcaIEdmEMcrZzwgD8jJamlrDyLpO/s992/EURO.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="496" data-original-width="992" height="378" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKsLTTlcpF6Avn6S_ztd2mUJBeh4agknRJb6Q4efmRDIPwnrTpkAAWlcrxbluqeidEOFHoJ_SjGdRRPo3WZ46HTmLpMhGvVTNDmuUudcFVATdYlg7cxcaIEdmEMcrZzwgD8jJamlrDyLpO/w640-h378/EURO.jpg" width="640" /></a></div><br /><p class="MsoNormal"><br /></p>Κώστας Ζαχαράκηςhttp://www.blogger.com/profile/10163846848502459843noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8774907825535228931.post-40546922876876039502021-05-19T06:57:00.003-07:002021-07-13T08:14:50.369-07:00<p> </p><p class="MsoNormal">ΤΑ ΓΡΑΠΤΑ ΦΕΥΓΟΥΝ<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal">Το μετρό της Θεσσαλονίκης γιόρταζε τον ένα χρόνο λειτουργίας
του κι έτσι δεν χρειαζόταν<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">να χτυπήσει εισιτήριο. Αγνόησε επιδεικτικά τα σχετικά
μηχανήματα και κατευθύνθηκε στο<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">τελευταίο βαγόνι. Κάθησε στην τελευταία σειρά, σ` ένα
κάθισμα δίπλα στο ανοιχτό<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">παράθυρο. «Παράξενο», σκέφτηκε, «νόμιζα πως τα παράθυρα των
συρμών είναι μονίμως<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">κλειστά». Έβγαλε από την τσάντα της τις εκθέσεις για να τους
ρίξει μια τελευταία ματιά. Δεν<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">κατόρθωσε παρά να διαβάσει λίγες γραμμές από την πρώτη.«Θεέ
μου, νυστάζω απίστευτα!<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Και τούτος ο συρμός θέλει ακόμα τέσσερα λεπτά για να
ξεκινήσει». Έκλεισε τα μάτια. «Θ`<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">αποκοιμηθώ» σκέφτηκε. Κράτησε στα χέρια σφιχτά τα γραπτά των
μαθητών της,<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">αδυνατούσε να τα ξαναβάλει στην τσάντα, τόσο νύσταζε.<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal"><br /></p>
<p class="MsoNormal">Οι μισθοί των καθηγητών είχαν πέσει στα 440 ευρώ κι έτσι τα
απογεύματα δούλευε και<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">καθαρίστρια. Προσφάτως χωρισμένη και επιπλέον ξεθεωμένη απ`
τη δουλειά, δεν άντεχε<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">άλλο να ζει στη Θεσσαλονίκη και μάλλον νοσταλγούσε το
γραφικό της ψαροχώρι των<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">δυόμιση χιλιάδων κατοίκων. «Ωραία ζούσα με τον πατέρα μου»
αναπόλησε κι ευθύς<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">αναδύθηκαν στη μνήμη της οι απογευματινές βαρκάδες στη
λιμνοθάλασσα με τους<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">γλάρους να περνάνε ξυστά απ` τα μαλλιά της μ` ένα σπαστό
φτερούγισμα. Να, μόλις<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">άκουσε ένα! Ένας γλάρος πέρασε δίπλα απ` το κεφάλι της! Και
ξανά ο ίδιος ήχος! Και ξανά!<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Και ξανά! Τι ωραία, τι διασκεδαστικά! Στο χωριό έπρεπε να
μείνει και να βοηθάει τον<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">πατέρα της στα δίχτυα. Τι σόι αγοροκόριτσο ήταν! Όχι που
σπούδασε κι έγινε φιλόλογος να<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">ψωμολυσσάει και να διορθώνει εκθέσεις ιδεών με τίτλο SCRIPTA
<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">MANENT</span>…<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal"><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgnJRWMVohfOKvsypLgPy9LZxiFxh2-qrvfoDFAHIIIijhFGLgkehB01CSn1QS1j9WU1EDyIvbPB_XtlkFeMUrOcTwyiZ8nZ2eJpBssdCuFoMGw8Zpynjxsl7BjCZ0DZSt4W8Eck_3t2CrT/s1120/TORA.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="373" data-original-width="1120" height="214" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgnJRWMVohfOKvsypLgPy9LZxiFxh2-qrvfoDFAHIIIijhFGLgkehB01CSn1QS1j9WU1EDyIvbPB_XtlkFeMUrOcTwyiZ8nZ2eJpBssdCuFoMGw8Zpynjxsl7BjCZ0DZSt4W8Eck_3t2CrT/w640-h214/TORA.jpg" width="640" /></a></div><br /><p class="MsoNormal"><br /></p><p class="MsoNormal">INFO :</p><p class="MsoNormal">Μια μικρή -μελλοντολογική στην ουσία- ιστορία που δημοσιεύτηκε κάπου στο πρώτο μισό της δεκαετίας του `10 στο shortstory. gr. </p><p class="MsoNormal">Kάποια στιγμή η σελίδα αυτή κατέβασε τις παλιές ιστορίες της. Να το λοιπόν πάλι εδώ, το "Τα γραπτά φεύγουν" και για όσους δεν κατάλαβαν οι εκθέσεις φεύγουν από το παράθυρο του συρμού καθώς το τρένο επιταχύνει και ενώ η εξουθενωμένη δασκάλα έχει αποκοιμηθεί στο κάθισμά της.</p>Κώστας Ζαχαράκηςhttp://www.blogger.com/profile/10163846848502459843noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8774907825535228931.post-16167814585688668822021-04-20T03:09:00.003-07:002021-04-20T03:11:13.950-07:00<p> </p><p class="MsoNormal">Η ΕΠΑΠΕΙΛΟΥΜΕΝΗ ΕΛΕΥΣΗ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΕΩΣ<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Είμαι εγώ που προτιμώ
το χειμώνα; Στάθηκα χτες μπροστά σε μια μυγδαλιά και θυμήθηκα τα κείμενα που η
γιαγιά μου μου διάβαζε όταν ήμουν μικρή. Γραμμένα από ελάσσονες λογοτέχνες
υμνούσαν τις μυγδαλιές σαν τις υπάρξεις (!) εκείνες που μας φέρνουν την άνοιξη πριν
την ώρα της<span dir="RTL"></span><span dir="RTL"></span><span dir="RTL" lang="AR-SA" style="mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><span dir="RTL"></span><span dir="RTL"></span>﮲</span><span dir="LTR"></span><span dir="LTR"></span><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span dir="LTR"></span><span dir="LTR"></span> σημαιοφόροι μιας αφύπνισης που θα μας συγκλονίσει δίχως να μας
ζητήσει την άδεια. Κοίταζα το δέντρο και υποψιαζόμουν πως η ολοφάνερη ομορφιά
του είχε κάτι χαιρέκακο…<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η άνοιξη θα `ρθει και συ θα ξεκουνήσεις,
παντρεύτηκες τη μιζέρια… Λόγια του τελευταίου άντρα που παντρεύτηκα, του εαυτού
μου. Και μόνο ο θάνατος θέλει να μας χωρίσει.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Γκρινιάζει χωρίς λόγο</span><span dir="RTL"></span><span dir="RTL"></span><span dir="RTL" lang="AR-SA" style="mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><span dir="RTL"></span><span dir="RTL"></span>﮲</span><span dir="LTR"></span><span dir="LTR"></span><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span dir="LTR"></span><span dir="LTR"></span> το
παιχνίδι έχει χαθεί. Τις περισσότερες ώρες τις μέρας θέλω να γράφω και να
διαβάζω καθισμένη στο γραφείο μου. Μιλώ πολύ και στο τηλέφωνο</span><span dir="RTL"></span><span dir="RTL"></span><span dir="RTL" lang="AR-SA" style="mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><span dir="RTL"></span><span dir="RTL"></span>﮲</span><span dir="LTR"></span><span dir="LTR"></span><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span dir="LTR"></span><span dir="LTR"></span> το
παίρνω στον καναπέ και κουβεντιάζω με τις ώρες. Μιλώ με φίλους και φίλες που
ζουν μακριά και δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να με επισκεφτούν. Κλείνω κάπως
έτσι : «Καλό βράδυ, μου λείπεις πολύ». Τότε η γάτα με δαγκώνει ελαφρά στο πόδι,
πάνω από τη χοντρή κάλτσα, τιμωρία για το ψέμα μου.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Συναντιέμαι με τα παιδιά που μου φέρνουν το </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-language: AR-SA;">delivery</span><span style="mso-bidi-language: AR-SA;">. Ναι, μπορείς να πεις πως βλέπω κόσμο, βλέπω
αυτούς. Σπάνια λέμε και καμιά κουβέντα. «Ξεπάγιασες;» ρώτησα σχεδόν στοργικά
τον έναν. «Μπα, έχει φτιάξει…» απάντησε. Εννοούσε τον καιρό, η απάντησή του με
πόνεσε. Αντίκρυσα ξανά με τα μάτια της φαντασίας τη μυγδαλιά που συνάντησα στον
μικρό μου περίπατο. Αισθάνθηκα πόνο θανάτου και νοσταλγία για όσα θα χάσω.<o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal"></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh2hs_3ocvH4X0jhRR82aGsk2y8tdxNYkzgVxjTfal2FQaOUFzCNRISPytu1HUDtqrThpaHkF2KkyTDFN-I0gxJ_lYUamE-OZGgTHhncRvArSIUS3OLWL2Dfn-CpHwnrh1H96nsm9M57LJn/s800/%25CE%25B2%25CE%25B1%25CF%2581%25CE%25B2%25CE%25B5%25CF%2584%25CF%2583%25CE%25BF.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="451" data-original-width="800" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh2hs_3ocvH4X0jhRR82aGsk2y8tdxNYkzgVxjTfal2FQaOUFzCNRISPytu1HUDtqrThpaHkF2KkyTDFN-I0gxJ_lYUamE-OZGgTHhncRvArSIUS3OLWL2Dfn-CpHwnrh1H96nsm9M57LJn/s320/%25CE%25B2%25CE%25B1%25CF%2581%25CE%25B2%25CE%25B5%25CF%2584%25CF%2583%25CE%25BF.jpg" width="320" /></a></div><br /><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><br /></span><p></p><p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><br /></span></p><p class="MsoNormal"><br /></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>Κώστας Ζαχαράκηςhttp://www.blogger.com/profile/10163846848502459843noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8774907825535228931.post-69481391361361950062021-02-12T10:36:00.004-08:002021-02-12T10:44:26.095-08:00<p> </p><p class="MsoNormal">ΕΡΩΤΑΣ ΕΙΝΑΙ<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ίσως ο Έρωτας είναι
ένα μεγάλο ερωτηματικό. Υπάρχουν πολλές ιστορίες που αφορούν έναν άνθρωπο που
έψαχνε την Αγάπη ή τη Γνώση ή το Νόημα και τελικά κάποιο περιστατικό, η
συνάντηση του με έναν σοφό ας πούμε, (μια ερώτηση που έκανε και η απάντηση ή η
σιωπή του σοφού) τον έκανε να κατανοήσει την βαθύτερη αλήθεια που έψαχνε. Εγώ
όμως γνωρίζω κάποιον που βίωσε τον έρωτα σε διάφορες μορφές, τον πλατωνικό, τον
έρωτα των 20 χρόνων (που η καρδιά χτυπά σαν τρελή), τον έρωτα που γίνεται
σύντροφος, εκείνον που γίνεται απώλεια ή τον άλλον που ξαναζωντανεύει από τις
στάχτες του, την επιθυμία που σε ξεγελά και την βαφτίζεις ¨έρωτα¨ και άλλες,
πολλές μορφές αυτής της ίδιας δύναμης που ονομάζουμε Έρωτα. Αυτός ο άνθρωπος,
κάπου γύρω στα 50 και κάτι, αφού είχε στοχαστεί πολύ πάνω στο θέμα, κατέληξε σε
έναν ψυχολόγο. Η ιστορία του δεν έχει τίποτα το μεταφυσικό ή το αποκαλυπτικό<span dir="RTL"></span><span dir="RTL"></span><span dir="RTL" lang="AR-SA" style="mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><span dir="RTL"></span><span dir="RTL"></span>﮲</span><span dir="LTR"></span><span dir="LTR"></span><span style="mso-bidi-language: AR-SA;"><span dir="LTR"></span><span dir="LTR"></span> ο
ψυχολόγος είναι απλά ένας επαγγελματίας και όχι Άγιος ή ερημίτης. Ο λόγος που
πήγε ο φίλος μου; </span>Ένιωθε ξανά ερωτευμένος... Μια γυναίκα μικρότερή του
(όχι πολύ, 12 με 14 χρόνια, δεν ήξερε ακριβώς και ούτε ήθελε να το βρει) είχε
κάνει την καρδιά του να χτυπήσει και πάλι. Μόνο που ήταν παντρεμένη και είχε
παιδιά. Και το σπουδαιότερο : πολύ αφοσιωμένη στον άντρα της.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Δεν ήρθα εδώ για να
την κερδίσω» του είπε. «Ήρθα για να καταλάβω γιατί την αγαπώ».<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Μα, δεν θες και να
την κερδίσεις;» ρώτησε ο ψυχολόγος.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Θέλω να `ναι
ευτυχισμένη με τον άντρα της. Αν τον άφηνε για μένα θα έπαυα να την αγαπώ».<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Δεν το εννοείς αυτό»
είπε ο ψυχολόγος.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Σκέφτηκε λίγο. «Ίσως.
Ίσως να μην το εννοώ, έχεις δίκιο».<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Έχετε επαφές;
Μιλάτε;»<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Μιλάμε, δουλεύουμε
στον ίδιο χώρο. Δεν την φλερτάρω, όμως της γλυκομιλώ. Θέλω να με συμπαθεί».<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Γιατί;»<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Γιατί είναι ωραίο να
είμαι στην καρδιά της. Μου δίνει χαρά».<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Αυτό δεν είναι
έρωτας, είναι αγάπη» είπε ο ψυχολόγος.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Είναι έρωτας. Επειδή
πονάει να ξέρεις πως ποτέ δεν θα την έχεις τόσο όσο θες, δηλαδή εντελώς».<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Εντελώς;»<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Να βυθιστείς τόσο πολύ
μέσα σε αυτήν κι αυτή σε σένα που να χαθείτε».<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Και μετά;» ρώτησε ο
ψυχολόγος σημειώνοντας κάτι στα χαρτιά του.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Μετά, αν είστε
τυχεροί, θα συντηρείτε αυτή τη φωτιά» απάντησε ο φίλος μου.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο ψυχολόγος τράβηξε
μια γραμμή κάτω από όσα έγραφε και φάνηκε να αλλάζει θέμα.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Εσύ αισθάνεσαι
τυχερός;»<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Ναι και όχι. Όσον
αφορά την…» και είπε το όνομά της.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Ναι; Τι;»<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«…Είμαι τυχερός και
μαζί άτυχος. Δεν θα την έχω ποτέ, το λες βάσανο. Όμως δεν θέλω να μου περάσει».
Έκανε μια μικρή παύση και μετά ρώτησε: <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Τι γράφεις εκεί;»<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Πως δεν θες να σου
περάσει».<o:p></o:p></p><p class="MsoNormal"><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhyUsIfooV9e9HNuzwJA2-vfLtyQUijccz0c8YM5E8DGurkPbvpYtVua-Hy3bU6DOCNhyphenhyphenm84KZ93Y75jdtzhH3RnxYTd5_TQgRtmesznrpLa97HBjQCZIsTktMZdr4OneoY7Loo6uydEeQS/s1200/amore.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="800" data-original-width="1200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhyUsIfooV9e9HNuzwJA2-vfLtyQUijccz0c8YM5E8DGurkPbvpYtVua-Hy3bU6DOCNhyphenhyphenm84KZ93Y75jdtzhH3RnxYTd5_TQgRtmesznrpLa97HBjQCZIsTktMZdr4OneoY7Loo6uydEeQS/s320/amore.jpg" width="320" /></a></div><br /><p class="MsoNormal"><br /></p>
<p class="MsoNormal"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>Κώστας Ζαχαράκηςhttp://www.blogger.com/profile/10163846848502459843noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8774907825535228931.post-37246736438472647522020-04-07T12:38:00.001-07:002021-02-12T10:43:29.535-08:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal">
ΚΙ<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ΥΣΤΕΡΑ<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>ΦΗΜΗ<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ΘΑ<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ΣΑΣ<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>ΕΛΕΥΘΕΡΩΣΕΙ</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><i>Η Αθήνα σε κάνει κτήνος ,</i>σκέφτηκε ο Άρης προσπερνώντας τον ζητιάνο τον εγκατεστημένο στη γωνιά του
κτιρίου. Το κτίριο του Θεατρικού Οργανισμού ¨Κύκλος¨ είχε χτιστεί κολλητά με
την Τράπεζα Θήβας και θα ήταν πολύ πιο αποδοτικό για τον ρακένδυτο τύπο με τα
μεγάλα μάτια να εγκατασταθεί στην επόμενη γωνία.</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><i style="mso-bidi-font-style: normal;">Αν και μου φάνηκε σε αρκετά καλή θέση για να φροντίσει τον εαυτό του...</i><br />
Πέρσι την ίδια εποχή άφηνε στον ζητιάνο
της Πλατείας Γκύζη μισό ευρώ κάθε πρωί. Από τότε πολλά είχαν αλλάξει, οι
ματαιώσεις των καλλιτεχνικών του σχεδίων τον είχαν σκληρύνει αν και όχι
ανεπίστρεπτα. Είχε πολλές παλινδρομήσεις.</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Στη ρεσεψιόν έδωσε τα
χαρτιά του σε μια ηλικιωμένη υπάλληλο που μάλλον υπήρξε κάποτε ηθοποιός ˙ τα
χαρακτηριστικά της παρέπεμπαν σε παμπάλαια διαφημιστικά σποτ. Εκείνη τα τσέκαρε
και έβαλε μια σφραγίδα, «η οντισιόν θα γίνει σε 15 λεπτά» του είπε. «Στον πρώτο
όροφο».</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Thanks</span>!» είπε και κατευθύνθηκε στο
ασανσέρ. Πάτησε το κουμπί αλλά μόλις είδε το τζάμι της πόρτας να γεμίζει με φως
τρομοκρατήθηκε και πήρε τις σκάλες. Τις ανέβηκε όσο πιο αργά γινόταν αλλά λίγο
πριν το κεφαλόσκαλο κοντοστάθηκε. Μια πόρτα ήταν ανοιχτή μπροστά του κι από
μέσα ακούγονταν χαμηλόφωνες συζητήσεις. Έκανε ένα βήμα ακόμα προς τα μπρος και
μετά άρχισε να κατεβαίνει. Βγήκε από το κτίριο και πήγε κι έδωσε στον ζητιάνο
ένα δίευρο, μετά ξαναμπήκε και κατευθύνθηκε -για δεύτερη φορά- στο ασανσέρ.
Άνοιξε την πόρτα κι έδωσε εντολή για τον τέταρτο όροφο. Γιατί νιώθεις πολύ
καλύτερα όταν κατεβαίνεις εσύ προς αυτούς τους οποίους θα συναντήσεις.</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η έκπληξή του ήταν
τεράστια όταν αντίκρισε τη Ρούλα. «Μπα,<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>μπα… το πήρες απόφαση αφεντικό;»</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Φαίνεται πως το
πήραμε μαζί» της απάντησε και μπουκάρανε αγκαζέ στην αίθουσα αναμονής. «Και δεν
είμαι πια το αφεντικό κανενός».</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Τι είσαι;» ρώτησε η
Ρούλα με τη βραχνή της φωνή.</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Άνεργος».</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Σε λίγο θα γίνουμε
διάσημοι» είπε η κοπέλα που κάποτε δούλευε για κείνον ως σερβιτόρα και κατόπιν
-με κείνο τον αυθορμητισμό της που τον θυμόταν καλά- ξεκίνησε να συστήνεται σε
όσους περίμεναν μέσα στην αίθουσα. Δεν ήταν παρά μόνο δυο άντρες και μια ακόμα
γυναίκα : «35 και άνω , με πτυχίο δραματικής σχολής, που όμως δεν έχουν
δουλέψει ποτέ ως ηθοποιοί». Τι αγγελία κι αυτή!</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Χρειάστηκαν λιγότερο
από ένα πεντάλεπτο για να αισθανθούν όλοι μια παρέα ˙ οι αποτυχημένοι δεν
κρατάνε πόζες αλλά αφήνονται στις καταστάσεις. Ο Άρης ψυχολόγησε τον καθένα
ξεχωριστά και κατάλαβε πως υπήρχε λόγος που κανείς τους δεν είχε πετύχει και
ούτε ποτέ θα πετύχαινε εκτός κι αν γινόταν κάποιο θαύμα. Ο μεγαλύτερος
ηλικιακά, ο Σωτήρης, είχε δουλέψει πριν 17 χρόνια σε μια θεατρική ομάδα στο
Βόλο αλλά τους ζήτησε να το κρατήσουν μυστικό. Τον άλλο μήνα έκλεινε τα 42.</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ξαφνικά μια πόρτα
πίσω τους άνοιξε αποκαλύπτοντας τη σάλα στην οποία γινόντουσαν οι οντισιόν.
Μυστήρια πράγματα, δεν είδαν κανέναν πίσω από την πόρτα, η σάλα έμοιαζε παντελώς
άδεια. Προχώρησαν μουδιασμένοι με τον Σωτήρη πρώτο-πρώτο να φτάνει στην κορυφή
αυτής της αίθουσας που έμοιαζε με σχολική τάξη. Υπήρχε ένας πίνακας στον τοίχο
και μπροστά του ένα γραφείο ενώ έξι σειρές με άδειες καρέκλες κοίταζαν προς
αυτούς θυμίζοντας θρανία. Όμως δεν ήταν όλες οι καρέκλες άδειες ˙ σε μια από
αυτές καθόταν ένας μικρόσωμος τύπος. Πρώτη τον εντόπισε η Ρούλα και είπε ένα
ξερό και εντελώς αντι-επαγγελματικό «γεια» σηκώνοντας το δεξί της χέρι.
Ακολούθησε παγωμάρα.</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Ένας από σας πρέπει
να φύγει» ακούστηκε ο μικρόσωμος άντρας να λέει. «Δουλεύω με ζυγούς αριθμούς.
Το 4 είναι καλός αριθμός ενώ το 5 αρκετά κακός. Ένας πρέπει να φύγει».</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Άλλο πάλι και τούτο»
ψιθύρισε η Ρούλα δίπλα στο αυτί του Άρη.</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο άντρας σηκώθηκε
όρθιος και άρχισε να περπατά προς το μέρος τους. Απέπνεε κάτι μυστηριώδες αλλά
και κάπως κωμικό. Οι 5 πρωτάρηδες ηθοποιοί ασυναίσθητα στοιχήθηκαν ο ένας πλάι στον
άλλον λες και υπηρετούσαν στο στρατό και έπρεπε να παρουσιαστούν.</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Είμαι ο ¨Δάσκαλος¨.
Πείτε μου τα μικρά σας ονόματα».</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Άρης».</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Σωτήρης».</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Ρούλα».</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Μιχάλης».</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Στέλλα».</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Τους κοίταξε
έναν-έναν και μετά είπε : «Στέλλα εσύ φεύγεις».</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Γιατί;» ρώτησε
εκείνη. «Γιατί εγώ;»</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Το όνομά σου
σημαίνει ¨αστέρι¨. Και κανείς δε μπορεί να λέγεται αστέρι μέχρι να γίνει» της
απάντησε κάνοντας τη Ρούλα και τον Άρη να κοιτάξουν ο ένας τον άλλον με
γουρλωμένα μάτια.</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Είμαι ο ¨Δάσκαλος¨»
ξανάπε. «Έχω σπουδάσει Θέατρο στο Λονδίνο και τη Νέα Υόρκη, Λογοτεχνία στο Σαν
Φρανσίσκο και Κοινωνιολογία στη Ρώμη».</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Τότε θα πρέπει να
είστε 200 ετών» είπε η Ρούλα. Ο Άρης δαγκώθηκε. Και τότε που δούλευε γκαρσόνα
στο δικό του <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">caf</span>é στη
Νέα Ιωνία πέταγε τις ατάκες σα βόμβες.</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Ίσως είμαι» είπε
αυτός. Η Στέλλα ακούστηκε να κλείνει την πόρτα πίσω της.</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Δέχτηκε πολύ εύκολα
την απόρριψη» είπε ο Δάσκαλος. «Τι χαζή! Αν το διαπραγματευόταν λίγο θα έδιωχνα
κάποιον άλλον, μάλλον εσένα Σωτήρη».</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Γιατί εμένα;»</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Εκπίπτεις της
αγγελίας. Έχεις δουλέψει ήδη ως ηθοποιός».</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Πριν αιώνες» απάντησε
ο Σωτήρης. «Σε θεατρική ομάδα, όχι σε θίασο. Και έλεγα τρεις ατάκες με το
ζόρι».</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Ναι αλλά ήταν του
Τσέχωφ» είπε αυστηρά ο Δάσκαλος κάνοντάς τους σχεδόν να φοβηθούν. Μπορεί να
είχε κοριούς στην αίθουσα αναμονής, οκέι… Ο Σωτήρης όμως δεν είχε αναφέρει ούτε
τον συγγραφέα ούτε το έργο.</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Πόσο εύκολα εμπιστεύτηκες
τους ανταγωνιστές σου!» του είπε απαξιωτικά ο Δάσκαλος. «Αλλά και σεις! Έτοιμοι
να δείξετε αλληλεγγύη» απευθύνθηκε κατόπιν στους υπόλοιπους. «Αυτή η αίθουσα
βρωμάει αποτυχία» κατέληξε.</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Τι έπρεπε; Να τον
καρφώσουμε;» ρώτησε ο Άρης.</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Και μόνο που ρωτάς…»
του απάντησε με περιφρόνηση.</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Δεν είναι στο στυλ
μου» τόλμησε τότε να πει ο Άρης. «Δεν το `χω με την προδοσία». <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Το πολύ-πολύ αυτό το ψώνιο να με σουτάρει</i>
,σκέφτηκε. <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Τι είχαμε τι χάσαμε δηλαδή.<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Α, χα!» έκανε
ευχαριστημένος τώρα ο Δάσκαλος. «Ποιο είναι το στυλ σου δηλαδή; Τι τύπος είσαι
εσύ; Ελάτε, μιλήστε μου για τον εαυτό σας. Ένας – ένας».</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Να πω πρώτη εγώ;» ρώτησε
η Ρούλα με τη βραχνή της φωνή.</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Μ` αρέσει όταν
παίρνετε πρωτοβουλίες, μπράβο!» είπε ο Δάσκαλος. Στην πραγματικότητα έδινε την
εντύπωση πως μισεί όσους αγνοούν τους κανόνες.</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Εγώ μικρή ήθελα να
γίνω ηθοποιός» είπε η Ρούλα σαν αυτό να συμπύκνωνε όλη της την προσωπικότητα.
Ακούστηκε λες κι ήταν απλώς η πρώτη πληροφορία μιας αυτό-παρουσίασης που έμελε
να γίνει διεξοδική. Όμως μετά κόλλησε και κοκκίνισε μάλιστα ελαφρώς κάνοντας το
Δάσκαλο να χαμογελάσει χαιρέκακα. «Θες να μας πεις τις αγαπημένες σου
τραγουδίστριες;» τη ρώτησε. Η Ρούλα που δεν κατάλαβε πόση κακία έκρυβε αυτή η
ερώτηση πέταξε 4-5 ονόματα. Για τον Άρη ήταν περίεργο να βλέπει αυτό το κορίτσι
που το θεωρούσε ατίθασο να κομπλάρει έτσι. <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Φαίνεται
σατανικός αυτός, </i>σκέφτηκε.<i style="mso-bidi-font-style: normal;"> Θέλει
προσοχή. Τι διάολο μας μάζεψε εδώ; Για ποιο έργο να μας θέλει;<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></i>«Απ` όσο ξέρω γίνατε όντως ηθοποιός»
συνέχισε τώρα ο Δάσκαλος προς τη Ρούλα. «Όλοι σας γίνατε, τουλάχιστον στα
χαρτιά» είπε ρίχνοντας μια αστραπιαία ματιά και στους υπόλοιπους πριν
ξανακαρφωθεί πάνω της. Η γρηγοράδα των κινήσεων του οι οποίες έμοιαζαν να ρέουν
θύμισαν στον Άρη αιλουροειδές.</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Πήρατε χαρτί από
δραματική σχολή, συγχαρητήρια! Χαρτί!» είπε κι αν τον άκουγε κάποιος χωρίς να ξέρει
για ποιο θέμα μιλά θα νόμιζε σίγουρα πως εννοεί «κωλόχαρτο».</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Χαρτί!» ξανάπε.
«Όμως δεν παίξατε ποτέ κανέναν ρόλο».</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Αυτό δε ζητούσε η
αγγελία;» έκανε ο Άρης.</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Ακριβώς!» του
απάντησε θριαμβευτικά.</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><i style="mso-bidi-font-style: normal;">Α, είναι τελείως κομπλεξικός</i>. <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Θέλει
να δουλεύει με ανθρώπους που τους θεωρεί κατώτερους.</i> «Είμαστε όλοι γεμάτοι
αυτιά» είπε καταλαβαίνοντας μόνο την τελευταία στιγμή πόσο αστείο ακούγεται
αυτό.</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Θα παίξετε σε μια
ταινία μικρού μήκους που θα γυριστεί στην Αθήνα... Όχι όλοι, κάποιοι από σας.
Και θα μιλάτε σε μια ξένη γλώσσα. Όχι αγγλικά πάντως. Θα δούμε».</div>
<div class="MsoNormal">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο ορισμός της ασυναρτησίας.</i></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Ποιες ξένες γλώσσες
γνωρίζετε;»</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Αγγλικά» είπε ο
Άρης. «Κι εγώ» είπαν κι όλοι οι άλλοι σχεδόν ταυτόχρονα.</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Τέλεια. Σκοπός είναι
να μην γνωρίζετε καν τι λέτε. Απλά να επαναλαμβάνετε τους ήχους».</div>
<div class="MsoNormal">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Δεν είμαστε καλά.</i></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Ίσως σας
χρησιμοποιήσω και για ένα θεατρικό έργο, θα δούμε. Προς το παρόν σημασία έχει
μόνο η ταινία. Με τι άλλο καλλιτεχνικό ασχολείστε;»</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Εγώ γράφω» είπε ο
Άρης.</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Τι γράφεις;»</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Σενάρια για ταινίες
μικρού μήκους. Διηγήματα. Ποίηση».</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Αρκεί, το γάμησες.
Μόνο το ¨Πόλεμος και Ειρήνη¨ σου ξέφυγε».</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Το `γραψε άλλος, γι`
αυτό!» απάντησε ο Άρης τσαντισμένος.</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Ι <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">like</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">you</span>» είπε ο ¨Δάσκαλος¨.</div>
<div class="MsoNormal">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Το αγγλικό σου έλειπε σούργελο.</i></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Κι εγώ γράφω. Ίσως
με γνωρίζετε».</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Μπα» είπε η Ρούλα.
Είχε ξαναβρεί μάλλον το θράσος της.</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Εγώ θα γράψω το
σενάριο της ταινίας που θα παίξετε».</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Εγώ λέω κάτσε γράψτο
πρώτα και μας ξαναφωνάζεις» είπε ο Άρης.</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Είμαι ο Λορέντζο
Ντανιάν».</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Ο Ντανιάν, μάλιστα…»
είπε ο Άρης. <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Α, πες το μας έτσι. Είπαμε
μην είσαι κάνας άσχετος.<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Έχω κάνει τους ¨Απογόνους¨».</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Τι είν` αυτό;
Σειρά;» ρώτησε ο Σωτήρης.</div>
<div class="MsoNormal">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Επιτέλους μίλησε και κάποιος άλλος.<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></i>«Ναι, σειρά. Δεκάξι επεισόδια. Σε ένα
κανάλι που δεν υπάρχει πια, το <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Core</span>».</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Ασφαλώς θα έκλεισε
αμέσως μετά την προβολή των ¨Απογόνων¨» είπε ο Άρης αλλά ο Ντανιάν τον αγνόησε.</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Τελικά να σας λέμε
¨Ντανιάν¨ ή ¨Δάσκαλο¨;» ρώτησε ο Μιχάλης, ο πιο ψαρωμένος απ` όλους.</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Εσύ φεύγεις».</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Μα…»</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Φεύγεις, φεύγεις!
Είπα εξ αρχής πως στην ταινία δεν θα παίξετε όλοι. Το έχω πει».</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Μα το 3 είναι κακός
αριθμός Δάσκαλε Ντανιάν» είπε ο Άρης. «Εσείς δουλεύετε με ζυγούς αριθμούς».</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Εγώ αποφασίζω και
λέω πως έφυγε!» ύψωσε τη φωνή ο Ντανιάν.</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Ό,τι πείτε»
συμπλήρωσε και η Ρούλα. Η φωνή της είχε αποχρωματιστεί από τη βραχνάδα της.</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Στην ταινία θα
παίξετε εσείς οι τρεις. Κατά πάσα πιθανότητα θα σας πλαισιώσουν και κάποιοι
μόνιμοι ηθοποιοί του θεατρικού οργανισμού ¨Κύκλος¨. Ξέρετε γιατί ο θεατρικός
οργανισμός ¨Κύκλος¨ χτίστηκε στο ίδιο κτίριο που χτίστηκε και η Τράπεζα Θήβας;
Γιατί για το ίδιο κτίριο πρόκειται».</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Δεν έχουμε ιδέα»
απάντησε ο Σωτήρης για λογαριασμό όλων. Ο Μιχάλης ακούστηκε να κλείνει την
πόρτα πίσω του.</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Επειδή η Θήβα είναι
η πόλη στην οποία διαδραματίζονται οι σημαντικότερες αρχαίες τραγωδίες. Η
Καλλιρρόη Δεπούντη, η οποία υπήρξε η πρώτη γυναίκα αρχιτέκτονας αυτής της γελοίας
χώρας, το κότσαρε επίτηδες εκεί.</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Με συγχωρείτε αλλά
δεν μπορείτε να λέτε γελοία την Ελλάδα και την ίδια στιγμή να αποθεώνετε την
αρχαία ελληνική τραγωδία».</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Δεν πρόκειται για
την ίδια χώρα αγαπητέ μου».</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><i style="mso-bidi-font-style: normal;">Έγινα αγαπητός, μάλιστα…</i></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Βλέπετε μεσολάβησε
το Βυζάντιο! Όμως χάνουμε το θέμα... Σας χρειάζομαι σαν ηθοποιούς και όχι ως
φιλοσόφους. Πρέπει, αν θυμάστε, να παίξετε σε μια ταινία στην οποία θα μιλάτε
μια γλώσσα που δεν γνωρίζετε».</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Ωραία! Πότε
αρχίζουμε τις πρόβες;» ρώτησε ο Άρης.</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Εσύ είσαι η
συμπάθειά μου! Όμως βιάζεσαι. Δεν πρέπει πρώτα να απαλλαγείτε από τα πάθη και
τα λάθη σας;»</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Τα ποια;»</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Καλά, τα λάθη ας τα
αφήσουμε. Τα πάθη όμως;»</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Τι εννοείται Δάσκαλε
Ντανιάν;» ρώτησε σα χαζός ο Σωτήρης.</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Εσύ φεύγεις».</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο Σωτήρης ξεκίνησε να
την κάνει αλλά ο Δάσκαλος τον πρόλαβε. «Αστειεύτηκα».</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Μα επιτέλους… περί
τίνος πρόκειται;» ξεσπάθωσε η Ρούλα.</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Μια ταινία στην
οποία θα πεθαίνετε ένας – ένας. Μία – μία». Έκανε μια μικρή παύση και μετά είπε
: «Ώσπου μένει ο κανένας. Ο Οδυσσέας. Το τίποτα. Ο παζολινικός άθεος».</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Δεν ξέρω αν θέλω να
παίξω».</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Φυσικά και θα
παίξεις κοριτσάκι μου. Όλοι θα παίξετε. Εσείς και κάποιοι ακόμα ατάλαντοι. Και
θα πεθαίνετε. Θα ΠΕΘΑΙΝΕΤΕ. Εις το διηνεκές. Ένας – ένας. Μία – μία».</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Όταν ρώτησα περί
τίνος πρόκειται εννοούσα το στόρυ» είπε η Ρούλα.</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Τα ελληνικά σου».</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Τα δικά σου».</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Χα χα, μ` αρέσεις!»</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Τι εννοούσες όταν
έλεγες πως πρέπει να εγκαταλείψουμε τα πάθη μας;» ρώτησε ο Άρης.</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ο Ντανιάν τον κάρφωσε
κατάματα και μετά …έμεινε ακίνητος κάνα δίλεπτο να τον κοιτάζει. Όταν πια είχαν
αλληθωρίσει και οι δυο ο Ντανιάν άρχισε να βήχει με τρομερή δύναμη, ένα βήχα
ξερό, δίχως να εκτοξεύει κανένα σταγονίδιο αλλά που τον έκανε στο τέλος να
διπλωθεί κρατώντας την κοιλιά του και φτάνοντας ν` αγγίζει με το μέτωπο σχεδόν
το πάτωμα. Σταμάτησε απότομα και ορθώθηκε πάλι και …έμοιαζε κάποιος άλλος.</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Τέρμα οι μαλακίες»
είπε.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Σ Υ Ν Ε Χ Ι Ζ Ε Τ Α Ι <br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg15GOjTNQ7wherJHKGB2sS8rEX3aIirlnho3__3fV_gngm8r_v1tanvso3VeepoyBBIV9ZI6W7MnE1U2wNH4YdeziyFqURnuCwteZ7xxk0e9sQJslD3nIl68WHnJTspp4aoFdHuX1oyOT_/s1600/krisi.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="360" data-original-width="480" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg15GOjTNQ7wherJHKGB2sS8rEX3aIirlnho3__3fV_gngm8r_v1tanvso3VeepoyBBIV9ZI6W7MnE1U2wNH4YdeziyFqURnuCwteZ7xxk0e9sQJslD3nIl68WHnJTspp4aoFdHuX1oyOT_/s320/krisi.jpg" width="320" /></a></div>
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<br /></div>
Κώστας Ζαχαράκηςhttp://www.blogger.com/profile/10163846848502459843noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-8774907825535228931.post-78438424294108138502020-03-12T10:06:00.000-07:002020-03-13T01:27:07.592-07:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal">
Ο<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Καλός Ταξιτζής.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Δεν υπάρχει τίποτα
πιο ανυπόφορο για έναν ποιητή που δεν έχει εκδοθεί από το να παρακολουθεί την
παρουσίαση της ποιητικής συλλογής κάποιου συνάδελφου με λιγότερο ταλέντο.</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ένσταση πρώτη. Η λέξη
συνάδελφος. Ο «ποιητής» δεν είναι επάγγελμα.</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ένσταση δεύτερη.
Λιγότερο ταλέντο; Ποιος το κρίνει αυτό;</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Εγώ είμαι που τα
κρίνω όλα σ` αυτή την ιστορία. Γιατί εγώ την αφηγούμαι. Λοιπόν, ο Δημήτρης έχει
λιγότερο ταλέντο από μένα κι αυτό οφείλω να το παραδεχτώ παρ` ότι τον θεωρώ
αδελφικό μου φίλο. Και οφείλει να το παραδεχτεί κι ο ίδιος παρ` ότι έχει
εκδώσει 4 ποιητικές συλλογές (μ` αυτήν την τελευταία) ενώ εγώ καμία ακόμα.</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Είναι δυσάρεστο
λοιπόν για μένα να στέκομαι σ` ένα από τα πρώτα τραπέζια στο <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">caf</span>é Μ<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">arisol</span><span lang="EN-US"> </span>(ένα απίστευτα παλαιομοδίτικο
μέρος, ιδανικό για παρουσιάσεις δοκιμίων από ανθρώπους που πιστεύουν ακόμα στη
Δημοκρατία ή για ποιητικές βραδιές όπου γεροντοκόρες διαβάζουν ρετουσαρισμένα
ποιήματα της πρώτης τους νιότης) και να φοράω ένα συγκαταβατικό χαμόγελο
ικανοποίησης καθώς ο Δημήτρης διαβάζει τις μετριότητές του. Όμως πρέπει να το
κάνω. Ευτυχώς ο καλός Θεός (στον οποίο μάλλον δεν πιστεύω) φρόντισε να έχω
δίπλα μου μια καλή φίλη : την πανύψηλη ζωγράφο, 70αρα αλλά με ενέργεια 30ρας
-άντε 40ρας-, κουραστική πολλές φορές αλλά ιδανική συμπαραστάτρια για
περιπτώσεις όπου πρέπει να καταπιείς την ενόχλησή σου και να υποκριθείς τον
άνετο, Αναστασία.</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η Αναστασία με
κρατούσε αγκαζέ και μου μιλούσε για τις νυν γάτες της και τους πρώην άντρες
της. Είχαν περάσει δεκάδες γάτες από τα χέρια της και πολλοί λιγότεροι άντρες.
Και οι γάτες -με τη μορφή αδέσποτων που έβρισκαν έναν σωτήρα- συνέχιζαν να
έρχονται στη ζωή της ενώ οι άντρες είχαν πάψει προ πολλού να της χτυπούν την
πόρτα. Δήλωνε ικανοποιημένη από τις εξελίξεις αυτές καθώς περπατούσαμε σ` αυτή
τη μικρή πόλη που θα την ονομάσω «Πρέβεζα». (Παρ` ότι δεν πρόκειται για Πρέβεζα
και ούτε εγώ είμαι ο ποιητής Κώστας Ζαχαράκης και μόνο η Αναστασία και ο
Δημήτρης είναι πέρα για πέρα αληθινοί, πιο αληθινοί κι απ` την Αλήθεια). Ήταν
ωραίο να περπατάω αργά μαζί της και να απολαμβάνω τις αναλύσεις της για τη
σχέση αντρών και γατιών (οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν πως οι γάτες μοιάζουν
με τις γυναίκες και οι σκύλοι με τους άντρες – αυτό προξενεί φρίκη στην
Αναστασία η οποία υποστηρίζει με πάθος το αντίθετο) καθώς ψάχναμε μέσα στα
στενά σοκάκια της πόλης αυτής (που δεν ήταν η Πρέβεζα) το <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">caf</span>é <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Marisol</span>. Το είχα επισκεφτεί μια φορά εγώ και 2-3 φορές εκείνη κι
ωστόσο κανείς μας δεν κατόρθωνε τώρα να το εντοπίσει. Δεν θέλαμε να
χρησιμοποιήσουμε τα κινητά μας ˙ εγώ ως άσκηση μνήμης και κείνη επειδή δεν
ήξερε πως. Έτσι συνεχίσαμε να βολτάρουμε και να μιλάμε ώσπου η ώρα πήγε 9 παρά 5
και τότε η Αναστασία αποφάσισε να ρωτήσει έναν περαστικό.</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Γιατί ρωτάτε εμένα;»
είπε αφήνοντάς μας εμβρόντητους.</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Έχω ακούσει πως οι χοντροί
είναι καλοί άνθρωποι» του απάντησε η Αναστασία. Η αγένεια μπορούσε να την
εξοργίσει όπως και εμένα άλλωστε. Όμως εδώ έπαιξε και κάτι άλλο ˙ η ζωγράφος
ήταν απίστευτα λεπτή και στο βλέμμα του και στα λόγια του διέγνωσε -δικαίως-
φθόνο. Ο τύπος αυτός -που για κάποιο λόγο πιστεύω πως τον έλεγαν Λάμπρο- ήταν παχύσαρκος
και καραφλός και τόσο νέος ώστε αυτά τα δυο σε συνδυασμό με τη μόρφωση του και
τις φασιστικές επιταγές της <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">pop</span><span lang="EN-US"> </span>κουλτούρας να του είναι δυσβάσταχτα. Δεν πίστεψα ούτε στιγμή
πως ήταν ένας τύπος χολερικός κι έτσι άρπαξα με γρηγοράδα το μπαλάκι από τα
χέρια της Αναστασίας και συνέχισα -ή ξεκίνησα- την κουβέντα μαζί του.
Αποδείχτηκε πως πήγαινε κι εκείνος στην παρουσίαση της τελευταίας ποιητικής
συλλογής του Δημήτρη και πως μπορούσες τελικά να τον χειριστείς εύκολα αν
προσπερνούσες τα πρώτα του αντανακλαστικά. Στην πορεία έγινε ακόμα και
ευγενικός μαζί μας ενώ δε δίστασε να ενδιαφερθεί για το δικό μου έργο ˙ τα
ανέκδοτα ποιητικά μου πονήματα που δε φαίνεται να είχαν την τύχη με το μέρος
τους. «Κάτι κάνεις λάθος, κάτι πάνω σου δεν αποδέχεσαι, αυτή είναι η φύση της
στασιμότητας» απεφάνθη κι εγώ ήξερα πως ο Λάμπρος είχε δίκιο. Μεταξύ άλλων όμως
μου έδωσε και την πληροφορία που θα άλλαζε όλη αυτή τη βραδιά ˙ το τελευταίο
λεωφορείο που με οδηγούσε στο σπίτι μου έφευγε από την Πρέβεζα στις 10 και όχι
στις 12 παρά 10 όπως εσφαλμένα νομίζαμε εγώ και η Αναστασία. Άρα εγώ μπορούσα
να αποφύγω την ταπεινωτική βραδιά (αφού πρώτα δω τον ποιητή , τον ασπαστώ και
του ευχηθώ «καλή επιτυχία») και η Αναστασία έπρεπε να κανονίσει να κοιμηθεί
στην ξαδέρφη της. Όταν άρχισα να τρέχω προς τα ΚΤΕΛ είχα ήδη γευτεί κάμποσα πικρά
λεπτά από την ποιητική βραδιά-θρίαμβο <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>που σεβόμενη τον εαυτό της είχε ξεκινήσει με
μισή ώρα καθυστέρηση ˙ ακριβώς στις εννιάμιση. Αυτά τα λεπτά έπρεπε να τα ζήσω
αφού ήταν για ξεκάρφωμα. Δυστυχώς όμως δεν πρόλαβα το λεωφορείο.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Με μόνο ένα ταξί στην
πιάτσα δεν υπήρχαν περιθώρια επιλογών κι όταν ένας δημιουργός (να το ξέρετε!)
δεν έχει επιλογές αισθάνεται αρραβωνιασμένος με την γκαντεμιά. Αυτό είναι ένα
δεδομένο που άρχισε να λειτουργεί αμέσως στο μυαλό μου με το που το κίτρινο
όχημα βγήκε από την Πρέβεζα. Μόλις πέρασε το τούνελ θαρρείς πως άρχισε να
επιβραδύνει και υπολόγισα πως θα κάναμε παραπάνω από ένα τέταρτο για να
φτάσουμε στον οικισμό στον οποίο διανυκτέρευα εδώ και λίγες `βδομάδες. Στο
μεταξύ το ταξίμετρο έγραφε με μια ταχύτητα που μου φαινόταν τουλάχιστον ύποπτη
και σίγουρα αντιστρόφως ανάλογη (με έναν αόριστο τρόπο) με την ταχύτητα του
αμαξιού. Στο καθρεφτάκι είδα τα μελαμψά μάτια του οδηγού να καρφώνονται πάνω
μου και παρότι ολοφάνερα ήταν Έλληνας του είπα πως τα μάτια του θα ταίριαζαν σε
Πακιστανό. Έβαλε τα γέλια. Ήταν φασίστας; Ναι, ένας φασίστας με βαθύ, αντιπαθητικό
βλέμμα. Ας μιλήσουμε για Πακιστανούς, σκέφτηκα.</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Το ξέρεις ότι οι
Πακιστανοί είναι Ινδοί;» του είπα.</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Ινδοί είναι;»
ρώτησε.</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Ναι, αλλά μην τους
το πεις» είπα κλείνοντας του το μάτι. Με κοίταξε απορημένος από το καθρεφτάκι.</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Αλήθεια τώρα;
Είναι;»</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Γιατί να σε
κοροϊδέψω;»</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Μάλιστα…» έκανε
μουδιασμένος. Ολοφάνερα αντιπαθούσε όλους αυτούς του μετανάστες που είχαν
κατακλύσει την Ελλάδα.</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Βασικά ήταν» είπα.
«Αλλά τώρα είναι Πακιστανοί. Λόγω Ισλάμ έγιναν άλλο κράτος».</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Λόγω Ισλάμ;»
απόρησε.</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Ναι, είναι
μουσουλμάνοι και όχι χριστιανοί όπως εγώ κι εσύ» τόνισα. Τι άλλο ήθελε για να
εκδηλωθεί;</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Καλά, εγώ δεν ξέρω
τι είμαι. Είμαι μέσα σ` όλα» είπε ύστερα από λίγο. Και μετά : «Τον Χριστό τον
γουστάρω αλλά δεν ξέρω αν με λες χριστιανό».</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ξενέρωσα και άρχισα να
κοιτάζω στο πλάι αφήνοντάς τον στην ησυχία του. Η νύχτα έξω από το τζάμι
έμοιαζε να έχει αλλάξει σε σχέση μ` αυτό που ήταν πριν μια ώρα ˙ όταν βάδιζα
στα σοκάκια της πόλης που είχαμε αφήσει πίσω. Ίσως ήταν ευθύς εξαρχής μια ιδιαίτερη
νύχτα αλλά εγώ δεν μπόρεσα να το δω γιατί πάλευα μέσα μου με τη ζήλια. Ούτε καν
με τη αληθινή ζήλια αλλά με όσα οι άλλοι μπορεί να σου αποδώσουν. Τώρα κοίταζα
κι έβλεπα διαφορετικά χρώματα μέσα στο σκοτάδι.</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Περίεργο βράδυ, ε;»
ρώτησα άθυμα τον ταξιτζή που δεν απάντησε καν. Τον κοίταξα μέσα από το
καθρεφτάκι και μου φάνηκε κάπως απειλητικός. Παρόλα αυτά είχε ομορφύνει..
πρόσεξα πως τα μαλλιά του ήταν πιασμένα πίσω σε μια μικρή κοτσίδα ˙ σγουρά,
μαύρα, γυαλιστερά, ατημέλητα. Είχε ένα απεριποίητο μουστάκι και τελικά ήταν
λεπτός… περισσότερο όμορφος απ` ότι νόμιζα στην αρχή όπως άλλωστε και η νύχτα
ήταν περισσότερο όμορφη.</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Όταν έβγαλα ένα
χαρτομάντιλο από την τσέπη μου για να καθαρίσω τα ποταμάκια υγρασίας που
πάλευαν να γεννηθούν στο παράθυρο πρόσεξα μια σειρά από σκηνές που έμοιαζαν με
ινδιάνικο καταυλισμό να απλώνονται σε μια απόσταση λίγων μέτρων από την
άσφαλτο. Τσίρκο τάδε. Φαντάστηκα πλανόδιους καλλιτέχνες να συζητούν για την
αυριανή τους παράσταση. Ή να μη συζητούν. Να είναι κουρασμένοι από τη ζωή τους.</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Ελεύθεροι, ε;» είπε
ο ταξιτζής.</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Ποιος ξέρει…»
απάντησα.</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Εγώ πιστεύω πως
είναι».</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Ίσως…»</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Εμείς είμαστε;»
αναρωτήθηκε. Το πέταξε λες κι ήμασταν φίλοι για χρόνια, λες κι η μοίρα μας ήταν
κοινή.</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Η Ελευθερία είναι
κάτι μακρινό» είπα. «Πρέπει να πας κάπου μακριά, να μη σε ξέρει κανείς».</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Γιατί;» απόρησε.</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Να αφηγείσαι τον
εαυτό σου σύμφωνα με τους όρους που θέτεις εσύ ˙ δεν είναι άλλο η Ελευθερία».</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Ή η τρέλα» είπε αλλά
στην ουσία δεν είχε καταλάβει. Κι όμως μίλησε σωστά. «Ζούμε στην πιο κουλή χώρα
του κόσμου» είπε έπειτα από λίγο.</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Ξαναπές το».</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Την πιο τρελή» είπε
τώρα.</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Ναι» συμφώνησα.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhAW7oDjVuTOWeGkGsVV9tUdOmMKkCcnI8jtl6tSLII9xn96OwMDrnlPX5Q3pV6CSu-s79THFt6mqpUu-iTdWTyIzSFEvNBsZPJRKXGZnQ8vtxmSSAIcjdrZPoD9GA59vyz_z_31B4i1Dzi/s1600/okalostaxitzis.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="469" data-original-width="1138" height="131" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhAW7oDjVuTOWeGkGsVV9tUdOmMKkCcnI8jtl6tSLII9xn96OwMDrnlPX5Q3pV6CSu-s79THFt6mqpUu-iTdWTyIzSFEvNBsZPJRKXGZnQ8vtxmSSAIcjdrZPoD9GA59vyz_z_31B4i1Dzi/s320/okalostaxitzis.jpg" width="320" /></a></div>
<br /></div>
Κώστας Ζαχαράκηςhttp://www.blogger.com/profile/10163846848502459843noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8774907825535228931.post-21777973372343393852019-12-11T09:57:00.002-08:002019-12-11T10:14:13.593-08:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal">
ΟΠΛΟ</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Στην αρχή απλά μου
έπιανε το χέρι. Την έφεραν στην Εντατική Χ την 4<sup>η</sup> ή την 5<sup>η</sup>
μέρα της εισαγωγής του Λίαμ. Σίγουρα πριν κλείσουμε `βδομάδα εκεί. Μου έπιασε
το χέρι και στάθηκε δίπλα μου κοιτώντας και κείνη τον διασωληνομένο άντρα μου
ντυμένο σαν λευκό άγγελο. Στο τζάμι είδα τα είδωλά μας να στέκουν ακριβώς
μπροστά μας και να `ναι και τα δυο τους δακρυσμένα. Αισθάνθηκα σα να είναι η
αδερφή μου ή μια χαμένη κολλητή.</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Μετά οι μέρες άρχισαν
να κυλούν κι ο Λίαμ να βυθίζεται όλο και περισσότερο στην αρρώστια του. Οι
γιατροί έλεγαν πως αν ξεπεράσει τον έναν μήνα στην Εντατική Χ μετά η κατάσταση του
θα είναι ουσιαστικά μη αναστρέψιμη. Βλέπεις ενώ επιφανειακά η κατάστασή παρέμενε
σταθερή στην πραγματικότητα ώρα με την ώρα το κώμα βάθαινε. Ο Λίαμ ήταν ο 7<sup>ος</sup>
άντρας ασθενής που προσβαλλόταν από μια ασθένεια που σχεδόν πάντα χτυπούσε
γυναίκες – και ο πρώτος <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">gay</span>.</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Θα ζήσει, θα δεις»
επέμενε εκείνη. «Θα επιστρέψετε στην πόλη σας, στα σκυλιά σας».</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Σ` αγαπώ» της είπα.
Ναι, πρώτος εγώ το είπα. Λίγες μέρες προτού κλείσει ο κρίσιμος μήνας.</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Υποθέτω πως πρέπει
να σηκωθεί πριν περάσει αυτό το σαββατοκύριακο τότε» πρόσθεσα. Τρώγαμε στο εστιατόριο
του νοσοκομείου ˙ μόλις είχε τελειώσει τη βάρδια της. Με έπιασε ξανά από το
χέρι με αυτόν τον δικό της τρόπο. Ένα ρίγος διαπέρασε τη ραχοκοκαλιά μου αλλά
ήμουν τόσο ράκος που το πέρασα για αγάπη.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Άρχισα να ψάχνω τα
πάντα για το αυτό-άνοσο του Λίαμ και παρ` ότι οδοντίατρος πίστεψα πως θα
συλλάβω το σύμπαν ολόκληρο αυτής της αρρώστιας και μαζί την αχίλλειο πτέρνα της
– θα ανοίξω τα μάτια στους γιατρούς και θα τους καθοδηγήσω νικηφόρα εναντίον
της. Η Λέσλι στάθηκε δίπλα μου ως ακαταπόνητος σύντροφος τη στιγμή που οι
παλιότεροι φίλοι άρχισαν να αραιώνουν τις επισκέψεις τους στο νοσοκομείο ή
ακόμα και να μιλάνε για τη διανοητική μου κατάσταση ως κάτι ρευστό που θέλει
προσοχή. Ένας οδοντίατρος και μια νοσοκόμα προσπάθησαν να κάνουν ένα άλμα μιας
δεκαετίας στην Ιατρική Επιστήμη και παρ` ότι απέτυχαν αυτό τους έφερε
περισσότερο κοντά. Κι άλλο.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Δυόμιση μήνες μετά
την εισαγωγή του Λίαμ οι γιατροί ήταν ξεκάθαροι : «Θα φύγει. Είναι ζήτημα
ημερών». Κι εγώ με τη Λέσλι είχαμε ήδη αποφασίσει πως σε μισό χρόνο θα παντρευόμασταν.
Γι` αυτήν θα ήταν ο δεύτερος γάμος της ˙ ο Μπρους είχε πεθάνει σε αυτοκινητιστικό.
Για μένα ο τρίτος μου : η Παμ, ο Λίαμ και τώρα η Λέσλι. Όμως ο σύζυγός μου
σηκώθηκε. Έτσι απλά ένα πρωί σηκώθηκε. Σάββατο, 07.05 – λες και διάλεξε το
καταλληλότερο πρωί ώστε να αφήσω την μέλλουσα γυναίκα μου σύξυλη. Η Λέσλι
πετάχτηκε στη μάνα της για σου-κου κι όταν επέστρεψε Δευτέρα πρωί εμείς ήμασταν
ήδη πίσω στο σπίτι μας. Δεν με έψαξε, δεν πήρε καν τηλέφωνο. Οι γιατροί μας
έδωσαν εξιτήριο Κυριακή βράδυ κι αμέσως κάλεσα ένα ταξί : «Στο αεροδρόμιο!».<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ένα χρόνο μετά ο Λίαμ
αποφάσισε να το γυρίσει πάλι στη ζωγραφική. Το <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">pet</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">shop</span><span lang="EN-US"> </span>είχε
πάει κατά διαόλου και όπως πάντα όταν τα ουσιαστικά πράγματα γαμιούνται εσύ το
ρίχνεις στις μαλακίες. Ευτυχώς το οδοντιατρείο τα πήγαινε καλά κι έτσι μας
ζούσα εγώ. Επειδή ήμουν ακόμα τίγκα στις τύψεις που πάνω από το νεκροκρέβατό
του είχα σχεδιάσει έναν γάμο για τον οποίο δεν είχε μάθει το παραμικρό είπα να
χρηματοδοτήσω και την έκθεση ζωγραφικής : «Μουνιά, μουνιά, μουνιά». Επέμενε πως
το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα παρά τον τερατώδη τίτλο έπρεπε να εκληφθεί ως
σοβαρό. «Αρκεί να είναι» του είπα.</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Μπορείς να λείπεις
αύριο το απόγευμα; Θα δεχτώ στο σπίτι τα υποψήφια μουνιά. Οντισιόν μουνιών»
είπε ξαναχρησιμοποιώντας τη λέξη.</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Δεν είχα καμιά όρεξη
να δω τα μοντέλα σου».</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Υποψήφια μοντέλα» με
διόρθωσε. «Θα τις κρίνω πολύ αυστηρά».</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Με τι κριτήρια;»</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Δεν έχω ιδέα».</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Κανόνισα να πάω για
καφέ με κάτι παλιούς συναδέλφους από την οδοντιατρική κλινική – είχα φάει κάτι
χρόνια εκεί μέσα πριν ανοίξω το δικό μου οδοντιατρείο. Μια βαρετή μάζωξη που
κράτησε περισσότερο απ` όσο περίμενα κι έτσι καθώς επέστρεφα ήμουν σίγουρος πως
η επιλογή των μοντέλων είχε ήδη γίνει. Λάθος! Στο σαλόνι μας βρισκόταν κάτι
λιγότερο από καμιά δεκαριά μισογδυμένα κορίτσια.</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Από δω ο Νέιθαν!»
είπε όλος χαρά ο Λίαμ. Άρχισε να λέει και τα ονόματα των κοριτσιών. Δεν τα
άκουγα πραγματικά αλλά χαμογέλαγα σε κάθε μια ξεχωριστά. Βαριόμουν και ήθελα να
πάω να ξεκουραστώ στο δωμάτιό μας όταν το βλέμμα μου κόλλησε σε μια από αυτές.
Κοντό καρέ μαλλί βαμμένο βαθύ κόκκινο. Δεν την έλεγες λιγότερο σέξι αλλά φαινόταν
καθαρά πως είναι μεγαλύτερη από τις άλλες. Πολύ λεπτή και γυμνασμένη. Περίεργο
πρόσωπο, μια αόριστη ασυμμετρία που την έκανε ίσως σαγηνευτική. Μετά ο Λίαμ με
ύφος προφήτη που ανακοινώνει την τελική κρίση έκανε την επιλογή κι έδιωξε τις
μισές – ανάμεσά τους κι αυτήν. Τις υπόλοιπες θα τις ζωγράφιζε -είπε- σε άπειρες
παραλλαγές. Η τύπισσα μπήκε τελευταία στη σειρά των κοριτσιών που αποχωρούσαν
από το σπίτι μας και πριν κλείσει την πόρτα γύρισε και με κοίταξε με ένα βλέμμα
που ήθελε να μιλήσει.</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Και μίλησε. Για την
ακρίβεια είπε : «Εγώ είμαι. Μην κάνεις πως δεν θυμάσαι. Κάτι μου είχες τάξει,
ε;»</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Fuck</span>!
Η Λέσλι εδώ; Και πως είχε αλλάξει έτσι! Καλά, ο Λίαμ δεν θα την γνώριζε ακόμα κι
αν είχε έρθει με το αλαμπουρνέζικο ξανθό της μαλλί <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>– ο Λίαμ ήταν σε κώμα. Εγώ όμως ήμουν ξύπνιος
και την έβλεπα κάθε μέρα. Που είχαν χαθεί τα παραπανίσια κιλά και η αμερικάνικη
μύτη; Μήπως δεν ήταν αυτή; Όχι, ήταν.</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Δυο μέρες μετά και οι
παραμικρές αμφιβολίες πήγαν και πέθαναν. Η Λέσλι εμφανίστηκε στο οδοντιατρείο
δήθεν για ν` αλλάξει μια γέφυρα αλλά στην πραγματικότητα για να κάνει σκηνή.
Και το επόμενο βράδυ έβαλε φωτιά σ` ένα κάδο έξω από το σπίτι μας. Όταν το ένα από
τα δυο σκυλιά μας εξαφανίστηκε ήξερα πως είναι αυτή. Ο Λίαμ έτρεξε κι έβαλε
ανακοινώσεις σ` όλη την πόλη αλλά εγώ απλώς περίμενα να εμφανιστεί και να θέσει
τους όρους της.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Θυμάσαι που σου
έπιανα το χέρι;» με ρώτησε.</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Ναι. Μακάρι να
μέναμε σ` αυτό».</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Εσύ το προχώρησες»
είπε. Φυσικά έλεγε ψέματα. Απαίσια, γυναικεία ψέματα. Με άγγιζε όλο και
περισσότερο ,τότε<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">,</span> στην
κλινική. Εγώ ήμουν ευάλωτος, ο Λίαμ θα πέθαινε.</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Εγώ ήμουν ευάλωτος,
ο Λίαμ θα πέθαινε» της είπα.</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Ο γάμος μας» είπε
αυτή. Ό,τι να `ναι.</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Που είναι ο σκύλος;»
ρώτησα.</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Κοιμάται».</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Για πάντα ή
προσωρινά;»</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Χα χα! Το χιούμορ
σου!» είπε.</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Δεν είναι, το `χω
χάσει» απάντησα. Την κοίταξα. «Λέσλι, τι θες;»</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg9knqxLZDD-3Tpxo4isbIPoaQrYb5G_T93cxubLP1M3RS71X_ewwy2ptV9ueO_a4xgwc783XQnAvRPgzNUKKl0-Vwe8BNs3dGU1llPN3MAfYFY9pRZ5Mz4UmhwypBQ_2uqA6OCEt1JUUVu/s1600/oplo.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="405" data-original-width="633" height="204" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg9knqxLZDD-3Tpxo4isbIPoaQrYb5G_T93cxubLP1M3RS71X_ewwy2ptV9ueO_a4xgwc783XQnAvRPgzNUKKl0-Vwe8BNs3dGU1llPN3MAfYFY9pRZ5Mz4UmhwypBQ_2uqA6OCEt1JUUVu/s320/oplo.jpg" width="320" /></a></div>
<br /></div>
Κώστας Ζαχαράκηςhttp://www.blogger.com/profile/10163846848502459843noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8774907825535228931.post-77209667045641832972018-10-18T01:09:00.002-07:002018-10-18T01:28:42.909-07:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhwvGnll9GRxCZfpTj5eoBL8fkA0w1ue84bvfWdwQlsIj1dGvLfelIv2xZ5iPGAfvlm5ROHWFKxguoQtBBXDjZZ00BwM1wMX9un7sulxESzIt6ydmT1GDcP9o36-eX9LDKrNZWeRivQJi8r/s1600/tsolias.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="507" data-original-width="900" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhwvGnll9GRxCZfpTj5eoBL8fkA0w1ue84bvfWdwQlsIj1dGvLfelIv2xZ5iPGAfvlm5ROHWFKxguoQtBBXDjZZ00BwM1wMX9un7sulxESzIt6ydmT1GDcP9o36-eX9LDKrNZWeRivQJi8r/s640/tsolias.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ακίνητος<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Έπρεπε να μένει ακίνητος. Το ήξερε αυτό, δεν
τον παρεξηγούσε. Πέρα από τα βήματα και την ανύψωση του όπλου, πέρα από τους
χαιρετισμούς και την αποχώρηση, τίποτε άλλο. Ωραία, σεβαστό.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Πόσες τουρίστριες πριν από αυτήν θα
ερεθίστηκαν στην ιδέα να τον κάνουν να αντιδράσει! Ελάχιστα, όσο πιο ελάχιστα
γίνεται. Κι ένα βλεφάρισμα ακόμα θα ήταν αρκετό. Ένα μειδίαμα δε, σωστός
θρίαμβος.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η Αθήνα δεν της άρεσε καθόλου, τη σιχάθηκε. Οι
Αθηναίοι της φάνηκαν ευγενικοί και η πόλη τους μισητή. Τρίτη μέρα εδώ και μέναν
άλλες δύο.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Κρατούσε στα χέρια της ένα βιβλίο με παραμύθια
γραμμένα στη γλώσσα της πατρίδας της. Απροσδόκητη αγορά σε κεντρικό
βιβλιοπωλείο της πόλης. Είδε τη γλώσσα της και στην πραγματικότητα δεν μπόρεσε
να αντισταθεί στην έκπληξη. Διάβασε μια πρόταση και του τη μετέφρασε. Όλα
έμειναν ακίνητα κάτω από τον αττικό ήλιο. Έφυγε.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Την άλλη μέρα ξαναστάθηκε μπροστά του περίπου
την ίδια ώρα και διάβασε λίγες ακόμα γραμμές. Τις μετέφρασε ξανά με τα σπαστά
ελληνικά της. Εκείνος της φάνηκε τώρα μέσα στην ακινησία του πανέμορφος, σαν
άγαλμα. Είχε όμως μια σκληρότητα εκείνη η ομορφιά, η περικυκλωμένη από στρατιωτικά
ρούχα. Μια απαξίωση.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Θα έρθω αύριο να σου διαβάσω και το υπόλοιπο»
είπε.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Τελευταία μέρα στην Αθήνα. Διάβασε όλο το
παραμύθι εκτός από την τελευταία παράγραφο. Μετά άρχισε να το εξηγεί στα
ελληνικά. Ένα άσχημο κορίτσι που κανένα αγόρι δεν το προσέχει. Μια καλή
νεράιδα, μια απροσδόκητη τύχη. Κλισέ για όλες τις ψυχές, ναι. Γραμμένο όμως στη
γλώσσα της.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Θες να μάθεις το τέλος;» τον ρώτησε. Εκείνος
την κοίταξε.</div>
<br /></div>
Κώστας Ζαχαράκηςhttp://www.blogger.com/profile/10163846848502459843noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8774907825535228931.post-8240213461805484142018-07-03T05:20:00.000-07:002018-10-22T02:14:14.780-07:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigSr6JEJgH4RcBGf2dqwNcCFjjtkNgKtl95jdYI8gNtXnstvV7CPAcExZ61l0zz5v6I0LlthOXDTJ2lX09W-WjVqhBfnNJ7OfD7T0gmd2d8cwmO0rOG0TFVEGGw74sliI9eJ8E1nNPsN1f/s1600/%25CE%25A6%25CE%2591%25CE%25A3%25CE%2599%25CE%25A3%25CE%25A4%25CE%2591%25CE%25A3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="177" data-original-width="284" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigSr6JEJgH4RcBGf2dqwNcCFjjtkNgKtl95jdYI8gNtXnstvV7CPAcExZ61l0zz5v6I0LlthOXDTJ2lX09W-WjVqhBfnNJ7OfD7T0gmd2d8cwmO0rOG0TFVEGGw74sliI9eJ8E1nNPsN1f/s1600/%25CE%25A6%25CE%2591%25CE%25A3%25CE%2599%25CE%25A3%25CE%25A4%25CE%2591%25CE%25A3.jpg" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Φασίστας.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η
επιθετικότητά του την ενόχλησε. «Είστε τυχερός κύριε» του είπε. «Τυχερός που
δεν είστε και σεις πρόσφυγας».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Δεν μπορεί
το προσφυγικό να γίνεται άλλοθι για κάθε γελοιότητα» της απάντησε.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Γύρω τους
είχε μαζευτεί κόσμος. Άνθρωποι που υπέθεσε πως συμφωνούσαν μαζί της ˙ αλλιώς
γιατί να παρευρεθούν σε μια τέτοια εκδήλωση; Σκέφτηκε πως αν το πράγμα
χοντρύνει όλοι αυτοί θα τρέξουν να την προστατέψουν.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Δεν νομίζω
πως είναι η Τέχνη το θέμα» του είπε.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Η Τέχνη
ούτως ή άλλως απουσιάζει» της απάντησε κι έκανε να φύγει. Το πανέμορφο πρόθυμο
βούρλο συντονίστηκε μαζί του.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Το μήνυμα
είναι που σας ενοχλεί! Παραδεχτείτε το! Είστε φασίστας κύριε;»<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Γύρισε
τρελαμένος από θυμό. «Πως τολμάς;» τη ρώτησε. «Σας ξέρω όλους εσάς τους
κουλτουριάρηδες, είστε έτοιμοι να στήσετε πυρές για όσους αμφισβητούν έστω
ελάχιστα τις προοδευτικές σας απόψεις!»<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Κάποια
πράγματα δεν είναι προοδευτικά ή συντηρητικά αλλά αφορούν τα ανθρώπινα
δικαιώματα» του αντιγύρισε.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Και πως
προωθείτε εσείς τα ανθρώπινα δικαιώματα με το έργο σας;»<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Δέκα ακίνητοι ηθοποιοί με τατουάζ πάνω στα
σώματά τους τα ονόματα πεντακοσίων προσφύγων. 50 πνιγμένοι σε κάθε σώμα. Η </span><span lang="EN-US" style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">performance</span><span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> διαρκούσε από τις 6 το
απόγευμα ως τις 9 το βράδυ και τα τελευταία 2 λεπτά κορυφωνόταν με τη σκηνοθέτρια
να τοποθετεί στο κεφάλι κάθε ηθοποιού μια μάσκα που τον εμπόδιζε στην αναπνοή.
Για δυο λεπτά οι ηθοποιοί ανέπνεαν δύσκολα ˙ η εκδήλωση είχε τίτλο «Χωρίς
οξυγόνο : Πεθαίνοντας σαν πρόσφυγας».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Πριν προλάβει
να του απαντήσει την ξαναρώτησε. «Γιατί δεν τους πνίγετε στ` αλήθεια;»<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Η Νάντια
απευθύνθηκε στο κοινό, «είναι γελοίο» είπε κουνώντας αποδοκιμαστικά το κεφάλι.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Επιτέλους
λίγη αληθοφάνεια» της είπε ειρωνικά. «Σκεφτείτε το, θα είναι ριζοσπαστικό». Ένας
ψηλός τύπος πλησίασε και τον έπιασε από το μπράτσο.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Τι θες
φίλε;»<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Παρακαλώ απομακρυνθείτε».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Εντάξει»
είπε ο Γιώργος. «Πάμε!» διέταξε το πανέμορφο βούρλο κι εκείνη τίναξε τα ξανθά
της μαλλιά. Δεξιά κι αριστερά στην έξοδο ήταν τοποθετημένα δυο τεράστια πιθάρια
κι ο Γιώργος ,αιφνιδιαστικά, έριξε κάτω το ένα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Φασίστα!»
ούρλιαξε η Νάντια. Το πάτωμα γέμισε συντρίμμια.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Τις επόμενες
μέρες σκέφτηκε να ψάξει να τον βρει. Έπρηζε τις κολλητές της στα τηλέφωνα ˙ τα
βράδια δυσκολευόταν να κοιμηθεί. Έκλεινε τα μάτια και τον σκεφτόταν και καμιά
φορά νόμιζε πως τον έβρισκε </span><span lang="EN-US" style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">sexy</span><span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">
˙ τότε ο θυμός της πολλαπλασιαζόταν.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Πάλι αυτόν σκέφτεσαι;»
τη ρώτησε η κολλητή της φίλη.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Τον ηλίθιο!»
είπε και κατέβασε ένα ακόμα σφηνάκι. Γύρω τους το καλοκαίρι περικύκλωνε τα
πάντα, ο </span><span lang="EN-US" style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">dj</span><span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">
έπαιζε αρχαία κομμάτια και το </span><span lang="EN-US" style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">air</span><span lang="EN-US" style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">
</span><span lang="EN-US" style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">condition</span><span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">
της ταράτσας είχε χαλάσει. Άνοιξαν τα επάλληλα παράθυρα και υποσχέθηκαν στους
ελάχιστους θαμώνες να φέρουν ανεμιστήρες. «Που με `φερες!» είπε για να την
βασανίσει.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Είναι </span><span lang="EN-US" style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">cult</span><span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">» δικαιολογήθηκε η κολλητή.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«</span><span lang="EN-US" style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Cult</span><span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> και στη μούρη σου! Πέτα μου ένα
παγάκι!»<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Δες,
έρχονται οι τεχνικοί…»<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Εντάξει, μη
ξελιγώνεσαι».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Γύρισαν και
κοίταξαν κατά τη μεριά των τεχνικών που βίδωναν τους ανεμιστήρες. Δυο τύποι με
φαρδιούς ώμους ˙ καστανοί και ψηλοί.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Κοίταξε το
κινητό της. «Εφτάμιση κι είναι σα μεσημέρι. Στις 9 πρέπει να `μαι στην </span><span lang="EN-US" style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">gallery</span><span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Πως πάει το
νέο </span><span lang="EN-US" style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">project</span><span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">;»
ρώτησε η φίλη.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Δεν πάει»
απάντησε και ξεροκατάπιε. «Ακόμα το συζητάμε».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Δες αυτόν!»
είπε η φίλη και ανασήκωσε το πηγούνι δείχνοντάς της τον έναν τεχνικό. Με το
κάτω μέρος της μπλούζας σκούπιζε τον ιδρώτα του αποκαλύπτοντας μια σφιχτή κοιλιά.
Οι κοιλιακοί του φαινόταν ως το τραπέζι τους. Ο τύπος είχε σκεπάσει σχεδόν όλο
το πρόσωπο με τη μπλούζα και όταν την κατέβασε η Νάντια ούρλιαξε.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Αυτός
είναι!»<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Ποιος;»<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Ο φασίστας!»<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«</span><span lang="EN-US" style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Wow</span><span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">! Φυσάει ο φασίστας!»<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Πάω να τον
πλακώσω!» είπε κι έκανε να σηκωθεί.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Μαζέψου!
Τώρα ποιος είν` ο φασίστας;»<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Τι εννοείς;»<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Τίποτα, πάμε
να φύγουμε…»<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Ε! Φίλε!»
φώναξε η Νάντια. Σηκώθηκε κι άρχισε να περπατάει προς το μέρος του. Μόλις την
είδε γούρλωσε τα μάτια και τα χείλη του σχημάτισαν ,άηχα, τη λέξη «</span><span lang="EN-US" style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Fuck</span><span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Για ελληναράς
καλά το ξηγιέσαι το αγγλικό!» είπε μόλις τον πλησίασε.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Τι θες;»<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Το πιθάρι
που έσπασες άξιζε τουλάχιστον δύο χιλιάρικα».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Μόνο του
έσπασε» της απάντησε. Κοιτάχτηκαν με τρομερή ένταση αλλά μετά εκείνος χαμογέλασε.
«Τόσο πολύ, ε; Θα έπρεπε κάπου να γράφει ¨εδώ έζησε ο Διογένης¨».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Αμφιβάλλω
καν αν ξέρεις κάτι για το Διογένη» είπε μόλις συνήλθε.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Την κοίταξε
μέσα στα μάτια και -γαμώτο!- έμοιαζε πολύ φιλικός. «Αμφιβάλλω αν αμφιβάλλεις.
Γενικά, αν αμφιβάλλεις. Όχι μόνο για μένα και το Διογένη».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Είναι όντως
αυτός;» αναρωτήθηκε η Νάντια. Δε μπορεί, έβλεπε ευφυΐα και γλύκα στο βλέμμα του
ενώ τη μέρα που πλακώθηκαν στη </span><span lang="EN-US" style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">gallery</span><span lang="EN-US" style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">
</span><span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">τα
μάτια του της φάνηκαν γυάλινα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Γύρνα στο
τραπέζι, αν θες» της είπε γιατί ο άλλος τεχνικός τον κοίταξε σα να τον
επιπλήττει.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Μπα; Σ`
ενοχλώ στη δουλειά σου; Αυτό δεν έκανες κι εσύ;»<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Θα έρθω να
σε βρω σε λίγο» είπε σα να μην το άκουσε. Η Νάντια εμβρόντητη επέστρεψε στη
φίλη της.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Δεν είδα και
να του τα χώνεις…» είπε εκείνη.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Σκάσε».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Γνωρίστηκαν.
Η Νάντια ομολόγησε πως το πιθάρι κόστιζε μόνο 40 ευρώ κι ο Γιώργος πως οι
εικαστικές επαναστάσεις τον κομπλάρουν. Είχε τελειώσει το Λύκειο. «Ούτε αγγλικά
δε ξέρω» της είπε. «Πολλοί φίλοι μου δε ξέρουν αγγλικά» είπε η Νάντια. Απέφυγε
να πολύ-μιλήσει για τα πτυχία της.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Την </span><span lang="EN-US" style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">performance</span><span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> δεν την θεωρώ καν
τέχνη, συγνώμη» είπε ο Γιώργος βάζοντας τη δεξιά παλάμη στο στήθος του.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Ξέρεις όμως
ότι υπάρχει, το θεωρώ σημαντικό».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Παρακολουθώ
τα πάντα» είπε ο Γιώργος για να κυλήσει η κουβέντα. «Το θέατρο μ` αρέσει όσο
και το ποδόσφαιρο. Μ` αρέσει ο κινηματογράφος, γενικά η Τέχνη. Και καλές
ταινίες! Τρελαίνομαι όμως με τα δήθεν πράγματα, νομίζω ότι κάποιος με
κοροϊδεύει».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Κοίτα, δεν
είν` έτσι. Είναι μεγάλη κουβέντα…» είπε η Νάντια παίζοντας με τα μαλλιά της.
«Αν θες μπορούμε να το συζητήσουμε, φαίνεσαι αξιόλογος άνθρωπος…»<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ξεκαρδίστηκαν.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Συγνώμη» είπε
η Νάντια. «Φαίνεσαι καλό παιδί ήθελα να πω».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Πότε να το
συζητήσουμε;» ρώτησε αυτός γελώντας.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Εγώ τι ρόλο
βαράω;» τον ρώτησε μια μέρα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Τι ρόλο θες
να βαράς;»<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Είμαστε
φίλοι δηλαδή» είπε η Νάντια βάζοντας μια τελεία τόσο ηχηρή που σε καλούσε να
την καταρρίψεις.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Είμαστε
φίλοι και με μαθαίνεις πράγματα» της απάντησε.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Μμμ,
εντάξει». Τον συμπονούσε γιατί καταλάβαινε πως επιθυμεί έναν ολόκληρο κόσμο και
πίστευε ακράδαντα πως ο κόσμος αυτός, δεν τον καταδέχεται.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Θες να
συμμετέχεις στην επόμενη </span><span lang="EN-US" style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">performance</span><span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">;»
τον ρώτησε.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Τι βλακεία
θα κάνεις πάλι;»<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Έλα, κάντο»
είπε η Νάντια αυξάνοντας την ένταση στη φωνή της. Πειράχτηκε από την απάντηση.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Τι βλακεία
θα κάνεις πάλι;» ξαναρώτησε ο Γιώργος.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Θα σε ρωτήσω
μια τελευταία φορά!» είπε χάνοντας την ψυχραιμία της. «Θες να συμμετέχεις την
επόμενη </span><span lang="EN-US" style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">performance</span><span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">;»<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Όχι, θέλω να
συμμετέχω στην προηγούμενη».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Η
προηγούμενη τελείωσε» είπε η Νάντια γεμάτη θυμό.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Την έπιασε
από το λαιμό. Την τράβηξε κοντά του και τη φίλησε. Ήταν το μακρύτερο φιλί που
είχε δώσει στη ζωή της κι όταν ολοκληρώθηκε πήραν κι οι δυο τους μια μεγάλη
ανάσα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>«Είδες;» της
είπε. «Είναι η προηγούμενη </span><span lang="EN-US" style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">performance</span><span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">
, το ¨χωρίς οξυγόν層.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "times new roman" , "serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Κ.Ζαχαράκης<o:p></o:p></span></div>
<br /></div>
Κώστας Ζαχαράκηςhttp://www.blogger.com/profile/10163846848502459843noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8774907825535228931.post-60364708381838752122018-02-16T09:30:00.003-08:002021-09-29T08:16:49.869-07:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal">
ΣΚΥΛΟΙ ΚΑΙ ΓΑΤΕΣ</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Το χειμωνιάτικο απόγευμα ήθελε ακόμα μισή ωρίτσα
για να παραχωρήσει τη θέση του στην αρχή της νύχτας. Στο παγκάκι του ανηφορικού
δρόμου ο Μπο ρούφηξε λίγη απ` τη σοκολάτα του σηκώνοντας το κεφάλι ψηλά λες και
ευχαριστούσε τον Κύριο για το ζεστό ρόφημα. Από μπροστά του πέρασαν σαν ίσκιοι
φαντασμάτων δυο σώματα ˙ ένα ανθρώπινο κι ένα σκυλίσιο. Εκτοπίζοντας θριαμβευτικά
τον παγωμένο αέρα του χειμώνα βρίσκονταν κιόλας τρία μέτρα πιο πάνω στον
ανήφορο όταν ο Μπο είδε στα πλακάκια μπροστά του μια μπλε κονκάρδα ˙ κόκκινα
γράμματα πάνω της έγραφαν «Ευτυχία» κάνοντας κύκλο.</div>
<div class="MsoNormal">
«Ε, φίλε!»</div>
<div class="MsoNormal">
Ο σκύλος γαύγισε κι
έκανε το αγόρι να σταματήσει και να κοιτάξει προς τα πίσω.</div>
<div class="MsoNormal">
«Τι θες;»</div>
<div class="MsoNormal">
«Σου έπεσε αυτό».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Καθώς μίκραινε η απόσταση το αγόρι γινόταν όλο
και πιο ευγενικό. Πριν έμοιαζε με αλαζονικό υπεραθλητή μα τώρα σχεδόν όταν
έφτασε κοντά και πήρε στα χέρια του την κονκάρδα που του έδωσε ο Μπο και τον
ευχαρίστησε όρθιο μπροστά στο παγκάκι με το σκύλο να στέκεται επιφυλακτικός
παραδίπλα έμοιαζε λες και περίμενε ο μεσήλικας μπροστά του να του δώσει οδηγίες.
Ο Μπο τον έκανε για δεύτερο έτος στο Πανεπιστήμιο.</div>
<div class="MsoNormal">
«Πρώτο» του είπε όταν
έπιασαν την κουβέντα.</div>
<div class="MsoNormal">
«Και τι λες; Υπάρχει
ευτυχία;»</div>
<div class="MsoNormal">
«Α, αυτό…» είπε και
ύψωσε την κονκάρδα. «Να καθίσω;»</div>
<div class="MsoNormal">
«Δεν κρυώνεις;»</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Τρέχω ήδη 5 λεπτά κι έχω ζεσταθεί». Ο σκύλος
πήγε να κάτσει ανάμεσα τους αλλά η θέση αυτή δεν του άρεσε και έτσι κατέληξε
κουνώντας την ουρά στην άκρη στο παγκάκι από τη μεριά του αγοριού φυσικά. Το
αγόρι έβαλε το ιδρωμένο του χέρι στη ράχη του σα να `θελε να τον προστατέψει
από το κρύο.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Είμαστε σε μια ομάδα στο Πανεπιστήμιο που
δίνουμε… κάνουμε παρέα σε μοναχικούς ανθρώπους… κάνουμε φιλανθρωπικό έργο
βασικά. Όχι μόνο σε μοναχικούς, έχει πολλά. Οροθετικούς, χρήστες, είναι
διάφορα. Είναι το σύνθημά μας».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Πόσοι είστε;»</div>
<div class="MsoNormal">
«Λίγοι».</div>
<div class="MsoNormal">
«Πόσοι;»</div>
<div class="MsoNormal">
«Δεν είμαστε μόνο
φοιτητές. Απλά φοιτητές το φτιάξανε».</div>
<div class="MsoNormal">
«Πότε;»</div>
<div class="MsoNormal">
«Πριν 9 χρόνια
νομίζω».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Μάλιστα…» είπε ο Μπο και κατέβασε λίγη
σοκολάτα. Ο σκύλος γαύγισε. «Ίσως κρυώνει ο σκύλος σου» του είπε.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Θα φύγω…» είπε το αγόρι. Όμως έμενε και
κοίταζε μπροστά.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Δεν είστε τίποτα χριστιανοί, ε;» ρώτησε ο Μπο
με καχυποψία.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Τι εννοείται;» τον ρώτησε.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Τίποτα».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Εγώ είμαι» είπε το αγόρι. «Αλλά δεν έχει να
κάνει με την ομάδα».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Το σύνθημα <i>Ευτυχία </i>δεν μ` αρέσει» είπε ο Μπο για ν` αλλάξει κουβέντα. Έβγαλε
το σκούφο του και τον απίθωσε στο δεξί του γόνατο.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Δεν κρυώνετε;» ρώτησε το αγόρι. Ο σκύλος
γαύγισε.</div>
<div class="MsoNormal">
«Μίλα μου στον ενικό,
Μπο με λένε. Εσένα;»</div>
<div class="MsoNormal">
«Τρέβορ».</div>
<div class="MsoNormal">
«Αγαπάς τους σκύλους
Τρέβορ;»</div>
<div class="MsoNormal">
«Ναι, είναι υπέροχα
ζώα».</div>
<div class="MsoNormal">
Ο Μπο έξυσε το κεφάλι
του στο κέντρο και ξανάβαλε τον σκούφο.</div>
<div class="MsoNormal">
«Εσείς όχι;» ρώτησε ο
Τρέβορ.</div>
<div class="MsoNormal">
«Είμαι πιο πολύ
γατόφιλος. Καλοί κι οι σκύλοι όμως».</div>
<div class="MsoNormal">
«Δε συγκρίνονται με
τους σκύλους» είπε ο Τρέβορ και το σκυλί ξαναγάβγισε. «Για τις γάτες λέω. Πολύ
κατώτερες».</div>
<div class="MsoNormal">
«Που πήγαινες;»
ρώτησε ο Μπο.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Θα ανέβαινα την ανηφόρα και μετά δυο γύρους
στο δασάκι και πάλι πίσω. Μένω στην πλατεία» είπε κι έδειξε προς τα κάτω.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Μόνος;»</div>
<div class="MsoNormal">
«Ναι».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Θα κρυώσεις αν μείνεις κι άλλο έτσι. Πρέπει
να συνεχίσεις να τρέχεις, το σώμα να μένει ζεστό».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Οι γάτες δε σ` αγαπούν πραγματικά» είπε ο
Τρέβορ και σηκώθηκε. Ο σκύλος δεν πείστηκε από την κίνησή του κι έμεινε στο
παγκάκι με τη μουσούδα εντελώς προσανατολισμένη απάνω του, σαν ηλιοτρόπιο. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Ασχέτως με το τι κάνουν τα ίδια τα ζώα είναι
πιο υγιές να αγαπάς τις γάτες. Γνώμη μου. Οι φανατικοί των σκύλων είναι
άνθρωποι που θέλουν κάποιον να τους κοιτά σα να είναι θεοί. Η γάτα σ` έχει και
χεσμένο. Έχω δυο σπίτι μου». Ήπιε λίγη σοκολάτα και συνέχισε : «Όλοι καθρέφτες
των άλλων είμαστε. Ακόμα και τα ζώα. Δε θέλω να είμαι Θεός για κανέναν».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Δε πιστεύω πως έχετε δίκιο» είπε το αγόρι.
«Μουσικός είστε;»</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Ήμουν σκηνοθέτης. Εσύ με τι θα ασχοληθείς;»</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Ψυχολογία σπουδάζω».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Δε σε τρελαίνει να υποθέσω».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Μ` αρέσει. Ίσως είμαι καλλιτέχνης όμως». Ο
σκύλος γάβγισε.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Τι είδους;»</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Συγγραφέας λέω».</div>
<div class="MsoNormal">
«Τι γράφεις;»</div>
<div class="MsoNormal">
«Θέατρο θέλω να
γράψω».</div>
<div class="MsoNormal">
«Έχεις κάνει τίποτα;»</div>
<div class="MsoNormal">
«Ένα μονόπρακτο για
μια εργασία στο Λύκειο».</div>
<div class="MsoNormal">
«Πόσο κράταγε;»</div>
<div class="MsoNormal">
«Κάνα τέταρτο».</div>
<div class="MsoNormal">
Ο Μπο τον κοίταξε από
πάνω μέχρι κάτω. «Γιατί με περνάς για μουσικό;»</div>
<div class="MsoNormal">
«Δε σε περνάω… Δε <i>σας</i> περνάω, απλά το σκέφτηκα».</div>
<div class="MsoNormal">
«Δε ξέρω με ποιο
τρόπο μπορεί κανείς να δημιουργήσει μουσική, σχεδόν μου φαίνεται αδιανόητο».</div>
<div class="MsoNormal">
Ο σκύλος κατέβηκε από
το παγκάκι. «Γράφεις τίποτα αυτή την εποχή Τρέβορ;» ρώτησε ο Μπο βιαστικά.</div>
<div class="MsoNormal">
«Μπα, όχι» είπε και
τον χαιρέτησε.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Οι ταινίες του Μπο έμοιαζαν αρχαίες. Σχεδόν
αδυνατούσε να καταλάβει γιατί οι ήρωες φέρονται όπως φέρονται ˙ το σενάριο του
φαινόταν αλλόκοτο. Είχε τοποθετήσει το μαξιλάρι στο κεφαλάρι και με τον
υπολογιστή στα πόδια ξανάβλεπε το <i>Συγνώμη
για το</i> <i>θόρυβο</i> όταν η Λίντα μπήκε
μέσα με το σκύλο. Σ` όλο το διαμέρισμα ο χώρος ήταν ενιαίος και τίποτε δε
χώριζε το καθιστικό από το υπνοδωμάτιο και το υπνοδωμάτιο από την κουζίνα. Μόνο
η τουαλέτα ήταν χωριστά. Όσο για το μπάνιο αυτό βρισκόταν στο διάδρομο και το
μοιραζόταν με τα άλλα τρία επίσης πελώρια διαμερίσματα του έβδομου ορόφου. Ο
σκύλος έριξε κάτω μια από τις στοίβες των βιβλίων του και ο Τρέβορ έβρισε.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Ηρέμησε» είπε η Λίντα. «Είναι τα αστυνομικά. Ούτε
καν τα βιβλία της σχολής! Ο Άλμπυ κι ο Τσέχωφ βρίσκονται στη θέση τους». Άρχισε
να ξανατακτοποιεί την στοίβα.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Ευχαριστώ».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ξάπλωσε απάνω του σπρώχνοντας παραπέρα τον
υπολογιστή.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Παρακολουθώ…» της είπε δίχως να αρνηθεί το
φιλί.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Στριμώχτηκε δίπλα του, «έλα, θα το δούμε
μαζί».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Έχει ταλέντο» είπε ξαναστερεώνοντας τον
υπολογιστή. «Δε ξέρω όμως τι το κάνει».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Τι σε νοιάζει;» ρώτησε η Λίντα.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Έχει κάνει οχτώ ταινίες μικρού μήκους, αυτό
είν` όλο. Όταν επιτέλους ξεκίνησε την πρώτη μεγάλη τσακώθηκε με την
πρωταγωνίστρια, δηλαδή τη γυναίκα του. Βασικά τον παράτησε, χωρίσανε άσχημα.
Την ταινία την σκηνοθέτησε άλλος».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Τι άλλο ξέρουμε γι` αυτόν;» ρώτησε η Λίντα
προσποιούμενη ενδιαφέρον.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Θα έκανε μεγάλη καριέρα».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Πρόσεξε να μην πουν και για σένα το ίδιο».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Αποκλείεται να πουν για μένα το παραμικρό ˙ πίστεψέ
με» είπε κι αναστέναξε.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Την άλλη μέρα στα πλυντήρια της οδού Όμπερον
έπεσαν ο ένας πάνω στον άλλον. «Εδώ πλένετε τα ρούχα σας;» ρώτησε κρύβοντας τη
χαρά του. Ήθελε να τον ξαναδεί και συνέχεια πέρναγε από το παγκάκι που είχαν
συναντηθεί αλλά μάταια.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Σπίτι. Αλλά το πλυντήριο χάλασε και θυμήθηκα
πως παλιότερα τα έπλενα εδώ».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Παραπέρα στην Όμπερον είναι το <span lang="EN-US">Silas</span>» ανέφερε δειλά ο
Τρέβορ. Πήγε να προσθέσει «Θα θέλατε να πιούμε ένα καφέ μέχρι να ολοκληρωθούν
οι πλύσεις μας;» αλλά αντ` αυτού πρότεινε απλώς : «Πάμε;» κι αμέσως δαγκώθηκε
γιατί ο εαυτός του τού φάνηκε υπερβολικά άμεσος. Δεν μπορούσε να καταλάβει ούτε
κι ο ίδιος την έλξη που αισθανόταν γι` αυτόν τον μεσήλικα. Διάβασε τα μάτια του
και κατάλαβε πως ήθελε να αρνηθεί και πως τελικά ,από ευγένεια, δεν θα το
έκανε. Το χειρότερό του ήταν να υποχρεώνει τους άλλους κι έτσι πήγε από μόνος
του να πει : «Ας το αφήσουμε γι` άλλη φορά» αλλά την ίδια στιγμή ένιωσε το θυμό
που πάντα ένιωθε όταν όλα έδειχναν πως αυτό που επιθυμεί δεν πρόκειται να
κάτσει.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Έτσι δε μίλησε περισσότερο και κατέληξαν στο <span lang="EN-US">Silas</span>.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Είδα τις ταινίες σου» του είπε μόλις
παρήγγειλαν.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Ω!» έκανε αιφνιδιασμένος ο Μπο.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Τις έχουν ανεβάσει όλες στο <span lang="EN-US">youtube</span>».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Σ` αρέσαν; Ήθελα να `ξερα ποιος ηλίθιος της
ανέβασε! Πως ξέρεις πως δεν το `κανα εγώ;»</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Διάβασα πέντε πράματα για σένα και δε θα σου
ταίριαζε. Δε φαίνεται να πολύ-εκτιμάς τις ταινίες σου Μπο».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Είσαι σπίρτο!» του είπε. Ο Τρέβορ κοκκίνισε
κι έκανε λακκάκια στα μάγουλα.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Το εννοώ. Ο σκύλος σου τι κάνει;»</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Τον έχω αφήσει στην κοπέλα μου τη Λίντα».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Να υποθέσω πως σε βλέπει και κείνη σα Θεό της
όπως ο σκύλος;»</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Δε μπορεί να το ξέρεις αυτό» είπε ο Τρέβορ
προσποιούμενος τον θριαμβευτή.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Το γνωρίζω. Και μόνο από το όνομά της…» είπε
μισοκλείνοντας τα μάτια ο Μπο λες κι
έπιανε πληροφορίες από μια παράλληλη διάσταση. Γέλασαν και οι δυο κι
ήπιαν σχεδόν ταυτόχρονα μια γουλιά από τον καφέ τους.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Χρειαζόμουν όλη τη μέρα ελεύθερη για ένα πολύ
δύσκολο μάθημα».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Και διέκοψες το διάβασμα για να `ρθεις να
πλύνεις τα ρούχα σου;» έκανε δύσπιστα ο Μπο.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Λέω να `χω κάνει επανάληψη την ύλη ως αύριο
το πρωί που το δίνω».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Δηλαδή αν σου πρότεινα να έρθεις σπίτι μου να
μιλήσουμε για σινεμά δεν θα το έκανες;» ρώτησε χαμογελώντας ο Μπο.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Για σινεμά;» ρώτησε με γυαλισμένα μάτια ο
Τρέβορ.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Σινεμά, Θέατρο, Τέχνη, Δημιουργία» είπε ο Μπο
και με κάθε έννοια που εκτόξευε κουνούσε σα βεντάλια τη δεξιά του παλάμη.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Μμμ.. να το κάνουμε αύριο;»</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ο Μπο του επέτρεψε να σώσει τα προσχήματα.
«Αύριο το βράδυ» είπε. «Θα δώσεις το μάθημα άυπνος φαντάζομαι. Οπότε ρίξε κι
έναν γερό ύπνο μετά και μόλις ξυπνήσεις πάρε με». Αντάλλαξαν τηλέφωνα.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ξεκίνησαν τη κουβέντα τους από την κονκάρδα
που έγινε η αφορμή της γνωριμίας τους. «Ούτε εγώ γουστάρω το <span lang="EN-US">motto</span>» εκμυστηρεύτηκε ο Τρέβορ. «Τι θα
πει <i>Ευτυχία</i>; Υπάρχει αυτό το πράγμα;»</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Καθόντουσαν σ` ένα τετράγωνο μεταλλικό τραπέζι
απέναντι ο ένας από τον άλλον με τη μια γάτα να βολτάρει ανάμεσα τους. Κάποια
στιγμή η ουρά της άγγιξε τη μύτη του Μπο και αυτό σα να την ενέπνευσε να την
κάνει μ` ένα γρήγορο πήδημα αφού πρώτα γύρισε και τον κοίταξε παραξενεμένη.
Πήδηξε κάτω κι έφτασε τρέχοντας στη συντρόφισσά της που είχε κουλουριαστεί σε
μια γωνία, μετά απλώθηκε στο πάτωμα ακριβώς μπροστά της. Ύψωσε το δεξί μπροστά
πόδι κι άρχισε να το γλύφει ˙ με κάθε κίνηση η ράχη της τριβόταν στη μούρη της άλλης.
Η σκηνή έμοιαζε αστεία και τους έκανε να γελάσουν.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Ίσως αυτό να είναι η ευτυχία» σχολίασε από
μόνος του ο Τρέβορ. Αισθανόταν πως δεν μπορούσε να προκαλέσει αληθινό
ενδιαφέρον στον Μπο.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Γιατί μπήκες σ` αυτή την ομάδα λοιπόν;»</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Δε ξέρω. Ίσως μου αρέσει να βοηθάω. Ίσως
μπήκα στην Ψυχολογία για τον ίδιο λόγο».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Γιατί όχι Σπουδές Θεάτρου; Όχι πως είναι κακή
η Ψυχολογία, ίσα-ίσα. Αν μάλιστα θες πράγματι να γράψεις θεατρικά έργα μπορεί
να σε βοηθήσει… Εξαρτάται από τα έργα βέβαια».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Εντάξει, όχι Ίψεν και Στρίντμπεργκ».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Τι γράφεις τότε;»</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Βασικά, τίποτα. Δε γράφω. Ίσως κωμωδίες.
Κάποτε».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Και πάλι μπορεί να βοηθήσει».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Εσύ γιατί σταμάτησες;»</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ο Μπο ξερόβηξε και σηκώθηκε από το τραπέζι,
επέστρεψε με δυο ποτήρια νερό. Τόση ώρα δεν του είχε προσφέρει απολύτως τίποτα.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Σίγουρα διάβασες για μένα» του είπε. «Για το
χωρισμό και το τέλος της καριέρας μου».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Για το τέλος της καριέρας σου δε βρήκα κάτι»
είπε ο Τρέβορ νομίζοντας πως αυτό θα τους φανεί διασκεδαστικό.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Δε σταμάτησα επειδή χώρισα. Αντίθετα ,ο
χωρισμός θα ήταν ένας περίφημος λόγος για να συνεχίσω. Δε φαντάζεσαι τι υλικό
μου προσέφερε… Ο χωρισμός είναι σαν ένα βιβλίο που καίγεται. Σελίδα-σελίδα.
Γράφτηκε κάτι και δεν μπορείς ποτέ να επιστρέψεις να το διαβάσεις». Έφυγε από
μπροστά του και πήγε στην κάβα να φέρει δυο ποτήρια ουίσκι. Ο Τρέβορ καθάρισε
το δικό του με απίστευτη γρηγοράδα ακριβώς επειδή μισούσε το αλκοόλ και την
ίδια στιγμή ντρεπόταν να πει <i>όχι</i>. Έτσι
μη θέλοντας να συνεχίσει να το έχει μπροστά του βρήκε αυτόν τον τρόπο για να το
εξαφανίσει. Το ποτήρι το άφησε στην άκρη του τραπεζιού, όσο γινόταν πιο μακριά
του. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Όχι όλοι οι χωρισμοί» διόρθωσε τον εαυτό του
ο Μπο. «Όχι, υπάρχουν και καλοί. Εκεί, ίσως να μπορείς να ξαναδιαβάσεις το
βιβλίο. Οι κακοί ωστόσο σου δίνουν άλλα εφόδια. Οι μεγάλοι καλλιτέχνες κάνουν
,συνήθως, κακούς χωρισμούς».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Εγώ και η Λίντα πάντως θα χωρίσουμε φιλικά».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Σαφώς. Στο τρίτο έτος».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Ξέρεις τι μου θύμισες τώρα;»</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Την τέταρτη ταινία, τις <i>Προβλέψεις</i>».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Ναι».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Σ` άρεσε;»</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Ναι…»</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Ψεύτη! Λοιπόν, θες να σου πω ένα μυστικό;»</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Ωχ!»</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Ξέρεις γιατί διστάζεις να γράψεις;»</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Ωχ!» ξανάπε ο Τρέβορ.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Όχι, μην τρελαίνεσαι. Δε θα πω τίποτα
αφύσικο. Με το <i>ωχ! </i>που κάνεις
ομολογείς την ενοχή σου ˙ μην αισθάνεσαι ένοχος. Γράψε ή μη γράφεις» είπε και
πήρε μια βαθιά ανάσα για να αποτελειώσει το ποτήρι του. «Θες άλλο;»</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Όχι».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ο Μπο σηκώθηκε να ξαναγεμίσει το δικό του
ποτήρι. Ώσπου να επιστρέψει, ο Τρέβορ χάζευε από το τραπέζι τις δυο γάτες να
χαϊδεύονται και να γλύφει η μια την άλλη. Σα σφήνα σκέφτηκε τη Λίντα να κάνει
το ίδιο με το σκύλο του και θύμωσε όχι επειδή αυτό θα μπορούσε όντως να
συμβαίνει αλλά επειδή μισούσε τη φαντασία του όταν γινόταν ανεξέλεγκτη. Η
τσαντίλα του τον έκανε να αλλάξει γνώμη : «Βάλε μου κι εμένα Μπο» είπε.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ο Μπο γύρισε και ξανάφυγε και ξαναγύρισε με
δυο γεμάτα ποτήρια.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Οι νέοι πιέζονται από τους από πάνω» είπε με
στόμφο. Έπεσε σιωπή με τον Τρέβορ να τον κοιτάζει μέσα στα μάτια σα να άκουσε
τη μεγαλύτερη αλήθεια του κόσμου. Κούνησε το κεφάλι καταφατικά μα έπειτα παραδέχτηκε
: «Δε κατάλαβα».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Όλοι εμείς… οι αποπάνω σας…» είπε ο Μπο κι
άνοιξε και τα δυο χέρια έτοιμος να αγκαλιάσει κάτι αόρατο. «Να γιατί δεν
γράφεις φίλε!» πέταξε μετά κλείνοντάς του το μάτι.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Οι γάτες σηκώθηκαν από τη θέση τους και
άρχισαν να βολτάρουν νευρικά μέσα στο σπίτι. «Τι κάνεις τα απογεύματα Τρέβορ;
Γιατί δε γράφεις αντί να γυμνάζεσαι; Γιατί επιλέγεις να έχεις …αθλητικό,
γυμνασμένο σώμα; Θα μπορούσες να είσαι λιγότερο όμορφος, να μην είσαι καν
φοιτητής;»</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Σε τι θα βοηθούσε αυτό;»</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Τους γονείς σου σε τίποτα».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Δε σπουδάζω, ούτε γυμνάζομαι γι` αυτούς».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Πόσο ενοχλητικός θα ήσουν αν έγραφες! Σκέψου
όλους εκεί έξω τους καλλιτέχνες που δεν αποφασίζουν ποτέ να μας δώσουν αυτό που
έχουν! Ξέρεις γιατί; Για να μην ξεβολέψουν όχι τον εαυτό τους αλλά τoν κόσμο. Ο
κόσμος έχει πάρει ήδη μια θέση και κείνοι το σέβονται, το αισθάνονται πάνω απ`
τα κεφάλια τους σα ταβάνι. Καλλιτέχνης δεν είν` αυτός που παραχωρεί τη θέση του
στον ηλικιωμένο αλλά εκείνος που τον πετάει από το παράθυρο του τρόλει».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Δε μ` αρέσει» είπε έπειτα από λίγο ο Τρέβορ.
Είχαν τελειώσει τα ποτήρια τους. «Θα μπορούσαν να δημιουργούν ούτως ή άλλως…»</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Θέλουν να γκρεμίσουν και γι` αυτό προτιμάνε
να μένουν ακίνητοι».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Επειδή αν γκρεμίσουν θα προκαλέσουν πόνο;»
ρώτησε ο Τρέβορ. Δε πήρε απάντηση, μόνο ένα αινιγματικό χαμόγελο που του
προκάλεσε φόβο πως όλα ήταν αλήθεια.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Δε θα `θελα να `ναι έτσι» είπε με κλειστά τα
μάτια. «Δε μ` αρέσει. Δε λέω πως όλα αυτά που λες είναι ψέματα, απλά εύχομαι…»
κι ένωσε τα χέρια του πάνω στο τραπέζι λες και ετοιμαζόταν να προσευχηθεί.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Έλα…» είπε γελώντας ο Μπο. «Ξέχνα το».
Σηκώθηκε και πήγε να φτιάξει καφέ. Ο Τρέβορ πήγε να σηκωθεί αλλά ζαλιζόταν κι
έμεινε στην καρέκλα. Αισθάνθηκε τη μια γάτα να τυλίγει την ουρά της στο πόδι
του.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Από την κουζίνα ο Μπο τον ενημέρωσε πως
έφτιαχνε καφέ και για κείνον. «Ξέρεις κάτι αγόρι;» ακούστηκε να φωνάζει.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Τι;» απάντησε με κομμένη ανάσα ο Τρέβορ.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Ξανάπιασα ένα παλιό σενάριο αυτή την εποχή
αλλά επειδή είχα χρόνια να γράψω νομίζω πως θέλω βοήθεια. Αν είμαστε τυχεροί θα
γίνει ταινία, το σκέφτομαι. Θες να δουλέψουμε μαζί τους χαρακτήρες;»<br />
<br />
Κώστας Ζαχαράκης<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgolrEjG8LX-fzgjaKVxIh_ZtqBX4J4gpasJvh3nsvmietlnbU52tAArTh_YTwPlWqxkROOEJI89VsDGPdORQWMI1Bxt-uUU4fhxSa2NIlHlYF-MnGaJTwZZcrsep9cx4nwG4y4CbZrflSc/s1600/DSC01535.JPG" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1600" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgolrEjG8LX-fzgjaKVxIh_ZtqBX4J4gpasJvh3nsvmietlnbU52tAArTh_YTwPlWqxkROOEJI89VsDGPdORQWMI1Bxt-uUU4fhxSa2NIlHlYF-MnGaJTwZZcrsep9cx4nwG4y4CbZrflSc/s320/DSC01535.JPG" width="320" /></a></div>
</div>
</div>
Κώστας Ζαχαράκηςhttp://www.blogger.com/profile/10163846848502459843noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8774907825535228931.post-64508277927452864182017-12-22T05:38:00.001-08:002018-02-16T09:27:22.327-08:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">ΚΑΙ ΕΚ ΤΟΥ
ΥΙΟΥ</span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="EN-US" style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"> </span><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">«Μαλάκα Τίο, που στο διάολο είσαι;» Αγανάκτησε από το ψάξιμο
και επέστρεψε στην καμπίνα τους, μόνο για λίγο όμως. Ξαναβγήκε στο σαλόνι και
μετά πάλι στο κατάστρωμα όπου και κατέληξε στην πρύμνη, από κάτω τα κύματα να
αφρίζουν μέσα στη μαύρη θάλασσα. Φύσαγε ένα αεράκι παγερό, τέσσερις πρωινή ώρα
με τον Πειραιά να έρχεται όλο και κοντύτερα. «</span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">N</span><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">α δεις που κάπου έχει χωθεί και γαμιέται
ο παλιομαλάκας» ψιθύρισε. Θυμήθηκε τη Κλαίρη και το δικό τους πρώτο πήδημα, </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">a</span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">super</span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">secret</span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">fuck</span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> </span><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">έλεγε με στόμφο ο Τίο κάθε φορά που
το περιέγραφε στην παρέα. Ένας </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">gay</span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> </span><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">κολλητός τυγχάνει σε πολύ λίγους ετεροφυλόφιλους ˙ αρέσκεται
να σε αποθεώνει και δεν αποκλείεται να σε γουστάρει. Όπως και να `χει λειτουργεί
εξίσου υποστηρικτικά με μια εξ αίματος αδερφή κι αυτό, ένα μεθυσμένο βράδυ στο
Ρέθυμνο, το θεώρησαν ως την πιθανότερη αιτία για τη γέννηση της αντίστοιχης
βρισιάς.</span><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> Είχε δίκιο πάντως για
τον Τίο που εκείνη τη στιγμή βρισκόταν στην καμπίνα του Πολωνού. Στο σαλόνι του
πλοίου πριν δυόμιση ώρες τους πλησίασε ένας όμορφος ψηλός Πολωνός που δήλωσε
φαν των διηγημάτων του Πέτρου ˙ έξι απ` αυτά είχαν μπει σε ανθολογίες στη σουηδία,
τη πολωνία και τη γαλλία αποσπώντας θερμές κριτικές. Συστήθηκε και σε σπαστά
ελληνικά συνεχάρη τον συγγραφέα για τη ¨διακοσμητική άμμο¨, ένα διήγημα που ο
ίδιος ο Πέτρος θεωρούσε κάκιστο. Όταν έφυγε ο Πολωνός γύρισε και είπε στον Τίο :
«Τι να πω, ίσως στα πολωνικά ήταν καλύτερο».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> Στο μυαλό του ξανάρθε
η Κλαίρη, μαλακία ή όχι ο χωρισμός ήταν οριστικός. «Από δω και πέρα θα σου
λείπει φίλε, πάρτο απόφαση» συμβούλεψε τον εαυτό του και ξανάρχισε την
αναζήτηση του </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">gay</span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> </span><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">κολλητού
ο οποίος την ίδια στιγμή έκλεινε πίσω του την πόρτα του Πολωνού. Όταν αντάμωσαν
επιτέλους μπροστά στο </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">bar</span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> </span><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">δεν του χαρίστηκε.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> «Καλοπέρασες. Φαίνεται
στα μούτρα σου».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> «Κέρασε με καφέ»
απάντησε τάχα μου αδιάφορα ο Τίο.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> «Ευχαρίστως! Με γάλα ή
αυτό το ήπιες ήδη;»<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> «Άντε ρε μαλάκα!»<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> Πήρε καφέ και για τον
εαυτό του κι άραξαν σ` ένα τραπέζι στο κέντρο της σάλας. Κανείς τους δεν είχε
κοιμηθεί πάνω από δύο ώρες αλλά, συνηθισμένοι στα ατέλειωτα ξενύχτια της
Κρήτης, έδειχναν ξεκούραστοι.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> «Τη Κλαίρη σκέφτεσαι;»
ρώτησε ο Τίο μετά από μια γερή ρουφηξιά καφέ.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> «Την σκεφτόμουν πριν.
Τώρα σκέφτομαι το γάμο».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> Οι δύο φίλοι έφυγαν
από Κρήτη για να παραβρεθούν στο δεύτερο γάμο της μητέρας του Πέτρου. Ο πρώτος
ήταν με τον πατέρα του και έληξε άδοξα πριν πεντέμισι χρόνια. Ο Πέτρος δεν
πίστευε ποτέ πως η μητέρα του θα ξαναπαντρευόταν για τους ίδιους λόγους που
παλιότερα, δεν πίστευε ποτέ πως οι γονείς του θα χώριζαν. Νόμιζε πως η Αντιγόνη
θα παρέμενε όλη της τη ζωή το συγκολλητικό υλικό μιας ετοιμόρροπης οικογένειας.
<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> «Η Αντιγόνη δεν είναι
που αψήφησε τον Κρέοντα;» ρώτησε νόστιμα ο Τίο.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> «Χμ…» συγκατένευσε
δύσθυμα ο Πέτρος. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> «Μη μου πεις πως σ` ενοχλεί
που η μάνα σου θα φτιάξει τη ζωή της. Έχεις πατήσει τα τριάντα».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> «Δε σημαίνει ότι
ωρίμασα κιόλας. Αν θυμάμαι καλά γιορτάσαμε τα γενέθλιά μου κάνοντας μπάφους».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> «Δεν ήταν ό,τι πιο
ώριμο, έχεις δίκιο».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> «Ούτως ή άλλως η
οικογένεια μου έχει γαμηθεί. Βασικά, ακόμα και πριν το διαζύγιο τους».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> «Ωραία. Πουν` το
πρόβλημα τότε;»<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> «Φαντάζομαι πουθενά».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> «Τότε γιατί είσαι
σκατά;»<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> Ο Πέτρος είχε καστανά
μαλλιά, κάπως αραιά, με τούφες πιο ανοιχτόχρωμες στο πίσω μέρος του κεφαλιού ˙
ο Τίο ήτανε τέρμα μελαχρινός και πολύ λεπτός. Καθόντουσαν τώρα αντικριστά και ο
Πέτρος έβγαλε από την αριστερή του τσέπη ένα πολυκαιρισμένο πακέτο </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">lucky</span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">strike</span><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> «Πότε ξανάρχισες;»<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> «Ποτέ. Το κουβαλάω
καλού κακού».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> «Κάτι μου λέει πως το
κακό θα νικήσει» είπε ο Τίο σηκώνοντας τα φρύδια του σατανικά. Γέλασαν. Ο
Πέτρος άφησε το πακέτο πάνω στο τραπέζι τους με μια κίνηση δυναμική, σα να
πέταγε μακριά του ένα περίστροφο.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> «Τυχερό χτύπημα»
σχολίασε άνευρα ο φίλος του. «Εγώ λέω να τα πετάξουμε στη θάλασσα, αν βάλεις
και το αλκόλ κάνουμε ήδη αρκετά ναρκωτικά».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> «Όχι σε καθημερινή
βάση. Αυτό είναι σε καθημερινή βάση».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> «Τι στο πούτσο έχεις,
μου λες; Οιδιπόδειο είναι;»<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> «…Ή της Ηλέκτρας!
Διάλεξε».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> Ζούσαν στο Ηράκλειο ˙
ο Τίο ή Θεόδωρος διατηρούσε ένα εναλλακτικό καφενείο, </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">o</span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> </span><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">δε Πέτρος στη παρούσα φάση απλώς
έγραφε. Δούλεψε καθηγητής δευτεροβάθμιας προσπαθώντας παράλληλα να πετύχει ως
συγγραφέας, κυρίως διηγημάτων. Ευτυχώς έγραψε κι ένα μυθιστόρημα ¨γυναικείας
λογοτεχνίας¨ που πήγε καλά και τον ξελάσπωσε. Έκανε την απερίσκεπτη κίνηση να
παραιτηθεί από φιλόλογος και τώρα τα λεφτά τελειώνανε. Τα διηγήματα πάντως σκίζανε,
τουλάχιστον σε κριτικές.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> Ήπιαν τους καφέδες και
ο Τίο σηκώθηκε και πήγε να φέρει άλλους δυο συν πρωινό. Στο </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">bar</span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> </span><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">συνάντησε τον Πολωνό που τον
καλημέρισε καλόκαρδα και ζήτησε ν` αλλάξουν τηλέφωνα. Σα γνήσια </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">bitch</span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">o</span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">T</span><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">ίο, απέρριψε ακατάδεκτα την
προσέγγιση. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> «Μια χαρά τύπος
φαίνεται! Γιατί δε δίνεις μια ευκαιρία;» τον ρώτησε ο Πέτρος όταν επέστρεψε στο
τραπέζι τους.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> «Άμα ήτανε μια χαρά
τύπος δε θα πηδιότανε στα καράβια» απάντησε σοβαρότατα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> Η νύφη και οι
περισσότεροι καλεσμένοι έμεναν το τελευταίο διήμερο σ` ένα παλιό αρχοντικό στην
Κηφισιά. Στον τεράστιο κήπο του είχε ανακαινιστεί πρόσφατα η μικρή βυζαντινή
εκκλησία στην οποία θα γινόταν η τελετή. Κατεβαίνοντας από το ταξί ο Τίο άρχισε
να σιγοτραγουδά «σήμερα γάμος γίνεται…» μέχρι που το βλέμμα του συνάντησε
εκείνο του κολλητού του και αμέσως σώπασε. Είχαν ήδη περάσει την είσοδο και ο
Πέτρος χαιρετούσε τώρα εγκάρδια συγγενείς ξεχασμένους από χρόνια. Φαινόταν ευτυχής
που τους ξανάβλεπε ˙ τουλάχιστον στα δικά τους μάτια. Γιατί ο φίλος του τον
ήξερε πολύ καλύτερα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> Όταν πέρασαν μέσα στο
σπίτι βρέθηκε απρόθυμα στην αγκαλιά της αδερφής του και τότε ο Τίο ζήλεψε και
μέσα του ευχήθηκε να είχε κρατήσει κι εκείνος επαφές, έστω τυπικές, με τους
δικούς του.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> «Αγγελική! Που είναι ο
Γιάννης;» ρώτησε ο Πέτρος την, έξι χρόνια μεγαλύτερη, αδερφή του.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> «Έχω χωρίσει» απάντησε
εκείνη συγκαταβατικά. Δεν έμοιαζαν καθόλου.Η Αγγελική θύμιζε γυναίκα της
Εκκλησίας ˙ μόνο ο κότσος της έλειπε. Ήταν σχεδόν ασκητική η μορφή της, το
χρώμα της αναιμικό, η φωνή της υπερβατικά άχρωμη.Τα πάντα πάνω της βρίσκονταν
σε κόντρα με τον Πέτρο που όλο το στυλ του απέπνεε μαχητικότητα και ελεγχόμενη
ανησυχία.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> Τους οδήγησε στον πάνω
όροφο, στο δωμάτιό τους. «Η μαμά που είναι;» ρώτησε ο Πέτρος. «Δυο δωμάτια
παραπέρα από σας, όμως κοιμάται. Ξενύχτησε χτες».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> «Πως κι έτσι;»<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> «Φάγαμε και ήπιαμε
όλοι μαζί μέχρι αργά. Μακάρι να είχατε έρθει από χτες».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> «Ποιανού είναι αυτό το
σπίτι;» ρώτησε ο Τίο. «Α, από δω ο κολλητός μου» είπε ο Πέτρος που είχε ξεχάσει
να τους συστήσει. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> «Το σπίτι ανήκει στον
γαμπρό αλλά δεν σκοπεύουν να μείνουν εδώ. Χάρηκα» είπε δίνοντας το χέρι της.
Είπαν ταυτόχρονα τα ονόματά τους και χαμογέλασαν καθώς αυτό ακούστηκε αστείο. «Χαριτωμενιές…»
σκέφτηκε ο Πέτρος. Αισθανόταν ήδη δυσφορία. Μέσα στο δωμάτιο η Αγγελική κάθισε σε
μια καρέκλα κι έμεινε να τους κοιτά ενώ τακτοποιούσαν τα πράγματά τους. Κάθε
τόσο έγερνε το κεφάλι της καταθλιπτικά.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> «Γιατί χωρίσατε;» ρώτησε
απροσδόκητα ο Πέτρος. Δεν είχε και κανέναν έρωτα με τον γαμπρό του αλλά
τουλάχιστον ,σε αντίθεση με την οικογένειά του, τον θεωρούσε φυσιολογικό.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> «Ασυμφωνία χαρακτήρων»
του απάντησε τελείως άνευρα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> «Σας πήρε καιρό να τη
διαπιστώσετε».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> «Κάλλιο αργά παρά ποτέ
αδερφούλη. Ώρα να πηγαίνω, ξεκουραστείτε. Ο γάμος είναι σε 6 ώρες».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> Όταν έμειναν μόνοι ο
Τίο γδύθηκε εντελώς και ολόγυμνος έτρεξε στο μπάνιο. «Έλα να μου τρίψεις την πλάτη!»
αστειεύτηκε από το ντους.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> «Θα περιμένεις πολλές
δεκαετίες ακόμα» μουρμούρισε ο Πέτρος. Έβαλε το </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">laptop</span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> </span><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">να φορτίζει και στάθηκε όρθιος μπρος
στο παράθυρο που έβλεπε στον κήπο. Λευκά τραπεζάκια και καρέκλες παντού. Δυο
τεράστιες λαμπάδες σαν κολώνες αρχαίου ναού. Στην είσοδο της εκκλησίας χρυσές
κορδέλες. «Α ρε Αντιγόνη, ποιος στη χάρη σου!» μονολόγησε.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> Ξάπλωσε στο κρεβάτι με
το </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">laptop</span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">
</span><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">στα γόνατα κι άρχισε να
δουλεύει το τελευταίο του διήγημα. Είχε γράψει κιόλας μια παράγραφο μέχρι να
πέσει ο Τίο -πάντα ολόγυμνος- στο διπλανό κρεβάτι. Τους χώριζε μόνο ένα κομοδίνο
πάνω στο οποίο είχε πετάξει το πακέτο με τα </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">lucky</span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">strike</span><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> «Για την Κλαίρη
γράφεις;»<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> «Κλαίρη τέλος».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> «Δεν είμαι σίγουρος».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> «Ούτ` εγώ. Πάντως
τέλος!»<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> «Δε θα κάνεις μπάνιο;»<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> «Αργότερα».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> «Θα πρέπει ν` αλλάξεις
σεντόνια. Ωραίος τύπος η αδερφή σου».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> «Ποια η ωραιότητά
της;»<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> «Είναι απόκοσμη. Γιατί
χώρισε;»<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> «Ασυμφωνία χαρακτήρων.
Άσε με να γράψω».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> Ο Τίο αποκοιμήθηκε
χωρίς πολλά-πολλά ενώ ο Πέτρος απορροφήθηκε στη δουλειά του. Ένιωσε άξαφνα να
ξεχειλίζει από συγγραφικό οίστρο και μιάμιση ώρα μετά είχε όχι μόνο ολοκληρώσει
αλλά και διορθώσει το διήγημα στο οποίο αποτυπωνόταν καθαρά ο χωρισμός του με
την Κλαίρη. Μπορεί ο τόπος και τα ονόματα να είχαν αλλάξει, βαθύτερες σκέψεις
να είχαν αποσιωπηθεί, αληθινές προθέσεις να είχαν ωραιοποιηθεί, αλλά ακόμα κι
έτσι, σε μια </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">light</span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> </span><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">εκδοχή
της αλήθειας αυτός και η Κλαίρη ζούσαν τώρα χωριστά. Και συνειδητοποίησε άλλη
μια φορά πως αυτό δεν τον έκανε καθόλου ευτυχισμένο.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> Αλλά μήπως ήταν
ευτυχισμένος έτσι κι αλλιώς; Κατέληξε αρκετά νωρίς στη ζωή του πως αυτό το
πράγμα που λέγεται ευτυχία δεν υπήρξε για κανέναν ˙ υπάρχει ωστόσο η επιτυχία
και καλά θα έκανε να τη συναντήσει.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> Κατάλαβε πως έχει
ταλέντο από το Λύκειο ακόμα. Την ίδια εποχή άρχισε να αποξενώνεται από τον
πατέρα του, σχεδόν να δυσφορεί με την πατρική αίγλη που ήταν πάντα ξεκάθαρη και
παρούσα. Τα θεατρικά έργα και οι ποιητικές συλλογές του πατέρα του, η
λογοτεχνική του πορεία κάλπαζε από θρίαμβο σε θρίαμβο και το σπίτι τους είχε
γίνει ένα άτυπο πνευματικό κέντρο με μαζώξεις δυο με τρεις φορές τη βδομάδα,
μαζώξεις στις οποίες ο Πέτρος συχνά απήγγειλε έργα του Εμμανουήλ Σφυρά
κερδίζοντας θερμό χειροκρότημα για λογαριασμό του.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> Αν υπάρχει μια
συγκεκριμένη στιγμή που ξεκινάει να ραγίζει μια σχέση, για κείνον και τον
πατέρα του αυτή η στιγμή ήρθε ένα φθινοπωρινό απόγευμα που ο δεκαεξάχρονος
Πέτρος θέλησε να διαβάσει στους φίλους της οικογένειας ένα μάλλον κακό δικό του
διήγημα. Η βεράντα στην οποία οι φίλοι ήταν απλωμένοι υποδέχτηκε την απόπειρα με
ενθουσιασμό αν και ο έφηβος έπιασε στον αέρα τη μεταμφιεσμένη συγκατάβαση. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> Και τότε μίλησε ο
πατέρας…<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> Τα βλέφαρά του βάρυναν
καθώς θυμήθηκε αυτό και άλλα περιστατικά που πλήθαιναν καθώς ο Πέτρος μεγάλωνε
και άρχισε να σπουδάζει, να γράφει, να κάνει σχέσεις. Κάθε βήμα ενηλικίωσης τον
απομάκρυνε από τον πατέρα του λίγο περισσότερο.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> Ξύπνησε κάτι ώρες
αργότερα νιώθοντας ισχυρή πίεση στην πλάτη.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> «Τι τύπος είναι ο
πατέρας σου;» άκουσε τον Τίο να ρωτάει καθώς του έκανε μασάζ. «Γιατί ρωτάς;»
μουρμούρισε.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> «Απλά τον συνάντησα
πριν λίγο και…»<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> Ο Πέτρος τινάχτηκε σα
να τον είχε χτυπήσει ηλεκτρικό ρεύμα. «Συνάντησες τον πατέρα μου; Που;»<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> «Καλέ πως κάνεις έτσι;
Στο διάδρομο!»<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> Έμειναν ακίνητοι να
κοιτάζονται σαν αγάλματα. Εκείνη τη στιγμή άνοιξε η πόρτα και μπήκε μέσα η
Αγγελική ˙ της φάνηκε σαν εν δυνάμει ερωτικό σύμπλεγμα αυτό που είδε. Ο αδερφός
της μισοσηκωμένος στο κρεβάτι κι ο κολλητός σκυμμένος προς αυτόν ˙ ανάμεσά τους
να χάσκει μια ερώτηση.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> «Ετοιμαστείτε
σιγά-σιγά» ζήτησε. Φορούσε ένα λευκό κοριτσίστικο φόρεμα με γαλάζιες τσέπες στα
στήθη, τρομερή κιτσαρία και πάμφτηνο, όμως δεν ήταν τόσο μελαγχολική όσο το
πρωί. Μάλιστα σχεδόν έλαμπε.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> «Είναι εδώ ο Σφυράς;»
ρώτησε ο Πέτρος. Ο Τίο που βρισκόταν ακριβώς από πάνω του ένιωσε την καρδιά του
να τρέμει.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> «Ναι» απάντησε η
Αγγελική γέρνοντας ελαφρά το κεφάλι της προς τα δεξιά. Το πρόσωπό της φωτίστηκε
κι άλλο. Τα μαλλιά της ήταν καστανά κι έτσι όπως τα `χε αφήσει λυμένα φαινόταν
να έχουν ξανθύνει.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> «Τι δουλειά έχει αυτός
εδώ;»<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> «Είναι καλεσμένος στο
γάμο. Πώς κοιμηθήκατε;»<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> «Υπέροχα» είπε ο Τίο,
«χάλια» απάντησε ο Πέτρος. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> «Προτείνω να
ξεκινήσετε να ετοιμάζεστε».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> «Που βρίσκεται αυτή τη
στιγμή;»<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> «Στον κήπο νομίζω».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> Ο Πέτρος βρέθηκε
μπροστά στο παράθυρο με ένα υπερφυσικό πήδημα που έκανε τον Τίο να
ενθουσιαστεί. Έμεινε ακίνητος λίγα δευτερόλεπτα να κοιτά τον άνθρωπο που είχε
στοιχειώσει τη ζωή του, εκείνον που χωρίς να μιλά τον έπειθε πως ποτέ δε θα
είναι αρκετά καλός. Κατόπιν ντύθηκε βιαστικά αλλά έχοντας πλήρη έλεγχο, σα να
κάνει κάτι πολύ σημαντικό. Τους άφησε μόνους κι έμειναν να κοιτάζονται.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> «Δεν τον πολυγουστάρει
ε;» ρώτησε ο Τίο.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> «Είσαι ο κολλητός του.
Θα `πρεπε να ξέρεις».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> «Είμαι περισσότερο από
αυτό. Κάτω στην Κρήτη είμαστε σαν οικογένεια».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> «Κι εδώ όχι;»<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> Η Αγγελική ακουγόταν προκλητική
μα στην πραγματικότητα ήταν απλώς περίεργη. Δεν θα μπορούσε άλλωστε να είναι
επιθετική με τον Τίο, με κανέναν δεν ήταν επιθετική. Παραήταν δειλή και
εύθραυστη για να το καταφέρει.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> «Ο Πέτρος δε μιλάει,
μόνο υπαινίσσεται» της είπε μαλακά. Ένιωσε να θέλει να την προστατέψει.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> «Πότε ήρθες;» <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> Δεν πρόλαβε να μιλήσει
πρώτος. «Το πρωί» απάντησε και ανταπέδωσε το τυπικό αγκάλιασμα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> «Δεν περίμενα να σε βρω
εδώ…» είπε με τη σειρά του. Είχε κατέβει με φούρια αλλά όπως πάντα όταν έφτανε
μπροστά στον πατέρα του η φλόγα έσβηνε κι αισθανόταν αμήχανος. Όλες οι εφηβικές
του εξεγέρσεις αποσοβήθηκαν με τον ίδιο τρόπο.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> «Η μητέρα σου είχε την
ευγενή καλοσύνη να με καλέσει».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> «Άρα τα έχετε βρει πια
μεταξύ σας».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> «Όσο μπορούν να τα
βρουν δυο πρώην σύζυγοι. Πόσο θα μείνεις;»<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> «Αύριο φεύγουμε».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> «Φεύγετε;»<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> «Έχω έρθει με παρέα».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> «Γυναίκα;»<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> «Τον κολλητό μου».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> «Γιατί δε μένεις λίγες
μέρες ακόμα; Μπορώ να σε φιλοξενήσω εγώ».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> Έμεινε ενεός από την
απροσδόκητη προσέγγιση. «Στο πατρικό μας;» ρώτησε ανόητα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> «Ναι. Μπορεί να μείνει
κι ο φίλος σου».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> Τη στιγμή εκείνη ο παπάς
εισέβαλλε στο χώρο και οι καλεσμένοι άρχισαν να παίρνουν τις θέσεις τους. Ο Πέτρος
συνειδητοποίησε πως δεν είχε πλυθεί από το πρωί και πως ξαναφόρεσε τα ρούχα του
πλοίου. Αποφάσισε πως προλαβαίνει να περιποιηθεί ,ως όφειλε, την εικόνα του.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> Άνοιξε με βιασύνη την
πόρτα και έτρεξε στη ντουλάπα που είχε κρεμάσει τα ρούχα για την τελετή. Δεν
πρόλαβε να τα κατεβάσει και έμεινε πετρωμένος από το θέαμα που αντίκρισε. Ο Τίο
και η αδερφή του ήταν ολόγυμνοι στο κρεβάτι.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> «Πόσο μαλάκας είσαι;»
πρόλαβε να ρωτήσει πριν αποχωρήσει ακριβώς όπως είχε έρθει. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> Στο διάδρομο έπεσε
πάνω στη μητέρα του που κατέβαινε ντυμένη νύφη. Τον αγκάλιασε με απίστευτη
θέρμη και του είπε «σ` ευχαριστώ που ήρθες μωρό μου». Ανταπέδωσε την αγάπη της
ενώ την ίδια στιγμή ήθελε να κάνει φόνο.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> Τώρα προχωρούσε συνοδεύοντας
τη μητέρα του. Θα την παρέδιδε σε έναν άντρα που δεν είχε ξαναδεί ποτέ. Κάτω
από το βλέμμα του πατέρα του και τόσων συγγενών, ντυμένος </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">casual</span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> </span><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">και ίσως βρωμώντας δίπλα στην
απαστράπτουσα νύφη. Κάπου ψηλότερα ο καλύτερος φίλος του, που παρεμπιπτόντως
ήταν ομοφυλόφιλος, πηδούσε την αδερφή του.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> Στο τέλος του
μυστηρίου κι ενώ δίπλα στη μητέρα του δεχόταν συγχαρητήρια είδε το
κατσουφιασμένο κεφάλι του Τίο να σκύβει προς το μέρος του. «Σε `χω σκίσει» του
είπε ψιθυριστά την ίδια στιγμή που αποδεχόταν τις ευχές του.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> Ο γαμπρός του φάνηκε
συμπαθητικός, η μάνα του έμοιαζε ευτυχισμένη μαζί του. Σχεδόν λυπήθηκε για τον
πατέρα του. Πλησίασε τον Εμμανουήλ Σφυρά και του έδωσε το χέρι. «Να μας
ζήσουν!»<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> «Και καλούς απογόνους!»
είπε εύθυμα εκείνος. Είχε πιεί κι αυτό δεν ήταν πολύ καλό ˙ φαινόταν ωστόσο να
το ελέγχει. Ο Πέτρος αναρωτήθηκε γιατί υπήρξαν τόσο επιρρεπείς οι δυο τους στις
εξαρτήσεις και τι στο καλό τους έλκυε στις παραβατικές συμπεριφορές. Κακά τα
ψέματα ˙ έμοιαζαν. Την Αντιγόνη την κέρδισε κάποτε από τον καλύτερο του φίλο ˙ αντιστοίχως
ο Πέτρος πηδήχτηκε με την Κλαίρη στις τουαλέτες μιας ηρακλειώτικης καφετέριας
τη στιγμή που η τότε κοπέλα του τον περίμενε στο τραπέζι τους.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> «Εγώ φταίω» είπε ο
Εμμανουήλ Σφυράς.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> «Για ποιο πράγμα;»<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> «Μίλησε μου για σένα,
για τη ζωή σου…» του ζήτησε αγνοώντας τη διευκρίνιση.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> Πήρε μια βαθιά ανάσα,
δεν ήταν έτοιμος για όλο αυτό. Ο γάμος της μητέρας του δεν τον ζόρισε τελικά
όσο περίμενε, για την ακρίβεια τον βρήκε σχεδόν χαριτωμένο. Όμως η προσέγγιση
του πατέρα του…<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> Κι έπειτα ήταν κι ο
Τίο που βρήκε την ώρα να πειραματιστεί με γυναίκα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> Με δυσκολία αλλά και
σαφήνεια μίλησε για τη ζωή του στην Κρήτη. Σε γενικές γραμμές τα πράγματα ήταν
δύσκολα, υπήρχε το άγχος της επιτυχίας. Είχε μια ο</span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">n</span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> </span><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">και ο</span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">ff</span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> </span><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">σχέση με μια κοπέλα που μάλλον την
αγαπούσε, ένα </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">gay</span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> </span><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">φίλο
που αυτή τη στιγμή μισούσε, αμφιβολίες και απλήρωτους λογαριασμούς. Είχε κάτι
χρόνια που έκοψε το κάπνισμα αλλά ήταν ακόμα γερό ποτήρι.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> Όταν τέλειωσε περίμενε
να ακούσει ένα επικριτικό σχόλιο ή να δει κάποιο μορφασμό αποδοκιμασίας. Ο
πατέρας του είχε μισοκλείσει τα μάτια. «Εσύ είσαι ο Πέτρος που πάνω του θα
χτίσω την εκκλησία μου» ψιθύρισε ανοίγοντας τα. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> Κατάλαβε τι εννοούσε.
«Με ζόρισες πολύ πατέρα» του είπε. «Όλα αυτά τα χρόνια».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> «Σε ζήλευα» τον άφησε
εμβρόντητο ο Σφυράς. «Είχα συνηθίσει να είμαι το επίκεντρο, εκείνος που
κρατούσε στο στόμα την πιο ενδιαφέρουσα ατάκα, η λάμψη στα μάτια της μάνας σου.
Καθώς μεγάλωνες καταλάβαινα πως έχεις κι εσύ εξίσου ταλέντο. Ίσως περισσότερο
από μένα».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> Για κλάσματα
δευτερολέπτου ο Πέτρος ένιωσε πως ο χρόνος έχασε τη σημασία του. Βρισκόταν
μπροστά στην Αποκάλυψη.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> «Θέλω να με
συγχωρέσεις, τουλάχιστον να προσπαθήσεις. Υπήρξαν φορές που ,συνειδητά, σε
υπονόμευσα». Δεν πίστευε στ` αυτιά του. Αποχώρησε περπατώντας σαν ζόμπι προς
τον μπουφέ. Έφαγε μια μπουκιά από κάτι μάλλον γλυκό. «Θέλω να με συγχωρέσεις»
ξανάκουσε τα λόγια του πατέρα του. Μόνο που ήταν ο Τίο που μιλούσε με τη φωνή
του Σφυρά.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> «Είσαι ο καλύτερος μου
φίλος. Λυπάμαι που πήδηξα την αδερφή σου».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> «Καλά της έκανες!»
απάντησε σχεδόν γαυγίζοντας. «Πήγαινε και φέρε μου το πακέτο με τα </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">lucky</span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">strike</span><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">. Είναι πάνω στο δωμάτιό μας».
Μιλούσε λες και είχε δει φάντασμα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> «Έχεις τίποτα; Δεν
είσαι καλά; Είναι τρομερό αυτό που έκανα, το ξέρω…»<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> «Τα τσιγάρα μαλάκα!
Πήγαινε και φέρε τα τσιγάρα!»<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> «Ο</span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">kay</span><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">, </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">okay</span><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">…» υπάκουσε έντρομος ο Τίο.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> Επέστρεψε κοντά στον
πατέρα του. Ξεροκατάπιε δυο-τρεις φορές και είπε σα να μίλαγε για κάποιο ματς
που ματαιώθηκε λόγω βροχόπτωσης «όλα έγιναν για την Αντιγόνη λοιπόν…»<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> «Και σήμερα την
χάνουμε και οι δυο» απάντησε χαμογελώντας ο Σφυράς. Πέρασαν ελάχιστα δευτερόλεπτα
για να διορθώσει «Όχι μόνο για τη μάνα σου. Εξίσου και για την μοιρασιά του
πνεύματος, για το ταλέντο. Για την επιτυχία που ανοιγόταν μπροστά σου... Είσαι
καταδικασμένος να πετύχεις».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> Καταδικασμένος;<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> Θέλησε τώρα όσο τίποτα
να καπνίσει, σχεδόν αγχώθηκε. Αναδύθηκαν ,χωρίς να τον ρωτήσουν, ανακατεμένες
μνήμες της εφηβείας του, σκηνές γενεθλίων, συζυγικοί καυγάδες, τα μελαγχολικά
μάτια της αδερφής του που θα προτιμούσε έναν πατέρα ερωτευμένο μαζί της και όχι
</span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">star</span><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">. Συγγραφείς
φίλοι της οικογένειας, αμφιλεγόμενοι καλλιτέχνες που περνούσαν για ένα ποτό λες
και το σπίτι τους ήταν λογοτεχνική λέσχη. Ένας πατέρας που ήθελε όλα τα φώτα
πάνω του. Ένας γιός που συνειδητοποιούσε σταδιακά πως το άγιο πνεύμα της έμπνευσης
κάθισε και στο δικό του ώμο. Ίσως ο κακός της υπόθεσης να ήταν ο ίδιος.
«Σκότωσε τους γονείς σου» έλεγαν οι παλιοί αναρχικοί κι αυτός κρατούσε μαχαίρι
ήδη απ` τα δεκάξι του. Ή μάλλον πένα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> Ο Τίο έφτασε κρατώντας
το πακέτο με τα </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">lucky</span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">strike</span><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">. Τα πήρε στα χέρια του.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> Ζήτησε φωτιά από μια
ηλικιωμένη ξαδέρφη του γαμπρού. Αδηφάγα τράβηξε τον καπνό.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> «Θα μείνω λίγες μέρες
στο πατρικό μου» είπε ήρεμα στον καλύτερο φίλο του. «Εσύ φύγε αν θες αύριο».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWVGsGZf8_i3eogwM2-G0AXwXg94OHF8AeBPCoxZmmKB5ArCzVJ34t4BWme5hJO9-HgP_TaKno4YnhTiXeRjy9T2duMYKwCx4vrd6w6l63Lr7CWjw5rSpjdch-oWt3gq33q1T6FZmF1ybU/s1600/kaiektoyyioy.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="640" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWVGsGZf8_i3eogwM2-G0AXwXg94OHF8AeBPCoxZmmKB5ArCzVJ34t4BWme5hJO9-HgP_TaKno4YnhTiXeRjy9T2duMYKwCx4vrd6w6l63Lr7CWjw5rSpjdch-oWt3gq33q1T6FZmF1ybU/s320/kaiektoyyioy.jpg" width="320" /></a></div>
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
[συμμετείχε στο διαγωνισμό των εκδόσεων Λυκόφως για διηγήματα με θέμα "επιστροφή στο πατρικό σπίτι"]</div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Κώστας Ζαχαράκηςhttp://www.blogger.com/profile/10163846848502459843noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8774907825535228931.post-37021296995979333052017-11-29T00:35:00.002-08:002018-10-19T00:21:58.903-07:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal">
ΔΙΑΖΥΓΙΟ ΚΑΙ ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Μέσα από το τζάμι του αυτοκινήτου απόλαυσε άλλη
μια φορά το σπίτι να πλησιάζει. Ένα συγκεκριμένο σημείο του ανηφορικού δρόμου
έδινε για μια στιγμή αυτή την ψευδαίσθηση. Ανυπομονούσε χαμογελαστός να το
διαπιστώσει κι εκείνη όμως δεν την άκουσε να λέει κάτι και σύντομα αυτό το
σημείο βρέθηκε πίσω τους.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Να `μαστε».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Εντυπωσιακό».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Και που να δεις μέσα».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Τρεις όροφοι;»</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Δυο σαίνι! Ισόγειο και πρώτος δηλαδή. Βγες».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Βγήκαν και κατευθύνθηκαν στο σπίτι. Η μικρή
μόλις μπήκε τρόμαξε.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Ξέρω. Μοιάζει στοιχειωμένο». Απίθωσε το σάκο
με τα πράγματά τους σ` έναν μακρύ πάγκο φτιαγμένο από χοντρό ξύλο. Παντού η
επένδυση ήταν ξύλινη.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Θεόρατο» είπε η Μαρίλυ κοιτώντας το ταβάνι.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Έτσι είναι και πάνω» ακούστηκε ο Ζαφείρης από
την κουζίνα. «Γι` αυτό το πέρασες για τριώροφο».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Άφησε και κείνη τη τσάντα της πάνω στον ξύλινο
πάγκο και πήγε να τον βρει στην κουζίνα. Είχε ήδη αρχίσει να τακτοποιεί.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Νοικοκύρη μου εσύ».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Δε βοηθάς;»</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Από πότε έχεις να πατήσεις εδώ;»</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Πριν δυο βδομάδες κάναμε πρόβα με την
ορχήστρα. Στο `χω πει».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Αυτά τα πιάτα είναι για πέταμα».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Μια χαρά είναι πριγκίπισσα. Κοίτα τώρα πως θα
καθαρίσουν».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Εγώ δεν τρώω σ` αυτά πάντως».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«<span lang="EN-US">It</span>`<span lang="EN-US">s</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">ok</span>, εσύ
μη φας σ` αυτά. Έχουμε άλλα για σένα».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Που μπορεί να παραγγείλει κανείς εδώ πέρα;»</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Με κάνεις και γελάω».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Τον έπιασε από τη μέση και τον φίλησε στο
λαιμό. «Θα φτιάξω μακαρονάδα» της είπε. Μετά της μίλησε λίγο κοφτά : «Κοίτα
μισό στο ψυγείο. Τι παίζει εκεί;»</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Εκείνη βρήκε ντομάτες και λεμόνια. Ένα 2λιτρο
αναψυκτικό τύπου κόλα κι ένα βαζάκι μπύρα. «Μια χαρά, θα κάνω και σαλάτα» της
είπε. «Το αναψυκτικό και τη μπύρα δεν τα θυμόμουν. Θα τα είχαν φέρει τα
παιδιά».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Σαλάτα μόνο με ντομάτες;»</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Σαλάτα δε τη λες κι αυτή;»</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Πόσο μείνατε με τα παιδιά;»</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Ένα σαββατοκύριακο. Όσο θα μείνουμε κι
εμείς».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Κοιμήθηκαν εδώ;»</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Ναι λέμε. Πάνω έχει τρία δωμάτια».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Να υποθέσω πως είναι όλα ακόμα όπως τα άφησαν;»</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Μπουζούκι και ντράμερ. Άρα ένα δωμάτιο
περισσεύει».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Καλά, εσύ που την έπεσες;»</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Κάτω φυσικά. Στον καναπέ ˙ δεν τον πρόσεξες;
Είναι μπροστά στο τζάκι. Εκεί κοιμάμαι πάντα όποτε έρχομαι εδώ».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Και τότε με τη γυναίκα σου;» ρώτησε η Μαρίλυ.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ένιωσαν και οι δυο αμήχανα. «Μαλακία» είπε η
Μαρίλυ. «Σιγά!» απάντησε ο Ζαφείρης. Και λίγα δευτερόλεπτα μετά είπε : «Με τη
γυναίκα μου όπως και με σένα τώρα… ε, δεν κοιμάμαι στον καναπέ!</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
»Στον καναπέ την πέφτω όταν έρχομαι μόνος εδώ,
δηλαδή σπάνια. Ή με αντροπαρέα, ακόμα σπανιότερα. Βασικά το έχω ζήσει πολύ λίγο
αυτό το σπίτι. Το αγοράσαμε από κοινού όταν οι δουλειές άρχισαν να πηγαίνουν
καλύτερα. Η Άννα έπαιρνε μικρά ρολάκια σε κωμωδίες κι εγώ δούλευα ήδη στην
παραλιακή. Μετά τα πράγματα πήγαν ακόμα καλύτερα κι έτσι το αποπληρώσαμε. Τώρα
δε ξέρουμε ακόμα σε ποιόν ανήκει. Μάλλον σε μένα θα καταλήξει».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Είναι πολύ παλιό υποθέτω. Μόνο πέτρα και ξύλο...
Του πότε; Γιατί αγοράσατε ένα τόσο παλιό σπίτι;»</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Είναι παλιό αλλά αντέχει, δεν κινδυνεύεις»
της είπε και χαμογελάσανε κι οι δυο λίγο χαζά. «Έχει ανακαινιστεί πολλές φορές.
Παραπάνω από σαράντα χρόνια έχει που χτίστηκε, ίσως πενήντα… Δε θυμάμαι ακριβώς
τώρα».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Υποθέτω θέλατε ένα καταφύγιο με τη γυναίκα
σου…»</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Μάλλον έτσι θα σκεφτήκαμε» απάντησε κάπως
αμήχανα ο Ζαφείρης. «Δεν είναι και τόσο αποκομμένο, μην τρελαίνεσαι. Είμαστε
κάμποσα χιλιόμετρα έξω από την Αθήνα. Παραπέρα…» είπε κι έδειξε από το παράθυρο
της κουζίνας προς τα πυκνά δέντρα, «παραπέρα υπάρχουν κι άλλα». Της ανέφερε 3-4
ονόματα γνωστών ηθοποιών που έμεναν κοντά.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Νύχτωνε. Άνοιξε ένα από τα ντουλάπια κι έβγαλε
ένα πακέτο μακαρόνια και μια κονσέρβα με συμπυκνωμένο χυμό ντομάτας. Υπήρχαν
εκεί μέσα απ` ότι μπόρεσε να δει η Μαρίλυ μπόλικες συσκευασίες ζυμαρικών.
Έπιασε την κονσέρβα και τον ρώτησε δήθεν αυστηρά : «από πότε υπάρχει αυτό εδώ;»
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Κάνα χρόνο. Δε σε είχα γνωρίσει» της απάντησε.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Σωστά, ήσουν ακόμα παντρεμένος».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Ήμουν ήδη κάτι μήνες σε διάσταση. Ακόμα
είμαι. Δεν έχει βγει το διαζύγιο».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Μακαρόνια βρήκες να με ταΐσεις;» τον ρώτησε
μόνο για να πει κάτι. Κάτι που δεν έπρεπε να έχει καμία σχέση με το διαζύγιό
του.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Μόνο για απόψε, με συγχωρείς» απολογήθηκε στα
σοβαρά ο Ζαφείρης. «Αύριο θα πεταχτώ με το αμάξι ως τον οικισμό και θα πάρω τα
πάντα. Έχουν ένα μπακάλικο-μίνι μάρκετ-κάτι
που είναι διαρκώς ανοιχτό. Δε μαγειρεύω ξέρεις. Ούτε η Άννα μαγείρευε
ιδιαίτερα κι απ` ότι ξέρω ούτε κι εσύ».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Τι δουλειά είχε η Άννα στην απάντησή του
αναρωτήθηκε η Μαρίλυ.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Ετοίμασέ τα όλα σα καλό παιδάκι, εγώ πάω
μέσα. Θα με βρεις ξαπλωμένη στον καναπέ σου να διαβάζω. Ή να ανέβω πάνω να δω
τα δωμάτια;»</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Τι να διαβάζεις πάλι;»</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Κάνω μεταπτυχιακό αν θυμάσαι».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Στον καναπέ προτίμησε να καλέσει την κολλητή
της παρά να διαβάσει. Πιάσανε κουβέντα για το Ζαφείρη, «μα, στ` αλήθεια τον
θες;» ρώτησε η άλλη. «20 χρόνια μεγαλύτερος σου και λαϊκός τραγουδιστής ˙ εδώ
εμείς πάμε για τα Πανεπιστήμια του εξωτερικού!»</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Όλα συνδυάζονται» επέμεινε η Μαρίλυ. «Ναι,
τον θέλω. Πολύ».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Και το διδακτορικό στην Αγγλία;»</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Θα δούμε πως θα γίνει. Ή ίσως το κάνω στην
Ελλάδα».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Η άλλη άρχισε να της τραγουδά πειραγμένο ένα
τραγούδι του Ζαφείρη. Άλλαζε τη φωνή της, το παρωδούσε. Η Μαρίλυ δάγκωνε τη
γλώσσα της να μη γελάσει.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Πάντως είν` ωραίος άντρας. Για να λέμε και
του στραβού το δίκιο».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Ακόμα πιο ωραίος από κοντά» τη διαβεβαίωσε η
Μαρίλυ. «Σε όλα του. Κλείνω. Έρχεται».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Έφαγαν στον καναπέ. Ο Ζαφείρης πέταγε τις
χαρτοπετσέτες στο άδειο τζάκι. «Κρίμα να μη κάνει κρύο να το ανάψουμε» είπε 2-3
φορές.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Τι άλλη θέρμανση υπάρχει;» ρώτησε η Μαρίλυ.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Δε μπήκε ποτέ άλλη θέρμανση. Δε ζήσαμε
κανέναν μας χειμώνα εδώ…» απάντησε ο Ζαφείρης. Θα ολοκλήρωνε την πρόταση του
λέγοντας «…εγώ και η Άννα» αλλά σταμάτησε έγκαιρα και αντ` αυτού είπε : «Μη μου
πεις πως κρυώνεις μωράκι!»</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Τελευταίες μέρες του Απρίλη καμιά φορά κάνει
ψόφο» απάντησε η Μαρίλυ.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Τα δωμάτια πάνω είναι ζεστά» τη διαβεβαίωσε.
Κι έπειτα ο καιρός φαινόταν πολύ καλός.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Μια σκάλα από ξύλο με πολύ πλατιά σκαλοπάτια
και κουπαστή μόνο από τη δεξιά πλευρά οδηγούσε στον πάνω όροφο. Όταν την
ανέβηκαν ο Ζαφείρης άνοιξε την πρώτη πόρτα δεξιά και της έδειξε το δωμάτιό
τους. Με μια πρώτη ματιά έμοιαζε με φωλίτσα ερωτευμένων κι αυτό την έκανε να
χαμογελάσει.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Όμως ο διάδρομος μπροστά τη φόβισε. Ήταν
υπερβολικά φαρδύς και οδηγούσε σ` ένα πανύψηλο
παράθυρο ενώ δεξιά κι αριστερά του υπήρχαν έξι συνολικά πόρτες.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Τρία δωμάτια, δυο μπάνια και μια αποθήκη» της
εξήγησε ο Ζαφείρης. «Θες να στα δείξω;»</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Μόνο το μπάνιο».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Ποιο από τα δυο;»</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Το μεγάλο φαντάζομαι».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Γδύσου».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Τι;»</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Την έγδυσε και την πήγε γυμνή και ξυπόλητη ως
εκεί. Την έβαλε κάτω από το ντους. Τη φίλησε. «Επιστρέφω με παντόφλες και
μπουρνούζι» της είπε.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Μισή ώρα αργότερα βρισκόντουσαν στο κρεβάτι
τους. Γυμνοί και καθαροί και ξαπλωμένοι αντικριστά.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Απογοητεύτηκες;» τη ρώτησε.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Από τι;»</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Απ` την εκδρομή μας εδώ».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Μα μόλις άρχισε!» είπε και τον φίλησε. Ο
Ζαφείρης άρχισε να τη γλύφει στο στήθος.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Τη ξύπνησε ώρες αργότερα ένα εκτυφλωτικό φως.
Ξανάκλεισε τα μάτια μη πιστεύοντας αυτό που συμβαίνει. Ανασήκωσε το Ζαφείρη και
σχεδόν μπήκε από κάτω του.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Κρυώνεις;» ρώτησε ο Ζαφείρης μέσα στον ύπνο
του. Άνοιξε το στόμα να απαντήσει μα το «λιγάκι» που θα έλεγε σκεπάστηκε από
μια τρομερή βροντή. Αν και το σώμα του συσπάστηκε ακούσια ο Ζαφείρης της είπε :
«Δεν είναι τίποτα».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Όμως ήταν. Η βροχή που στην αρχή ακούγονταν
αδύναμη να σπρώχνεται από τον άνεμο πύκνωσε τρομαχτικά. Μες το δωμάτιο απλώθηκε
κρύο και υγρασία.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Είχαν σκεπαστεί μόνο με μια λεπτή κουβέρτα και
τώρα η Μαρίλυ την πέταξε από πάνω τους και σηκώθηκε όρθια.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Τι;» τη ρώτησε σα να μην καταλαβαίνει.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Τι <i>τι;</i>»
τον ρώτησε εκνευρισμένη. «Δεν ακούς τι γίνεται;» Στέκονταν όρθια και ολόγυμνη
κι έτρεμε όχι μόνο επειδή κρύωνε αλλά από ένα μείγμα φόβου και τσαντίλας.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Καλά, μη λιποθυμήσεις κιόλας!» της απάντησε
σχεδόν ενοχλημένος. Άναψε το φως, «μια καταιγίδα είναι ρε μωράκι» είπε
μετανιωμένος. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Σηκώθηκε και πήγε ως την ντουλάπα ˙ επέστρεψε
με ένα πάπλωμα που είχε πάνω τα πρόσωπα των <span lang="EN-US">Boney</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">M</span>. Τη λεπτή κουβέρτα την πέταξε χάμω. «Έλα σαίνι» της είπε.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Μη με ξαναπείς ποτέ έτσι!»</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Μέχρι το απόγευμα δε σε πείραζε».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Πάντα με πείραζε!»</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Και γιατί δεν το έλεγες;»</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ο διάλογος διακόπηκε από μια λάμψη κι έναν
θόρυβο τρομερό. Η Μαρίλυ ανατρίχιασε. Το φως έσβησε.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Αυτό δε χρειαζόταν να συμβεί» είπε κυνικά ο
Ζαφείρης. Πάτησε 2-3 φορές το διακόπτη χωρίς όμως κανένα αποτέλεσμα.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Να δω τι άλλο θα συμβεί!» είπε η Μαρίλυ.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Και κείνη τη στιγμή άνοιξε η πόρτα. «Άννα!»
ξεφώνισε ο Ζαφείρης.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Μπροστά στο αναμμένο τζάκι οι δυο πρώην
σύζυγοι έμοιαζαν να τα λένε σα παλιόφιλοι. Η Μαρίλυ στεκόταν όρθια παραπέρα
και έκπληκτη διαπίστωνε πως δεν αισθάνεται ενόχληση ή ζήλεια. Ένα ταξί είχε
φέρει την Άννα στο σπίτι δυο ώρες πριν φτάσουν οι ίδιοι. Διεκδικούσε κι αυτή το
σπίτι, είχε κάποιες αναμνήσεις από δω είπε. Είχε όνειρα για το πώς θέλει να το
κάνει στο μέλλον. Κοιμήθηκε σχεδόν αμέσως και μέσα στον ύπνο της νόμισε πως
άκουσε θόρυβο και φωνές. Όμως δεν έδωσε σημασία και δε σηκώθηκε παρά μόνο την
ώρα της καταιγίδας. Ο Ζαφείρης χαμογελούσε με κάθε τι που του έλεγε λες κι
άκουγε κανένα παραμύθι.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Δε μοιάζουν, σκέφτηκε η Μαρίλυ. Η Άννα ήταν
σοφιστικέ, διαβασμένη. Το ήξερε βέβαια, την είχε δει σε κωμωδίες στην
τηλεόραση, σε συνεντεύξεις, σε μια πολιτική συγκέντρωση για τους πρόσφυγες. Ο
Ζαφείρης δεν είχε καμία σχέση με όλα αυτά. Κι έπειτα ήταν γερασμένη, πολύ πιο
γερασμένη απ` ότι την έδειχνε η τηλεόραση. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Ίσως γράψω κάποια επεισόδια κι εγώ» είπε για
τη σειρά στην οποία έπαιζε αυτή την εποχή.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Η Μαρίλυ παρατήρησε τις δυο κάθετες χαρακιές
στο μέτωπό της, ρυτίδες σκέψης, ίσως αποφασιστικότητας. Πάνω στο τζάκι, σ` έναν
μικρό καθρέφτη με μπρούτζινο πλαίσιο είδε τη δική της φάτσα, τα νιάτα της και
ασυναίσθητα χαμογέλασε.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Να σας φτιάξω καφέ;» προθυμοποιήθηκε.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Ναι» απάντησαν και οι δυο ταυτόχρονα.
«Κοίταξε στα ντουλάπια, κάπου θα υπάρχει» είπε η Άννα. «Να `σαι καλά κοριτσάκι
μου, θα το ξενυχτήσουμε όπως πάει».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Έπιναν ακριβώς τον ίδιο καφέ. Ελληνικό με
ολίγη.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Στην κουζίνα ένας ακόμα καθρέφτης κι εκεί η
Μαρίλυ πέρασε πολλές φορές τα δάχτυλα ανάμεσα στα μαλλιά της περιμένοντας τους
καφέδες να γίνουν. Κοίταζε τα φρύδια της, τα μάτια της. Η Άννα ήταν γριά
μπροστά της.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Φαντάσου πηγαίνοντας μέσα τους καφέδες να
τους δω να φιλιούνται» σκέφτηκε και γέλασε μόνη της. Σκέφτηκε το δίσκο να της
πέφτει από το σοκ και να ακολουθούν σκηνές βγαλμένες από σειρά της τηλεόρασης.
Όχι πάντως απ` αυτές στις οποίες έπαιζε η Άννα ˙ αυτές απέφευγαν τα κλισέ. Φαντάστηκε
τον εαυτό της να τρέχει μέσα στην καταιγίδα μακριά από την προδοσία κι από πάνω
της κεραυνοί να φωτίζουν τη νύχτα.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Όμως η καταιγίδα είχε ήδη κοπάσει και φυσικά
τίποτα τέτοιο δε συνέβαινε. Ο Ζαφείρης και η Άννα έμοιαζαν απίστευτα ήρεμοι και
χαλαροί ˙ τόσο άνευροι που μόνο να φιλιούνται δεν θα μπορούσαν. Τα σώματά τους
ακουμπούσαν το ένα το άλλο κι ο Ζαφείρης έμοιαζε να έχει αποκοιμηθεί. «Σσσς…»
της έκανε η Άννα με το δάχτυλο όρθιο στο στόμα και κλείνοντας της το μάτι.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Κοιμήθηκε;» ρώτησε έκπληκτη η Μαρίλυ.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Ναι» είπε σιγανά η Άννα.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Η Μαρίλυ άφησε τους καφέδες σ` ένα μικρό,
μαρμάρινο τραπεζάκι στα πλαϊνά του καναπέ. «Πόσο καιρό είχατε να τα πείτε;»
ρώτησε.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Ου! Μήνες» απάντησε η Άννα. «Δεν είχαμε
χωρίσει καλά».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Κάτι είχε πάρει τ` αυτί μου» της είπε σιγανά
και χαμογελαστά η Μαρίλυ.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Όλα καλά» ίσα που ακούστηκε η φωνή της Άννας
να δίνει οριστικό τέλος σε κάτι μακρινό. «Μας έκανε καλό που βρεθήκαμε». Ο
Ζαφείρης μέσα στον ύπνο του άπλωσε το δεξί χέρι κι αγκάλιασε την πρώην γυναίκα
του. Την έσφιξε με δύναμη και ξεφύσηξε. Η Μαρίλυ είδε την Άννα να δαγκώνεται
προσπαθώντας να μη γελάσει.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Ξέρεις, σκεφτήκαμε για το σπίτι να μην το
πάρει κανείς… Δηλαδή ,αν γίνεται, να το κρατήσουμε και οι δυο. Να μείνει στο
όνομα και των δυο μας».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Γίνεται κάτι τέτοιο;» ρώτησε η Μαρίλυ λες και
την ενημέρωναν για τη σχάση του ατόμου.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Πως δε γίνεται…» είπε μουρμουριστά η Άννα
χαϊδεύοντας το κεφάλι του Ζαφείρη.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Η Μαρίλυ ανασήκωσε το ένα φλιτζάνι από το
μαρμάρινο τραπεζάκι και ήπιε μια γουλιά ελληνικό καφέ.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Σιχαίνομαι τον ελληνικό καφέ» ψιθύρισε.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj5P2Xml7YGRONas3yVJtLlKMKDoX4II5G7loWHKAJ9aZ5yqtqs-t3y37FOWYKORGoAJiyt7VwuirV42O3GHQtMNZg5qsQg0ZhBvl4pJQ0r67ALPIxCcyKrRbzfNYNMY9xaZoDNXkz4iDjf/s1600/diazygio.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="727" data-original-width="970" height="476" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj5P2Xml7YGRONas3yVJtLlKMKDoX4II5G7loWHKAJ9aZ5yqtqs-t3y37FOWYKORGoAJiyt7VwuirV42O3GHQtMNZg5qsQg0ZhBvl4pJQ0r67ALPIxCcyKrRbzfNYNMY9xaZoDNXkz4iDjf/s640/diazygio.jpg" width="640" /></a></div>
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Κώστας Ζαχαράκηςhttp://www.blogger.com/profile/10163846848502459843noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8774907825535228931.post-85773410906748193342017-09-21T06:07:00.002-07:002018-10-18T23:47:11.605-07:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal">
ΕΝΑΣ ΧΩΡΙΣΜΟΣ,
ΕΝΑΣ ΘΑΝΑΤΟΣ, ΜΙΑ ΡΟΚ ΟΠΕΡΑ</div>
<div class="MsoNormal">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh32CK81rjNF111JqPH-XL6wpqt-wPzR_-j9AE3fQ-pmljTLOML-CVoMo1elXNjrLIUUTBHFx-y8ObhDDsDfjJWyNrYmBMNo0medozoUi8B_f-007vy5ll0_389A3HwcOMB5ZVf5Uw5gJzz/s1600/farina.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="170" data-original-width="296" height="367" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh32CK81rjNF111JqPH-XL6wpqt-wPzR_-j9AE3fQ-pmljTLOML-CVoMo1elXNjrLIUUTBHFx-y8ObhDDsDfjJWyNrYmBMNo0medozoUi8B_f-007vy5ll0_389A3HwcOMB5ZVf5Uw5gJzz/s640/farina.jpg" width="640" /></a></div>
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Χωρίσαμε πριν ενάμιση χρόνο. Ακόμα μοιάζουμε.
Πάντα θα μοιάζουμε.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Τα πρώτα χρόνια του γάμου μας οι φίλοι έλεγαν
πως είμαστε σα δίδυμα αδέλφια. Αυτό το ενίσχυσα κι εγώ, προσπάθησα να γίνω η
σωσίας του. Έχασα κάμποσα κιλά ˙ εκείνος ήταν υπερβολικά λεπτός. Εκμεταλλεύτηκα
το γεγονός πως έχουμε το ίδιο ύψος. Έβαψα τα μαλλιά μου στο δικό του ξανθό
χρώμα και τα έκοψα κοντά, όπως ήταν τα δικά του. Καμιά φορά φορούσαμε ίδια
ρούχα. Όλα αυτά όμως δεν θα μπορούσαν να σταθούν αν δεν υπήρχε και μπόλικη
φυσική ομοιότητα.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Πίστευα τότε πως αυτό που θα με σκοτώσει θα
είναι να ερωτευτεί μια γυναίκα που θα μοιάζει μαζί του περισσότερο από μένα. Τελικά
ερωτεύτηκε κάποια που δεν του μοιάζει καθόλου. Μια γυναίκα κοντή, μινιόν,
μελαχρινή, ένα κορίτσι με ύφος καταθλιπτικό. Εγώ μιλάω συνέχεια και οι άνθρωποι
με θεωρούν δυναμική ˙ αυτή είναι απλώς ένα πλευρό του Αδάμ. Όμως είναι ό,τι
χειρότερο. Αν διάλεγε μια που του/μου μοιάζει θα ένιωθα πολύ καλύτερα, θα
συνέχιζε να είναι αυτός που ξέρω. Τώρα υποψιάζομαι πως πήγε κάπου αλλού, από
μένα μακριά. Κι ακόμα, αυτή η γυναίκα θα ήταν Συνέχεια μου, θα εκπορευόταν από
μένα.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Τους βλέπω από μακριά. Τα φώτα αστράφτουν.
Μοιραία οι προβολείς πέφτουν και σε μένα, την πρώην. Αυτές τις μέρες βγαίνει
και επίσημα το διαζύγιο. Για τους δημοσιογράφους όλο αυτό είναι τέλειο.
Συνυπάρχουμε δημοσίως για πρώτη φορά μετά τον χωρισμό. Αφορμή η πρεμιέρα της νέας
όπερας του συνθέτη και κοινού μας φίλου Φιλίπε Κ.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Πριν 7 χρόνια είχε παραβρεθεί στο γάμο μας.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ο άντρας μου (πειράζει που τον λέω ακόμα
έτσι;) φωτογραφίζεται στο κόκκινο χαλί μαζί με τη νέα του σύντροφο. Ερωτεύτηκαν
υποτίθεται 2 μήνες μετά την ανακοίνωση του χωρισμού μας. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ψέματα. Η πιτσιρίκα ήταν ο λόγος που χωρίσαμε.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Σε όλες μου τις συνεντεύξεις (όπως κι εκείνος
στις δικές του) λέμε το ίδιο. Δεν υπήρξε τρίτο πρόσωπο. Φυσικά όλοι ρωτάνε πολύ
περισσότερο εμένα. Σε κάθε κόντρα, σε κάθε αντιδικία, σε κάθε ζήτημα ο Τύπος
αντιλαμβάνεται ποιος από τους εμπλεκόμενους τραβάει το μεγαλύτερο ζόρι και
επιμένει να ρωτάει αυτόν. Έχω δει άπειρες φορές τα βίντεο με τις συνεντεύξεις
μου ώστε να σιγουρευτώ πως το πρόσωπό μου δε δείχνει ενόχληση, η φωνή μου δε
σπάει. Τελικά είμαι πολύ καλύτερη ηθοποιός απ` όσο λένε.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Και φυσικά για σήμερα πήρα τα μέτρα μου. Έχω
συνοδό.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
17 χρόνια μικρότερός μου. 19 χρόνια μικρότερός
του.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Και ναι, είμαι ερωτευμένη μαζί του. Χωρίς αυτό
να ακυρώνει κάτι. Εξακολουθώ να είμαι η απατημένη γυναίκα. Όμως το παιχνίδι
τώρα είναι πιο δίκαιο.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Φλας! Μπαίνουμε μέσα στο απίστευτο αυτό κτίριο
του 1910. Πόσες μεγάλες θεατρίνες έπαιξαν στη σκηνή του, πόσες ιστορικές
παραστάσεις δόθηκαν εδώ! Απόψε είναι κατάμεστο από διασημότητες.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Η μουσική του Φιλίπε μου φαίνεται βαρετή. Το
έργο; Παραλλαγή του μύθου της Μήδειας. Αιώνες τώρα η Μήδεια! Δηλαδή να καταστρέψεις
όσα δημιούργησες μαζί με τον άλλον μόνο επειδή εκείνος άλλαξε δρόμο. Να μην του
επιτρέψεις να κουβαλήσει ως κερδισμένο θησαυρό στη ζωή που πάει να φτιάξει
χωρίς εσένα όσα κατακτήσατε μαζί. Και να καταστρέψεις τον εαυτό σου αρνούμενη
τη θέση της απατημένης επίτιμης. Ναι, έχει τα δίκια της η Μήδεια αλλά εγώ την
αρνούμαι. Τη βαριέμαι όπως τη μουσική του Φιλίπε.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Δε θα είμαι ποτέ ευτυχισμένη…» τραγουδά η
πρωταγωνίστρια. «Όπως κάθε γυναίκα» σκέφτομαι. Η μοίρα μας. Από τη Μήδεια και
την Αντιγόνη έως σήμερα. Ο συνοδός μου μοιάζει να ασφυκτιά, αγγίζει το μπράτσο
μου. Το αγόρι που ψηφίστηκε ο τρίτος πιο <span lang="EN-US">sexy</span><span lang="EN-US"> </span>άντρας της χώρας ˙ μέχρι πριν λίγο
καιρό γνωστός μόνο από διαφημίσεις εσωρούχων.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Βήχει. Χαμογελά αμήχανα. Μελαχρινός και
απίστευτα <span lang="EN-US">fit</span>.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Κάπου γράφτηκε πως έχει τεράστιο μέλλον
μπροστά του. Κάπου αλλού πως κατάφερε να με ξανακάνει ευτυχισμένη.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ένας πασίγνωστος κινηματογραφικός παραγωγός
τον κοιτά από το θεωρείο του. Η λαγνεία ταξιδεύει απάνω από τα κεφάλια μας και υπόσχεται
επιπλέον λάμψη. Όσο περισσότερη τόσο το καλύτερο. Στο διάλλειμα θα φροντίσω οι δυο τους να
γνωριστούν.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Του κλείνω το μάτι. Όμως έχει ελαφρώς
κοκκινίσει και αναπνέει περίεργα. Κοκαλώνω από αμηχανία καθώς εκείνος σηκώνεται
ζητώντας μου «συγνώμη». Κάνει δυο βήματα και καταρρέει ˙ τι <span lang="EN-US">timing</span><span lang="EN-US"> </span>να πέφτει
η αυλαία και συ περικυκλωμένος από φώτα που ανάβουν και χειροκροτήματα που ξεσπάνε
να πεθαίνεις από ανακοπή! Τόσο νέος. Τόσο επιφανειακά αναγκαίος για τη ματαιοδοξία, για τη
διαχείριση της ήττας του ανθρώπου που συνοδεύεις.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Καμία φορά ένα μόνο περιστατικό ισοδυναμεί με
δέκα χρόνια ψυχανάλυσης. Το διάλλειμα της ροκ όπερας εξελίχτηκε σε αληθινή
κόλαση που όμως στη <span lang="EN-US">show</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">biz</span><span lang="EN-US"> </span>αποτελεί πραγματικότητα συγγενική του παραδείσου. <span lang="EN-US">Paparazzi</span><span lang="EN-US"> </span>και
δημοσιογράφοι πολλαπλασιάστηκαν σαν άρτοι του Ιησού πριν ακόμα ο συνοδός μου
διακομισθεί στο νοσοκομειακό όχημα που σχεδόν μπήκε μέσα στο θέατρο. Βρέθηκα
ούτε γω ξέρω πως στην αγκαλιά του Φιλίπε. Τα δάκρυα κυλούσαν σαν ποταμοί και
,δυο φορές, ούρλιαξα. Κυρίως όμως κατάλαβα ποια είμαι, ποια ήμουν πάντοτε.
Θεραπεύτηκα από τη συντριβή του χωρισμού γιατί κατάλαβα πως δεν νιώθω κανέναν απολύτως
πραγματικό πόνο γι` αυτόν που φεύγει. Νιώθω ό,τι νιώθω επειδή τα φλας είναι
αναμμένα και εύχομαι να μείνουν έτσι. Το είδα τόσο ξεκάθαρα αυτό μέσα στη
μυστική ευφορία που ένιωθα. Οι πάντες με κοιτούσαν και ρωτούσαν «τι συνέβη».
Κοιτούσαν εμένα κι εγώ απαντούσα με σπαραχτική σιωπή.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Και τότε κάνω το μεγαλύτερο επικοινωνιακό
λάθος της καριέρας μου. Φαίνεται πως είναι καλύτερα να μην πολύ-γνωρίζεις τον
εαυτό σου παρά να τον συνειδητοποιείς. Στη δεύτερη περίπτωση υπάρχει ο κίνδυνος
να τον φανερώσεις μέσω των πράξεών σου και στους άλλους.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Δεν ακολουθώ, δεν πάω στο νοσοκομείο. Έτσι κι
αλλιώς προς το παρόν κανείς δεν έχει μιλήσει για Θάνατο. Έτσι κι αλλιώς ο
Φιλίπε αποφασίζει η παράσταση να συνεχιστεί. Έτσι κι αλλιώς ο πρώην άντρας μου
έρχεται και με ρωτά πως είμαι και τι χρειάζομαι. Μου ξαναδείχνει δημόσια
τρυφερότητα μπροστά σε μια χώρα ολόκληρη. Μπροστά στα μάτια της εμβρόντητης
συντρόφου του που υποκρίνεται κατανόηση και μοιάζει τώρα εκτός παιχνιδιού.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Και στη δεύτερη πράξη μένω στην αγκαλιά του
Φιλίπε. Του καλού φίλου που πάντα με προστάτευε ˙ που τώρα με παρηγορεί για το
σοκ που περνάω. Κουρνιάζω και απολαμβάνω τη μουσική του. Στο δεύτερο διάλλειμα
δηλώνω με νέα δάκρυα : «ελπίζω όλα να πάνε καλά».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Δε θα πάτε στο νοσοκομείο;» ρωτούν και πριν
απαντήσω μαθαίνουμε πως εκείνο το αγόρι με το οποίο πίστευα πως είμαι
ερωτευμένη έχει φύγει από τη ζωή. Τώρα το ενδιαφέρον για μένα κλιμακώνεται ˙ το
ζουμ στο πρόσωπό μου, στη ψυχή μου, είναι εκτυφλωτικό.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Και ο πρώην άντρας μου σπεύδει να μ`
αγκαλιάσει.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Κώστας Ζαχαράκηςhttp://www.blogger.com/profile/10163846848502459843noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8774907825535228931.post-85037465589903426662017-06-29T12:37:00.002-07:002017-06-29T13:53:48.819-07:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg3UxZzQ6tSIh4Xs3EYAL49SSuBRf9Bfj1LlHJeepaAsekpC9jOs1OkTcDVY7UK3L5UQ5A0m8brZ7_Z4DBCB-UEKauU897kMvg6XYCKMHE4_PYAGtM49BI9CC31k-Ks8E1Evv-q0_drmwWX/s1600/lastnight6.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="328" data-original-width="630" height="331" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg3UxZzQ6tSIh4Xs3EYAL49SSuBRf9Bfj1LlHJeepaAsekpC9jOs1OkTcDVY7UK3L5UQ5A0m8brZ7_Z4DBCB-UEKauU897kMvg6XYCKMHE4_PYAGtM49BI9CC31k-Ks8E1Evv-q0_drmwWX/s640/lastnight6.jpg" width="640" /></a></div>
Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΥΧΤΑ</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Του φάνηκε πως τίποτα πια δεν έχει σημασία.
«Αύριο τέτοια ώρα δε θα υπάρχω» σκέφτηκε. Έτσι απλά. Δε στεναχωρήθηκε, δε
φοβήθηκε, δεν ένιωσε τρόμο. Έβλεπε από το παράθυρο το δειλινό να σβήνει αργά, πορτοκαλί,
μελαγχολικό, από κείνα που κάνουν τους νέους να θλίβονται επειδή δε ζουν τη ζωή
που θέλουν, επειδή οτιδήποτε πραγματικά συναρπαστικό θα βρίσκεται διαρκώς
μπροστά.<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Τίποτα δεν έχει σημασία. Πεθαίνουν διαρκώς
άνθρωποι, κάθε μέρα. Μικρότεροι από μένα. Άνθρωποι που τουλάχιστον δεν έχουν
αφαιρέσει μια άλλη ανθρώπινη ζωή».<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Παρατήρησε τον φύλακα που βρισκόταν στο τέρμα του
προαυλίου. Οι άλλοι τον είχαν αφήσει μονάχο μπροστά απ` τη δεύτερη είσοδο κι έμοιαζε να στέκεται εκεί
αφύσικα αφηρημένος. Σίγουρα θα συμμετείχε προηγουμένως σε συζητήσεις που
αφορούσαν στο πρόσωπό του. Θέμα : πως είναι να γνωρίζει κανείς πως απόψε είναι
η τελευταία βραδιά της ζωής του.<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Κάποιοι θα τόνισαν πως έχει αφαιρέσει κι ο
ίδιος τη ζωή ενός άλλου. Μπορούσε να φανταστεί τα λόγια τους… «Πως είναι ρε
φίλε να ξέρεις πως πάει, τέλειωσε! Δεν υπάρχει καμία πιθανότητα!», τέτοια
λόγια. Σίγουρα θα ακούστηκε η φράση «ζήτημα χρόνου». Ή «θέμα ωρών». Θα ήθελε να
μπορούσε να ρωτήσει τι ακριβώς ειπώθηκε.<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Όλοι θα πίστευαν πως ξεχειλίζει από τρόμο ˙
όμως δεν αισθανόταν πια έτσι. Αυτή η πελώρια τρικυμία είχε κοπάσει από χτες το
μεσημέρι. Μάλιστα εψές κοιμήθηκε καλά. Τρεισήμισι μόνο ώρες αλλά καλά. Και
χωρίς φαρμακευτική αγωγή, αυτή την είχε διακόψει εδώ και λίγες βδομάδες.<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Έκλεισε τα μάτια κι άνοιξε το στόμα να φωνάξει
το φύλακα, θυμόταν τ` όνομά του. Ένα ψηλό, μελαχρινό παλικάρι με κάπως
ασχημούτσικο πρόσωπο. Συμπαθητικά, μεγάλα μάτια, γεμάτα επαρχιώτικη
ειλικρίνεια. Ένας τύπος με τον οποίο άνετα θα έπινες μια μπύρα, ας μην τον
ξέρεις καλά. Όμως δε βγήκε φωνή.<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Αποσύρθηκε. Στο κρεβάτι του ξαπλωμένος θέλησε
να αυνανιστεί. Άνοιξε την τηλεόραση και μετά από ολιγόλεπτο ζάπινγκ άφησε έναν
πάστορα που μιλούσε για τα χαρίσματα των ανθρώπων. Αυτομάτως έχασε κάθε όρεξη.<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ο πάστορας άνοιξε στην τύχη τη Βίβλο και
βρέθηκε όλος ικανοποίηση μπρος στην τελική κρίση.<br />
<br />
Χαμογέλασε. «Τι σύμπτωση!»</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Κάτι τέτοιοι τύποι κατορθώνουν το ακατόρθωτο :
να σου αυξήσουν ταυτόχρονα την ελπίδα και την απελπισία, λες κι είναι τα μεγέθη
αυτά ανάλογα. Ναι, ο Θεός είναι φιλεύσπλαχνος και δεν εγκαταλείπει κανέναν, ο
Θεός μπορεί τα πάντα. Πονάμε και πεθαίνουμε όπως κι ο Κύριος μας. Οι Άγιοι δε
ζητάνε απαλλαγή αλλά υπομονή, κυρίως αυτό. Δηλαδή;<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Πάτησε το <span lang="EN-US">mute</span><span lang="EN-US"> </span>κι έμεινε να κοιτά την εικόνα.
Σκέφτηκε να προσευχηθεί ˙ μικρός πίστευε στη δύναμη της προσευχής. Ανασηκώθηκε
κι ένωσε τα χέρια, σχημάτισε σιγανά τις πρώτες λέξεις. Μια σύντομη περίληψη της
ζωής του με δικαιολογίες και συγνώμες για το κάθε τι. Μετά μια μεγάλη συγνώμη
για το Περιστατικό που τον είχε οδηγήσει εδώ και στο τέλος «Ας γίνει το θέλημά
σου». Όταν άνοιξε πάλι τα μάτια είχε πια σκοτεινιάσει. Τα ξανάκλεισε και
κοιμήθηκε ήρεμα για πέντε ολόκληρα λεπτά. Αποκοιμήθηκε με την ψευδαίσθηση πως
είναι ασφαλής, πάει, δικαιώθηκε, ήταν απλό τελικά. Ύστερα από πέντε λεπτά όμως
ξύπνησε έντρομος και άρχισε να φωνάζει ή τουλάχιστον έτσι του φάνηκε. Γιατί
μετά από μερικές κραυγές κι αφού κάθισε πάλι ήρεμος δεν είδε κανέναν να έρχεται
στο κελί του. Αναρωτήθηκε μήπως το φαντάστηκε ˙ αν ούρλιαζε στ` αλήθεια τότε
κάποιος θα είχε σπεύσει. Τι θα μπορούσε όμως κι εκείνος να κάνει; Ίσως κάποια
ένεση ,κάτι.<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ήταν τώρα περικυκλωμένος απ` το σκοτάδι.
Στοχάστηκε την ηρεμία των τελευταίων ωρών, αυτή την παραπλανητική ηρεμία που
είχε πείσει και τον ίδιο πως έχει αποδεχτεί τη μοίρα του. Είχαν αποκοιμηθεί
πολλά πράγματα μέσα του ˙ όμως ένα θηρίο είχε μείνει ζωντανό. Αυτή τη στιγμή θα
έκανε τα πάντα για να ζήσει. Αν χρειαζόταν θα ξανασκότωνε. Πολλούς ανθρώπους.
Χωριά ολόκληρα. Παιδιά. Κι όμως δεν υπήρξε κακός άνθρωπος. Χρειάστηκε να
περάσουν 42 ολόκληρα χρόνια για να βλάψει κάποιον.<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Έφτασε στ` αυτιά του ο απόηχος ενός τραγουδιού
που έσβησε γρήγορα. Ξανακούστηκε μετά από λίγο από κάπου πιο μακριά. Καμιά φορά
πιτσιρικάδες την έστηναν έξω από τις φυλακές τη νύχτα πριν από μια εκτέλεση. Έμεναν
κάμποση ώρα μέσα στο αυτοκίνητο πίνοντας αλκοόλ κι ακούγοντας μουσική.<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Μια άσπλαχνη τελετή ενηλικίωσης μόνο γι`
αγόρια. Ανέκδοτα σε βάρος του μελλοθάνατου.<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ένιωσε ταπεινωμένος κι αυτό τον έκανε να
ξεχάσει το τέλος του. Ανέπνεε μόνος εναντίον του κόσμου ολόκληρου. Αυτός, ένας
άνθρωπος κακός που ξεκοίλιασε έναν άλλον. Όχι κάποιον που μισούσε ούτε κάποιο
απόβρασμα αλλά τώρα όλα αυτά δεν είχαν καμία σημασία. Ήταν ανήμπορος, ο
τελευταίος μιας σειράς στρατιωτών που θα έπεφτε για να αισθανθούν όλοι οι άλλοι
ευλογημένοι. Η μουσική ξανακούστηκε μια τελευταία γρήγορη φορά, σαν υπενθύμιση.
Ένα ξεσηκωτικό <span lang="EN-US">pop</span><span lang="EN-US"> </span>τραγούδι. Μια παλιότερη επιτυχία σε εκτέλεση σημερινή, κάτι
που μπορεί να `χε χορέψει -πριν χρόνια- κι ο ίδιος.<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Έπιασε το μέτωπό του. Μίλησε σε κάποιον
άγνωστο μες το σκοτάδι, σε έναν φίλο : «Δεν με πειράζει που θα πεθάνω…» Έκλαψε.<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Δεν με πειράζει. Το ξέρω…» συνέχισε. «Με
νοιάζει που ατιμώνομαι. Με νοιάζει που δε θα μπορέσω ποτέ να επανορθώσω. Η ζωή
μου, η ζωή κάθε ανθρώπου έχει αξία… Είναι άδικο, είναι απλώς άδικο».<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Είχε και τις δυο παλάμες στο μέτωπο και κατάλαβε
πως είναι υπερβολικά ζεστός. Λυπήθηκε τον εαυτό του. Κατάλαβε πως τα λόγια του
είναι κοινότοπα, συνηθισμένα, ίσως τα είχε διαβάσει κάπου, ίσως θα τα έλεγε ο
οποιοσδήποτε μια τέτοια ώρα.<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Αύριο θα ήταν μια στατιστική. Ένα επιχείρημα
υπέρ ή κατά της θανατικής ποινής. Όλες του οι πράξεις θα αποδίδονταν στον
άνθρωπο του οποίου την ταυτότητα είχε παραδώσει ήδη. Βαφτίστηκε και πήρε θέση
σε έναν κόσμο ορκισμένο στο δίκαιο. Όπως όλοι έγινε αυτός που ήθελαν οι άλλοι,
σκότωσε επειδή κάποιος πρέπει να σκοτώνει και κάποιος πρέπει να γίνεται
πρωθυπουργός.<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Το μυαλό του έτρεξε στα παραμύθια που διάβαζε
μικρός. Θυμήθηκε δράκους και χιονάτες, άκαρδους μάγους και μαγικά λυχνάρια. Τον
αγαπημένο του Οδυσσέα να ξεγελά τον Πολύφημο. Αυτόν που μπορούσε να ξεφεύγει κι
από την πιο απίθανη κατάσταση. Ονειρεύτηκε τον εαυτό του στη σκοτεινή σπηλιά του
Πολύφημου αποφασισμένο να δραπετεύσει.<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Στα κλειστά του μάτια έπεσε φως που πέρασε
ανάμεσα από τα δάχτυλά του. Ενοχλητικό φως και δυο όρθιοι ίσκιοι. Σηκώθηκε και
άπλωσε τα χέρια κρατώντας τα μάτια κλειστά.<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Πως ονομάζεστε;» τον ρώτησε ο φύλακας.<br />
<br />
«Κανένας» απάντησε.</div>
</div>
Κώστας Ζαχαράκηςhttp://www.blogger.com/profile/10163846848502459843noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-8774907825535228931.post-25274700227778885352017-05-19T12:40:00.003-07:002017-05-20T02:22:37.413-07:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal">
ΜΙΑ ΙΔΕΑ ΕΙΝΑΙ
ΟΛΑ<br />
<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Μπήκε μέσα ο Π. με μικρά βηματάκια. Κοίταξε
δεξιά, κοίταξε αριστερά. Έσβησε το φακό και πάτησε το διακόπτη στον τοίχο. Πολύ
φως. Εντόπισε ένα αμπαζούρ στην άκρη του μακρόστενου μεταλλικού τραπεζιού που δέσποζε
στο σαλόνι. Άναψε αυτό και έκλεισε το κεντρικό φως. Έφτασε στην πόρτα του
γραφείου και την άνοιξε. Χωρίς να μπει μέσα πήγε και άνοιξε και την πόρτα στο <span lang="EN-US">WC</span>. Άφησε εκεί ανοιχτό το
μικρό φως του καθρέφτη.<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Έψαξε παντού για μετρητά και βρήκε πολύ λίγα
στο δεύτερο συρτάρι του γραφείου. Συνηθισμένα πράγματα. Τα αντικείμενα γύρω
είχαν αξία όμως μισούσε να κλέβει αντικείμενα. Ούτε καν υπολογιστές.<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Τη στιγμή που πλησίαζε στην έξοδο για να φύγει
αντιλήφθηκε έκπληκτος την πόρτα να ανοίγει και έναν ψηλό άντρα να μπαίνει μέσα
˙ προφανώς τον Σ. Είχε ήδη κλείσει τα πάντα κι έτσι σβέλτα μπόρεσε να
γλιστρήσει μες` το σκοτάδι και να καταλήξει πίσω από μια πολυθρόνα.<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ο γιατρός περπάτησε τυφλά ως το γραφείο του κι
από κει άρχισε να μιλάει με κάποιον στο τηλέφωνο.<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Εύκολο θα ήταν να φύγει! Ο Π. περπάτησε δυο
βήματα ως την πόρτα μα τη στιγμή που άγγιζε το πόμολο άκουσε τον Σ. από μέσα να
ρωτάει : «Φοβάται; Το φως;». Παύση για 3-4 δευτερόλεπτα και μετά : «Θέλει να το
ελέγχει…» Ξανά παύση κι έπειτα με βεβαιότητα : « Έχει σχέση με το χώρο
γενικότερα. Αντίληψη του εαυτού σε σχέση με το χώρο. Είναι η περίπτωσή μου,
είναι η περίπτωσή μου, μπορώ να βοηθήσω επειδή ξέρω».<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ακολούθησαν γέλια που για κάποιο λόγο φάνηκαν
στον Π. καλοσυνάτα. Προτού προλάβει να την κάνει τα γέλια ακούστηκαν από πιο
κοντά κι έπειτα σταμάτησαν απότομα.<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Μη φοβάσαι» μπόρεσε να πει.<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Βοήθεια!» φώναξε πολύ δυνατά ο Σ.<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Σκάσε!» είπε με θυμό ο Π. Στράφηκε προς τον
Σ. με το δεξί χέρι τεντωμένο. Όμως το όπλο ίσως δε φαινόταν μες` το σκοτάδι κι
έτσι έφτασε ξανά στο αμπαζούρ του μεταλλικού τραπεζιού και πάτησε το διακόπτη.
Ο Σ. είχε κοκαλώσει στη θέση του.<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Μη με σκοτώσεις» μπόρεσε να πει.<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Έχεις χρήματα;» ρώτησε ο Π.<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Στο δεύτερο συρτάρι του γραφείου μου»
απάντησε τρέμοντας. Φυσικά ο Π. το ήξερε αυτό ˙ ήθελε να δει αν ο γιατρός θα
του πει την αλήθεια.<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Γύρισες νωρίτερα» είπε. Ξύθηκε στο μέτωπο
πάνω από την κουκούλα.<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Συμβαίνει καμιά φορά. Δεν το έκανα επίτηδες».<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Δεν είπα εγώ πως το έκανες επίτηδες!»<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Καλά, συγνώμη». Ο διάλογος αυτός παραλίγο να
τους κάνει να γελάσουν όμως ο Π. κούνησε το όπλο στον αέρα και ο Σ. το βούλωσε.
Έτσι συγκρατήθηκε και ο ίδιος.<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Λοιπόν» είπε ο Π. Όμως δεν ήξερε πώς να
συνεχίσει. Ο άλλος περίμενε. Τελικά ρώτησε : «Πως έφτασες ως το γραφείο σου με
κλειστά τα φώτα;»<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Οχτώ χρόνια δουλεύω εδώ μέσα» απάντησε ο Π.
«Πριν είχα άλλο γραφείο, μεγαλύτερο. Μπαίνω κάθε μέρα εδώ μέσα εδώ και οχτώ
χρόνια».<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Μάαλιστα» είπε κάπως αδιάφορα ο Π. «Είναι
πολύ τρελός ο κόσμος αυτόν τον καιρό;»<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ο Σ. χαμογέλασε. «Πάντα δεν ήταν;»<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Ξέρεις…» ξεκίνησε ο Π. Ύστερα όμως έμεινε
μετέωρος.<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Προβλήματα;» τόλμησε ο Σ. να ρωτήσει.<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Κούνησε το κεφάλι του καταφατικά. «Δε μ`
αρέσει αυτό που κάνω».<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Μη νομίζεις. Και μένα πολλές φορές».<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Δεν είναι το ίδιο».<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Κάνε κάτι άλλο. Βρες μια δουλειά».<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Δεν είναι τόσο εύκολο».<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Γιατί, τι σ` εμποδίζει;»<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Δε μ` εμποδίζει κάτι» είπε βιαστικά ο Π. σα
παιδί που το θίγουν.<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Πόσο χρονών είσαι;»<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Τριάντα ε… όχι, άμα σου πω αυτό θα με
ρωτήσεις μετά και πως με λένε!»<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Με συγχωρείς…»<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Θέλω βοήθεια αλλά δε ξέρω πως. Στη φυλακή οι
ψυχολόγοι δεν είναι καλοί, δε μ` έχει βοηθήσει κανείς τους».<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Έχεις δουλέψει διεξοδικά με κάποιον; Πόσο
καιρό έχεις κάνει φυλακή; Εννοώ συνολικά».<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Να, είδες;» αρπάχτηκε ο Π. «Αμέσως ρωτάς! Και
κείνοι ρωτούν! Ρωτούν, ρωτούν, ρωτούν! Εγώ όμως μπορεί να μη θέλω να πω κάποια
πράγματα. Μπορεί να θέλω να βοηθηθώ χωρίς να πω τα πάντα».<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Σεβαστό. Θες να πάμε μέσα;»<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ο Π. έκανε μια κίνηση με το όπλο σα να
συμφωνούσε. Ο Σ. μπήκε πρώτος και πήρε θέση στο γραφείο του.<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Τον ακολούθησε και πήγε και κάθισε στην
πολυθρόνα του ψυχαναλυόμενου. «Στις ταινίες είναι μεγαλύτερες, σαν ντιβάνια»
σχολίασε.<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Τις πρώτες δεκαετίες της ψυχανάλυσης έτσι
ήταν» εξήγησε ο Σ. «Είσαι άνετα;»<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Ναι, μια χαρά. Θα προτιμούσα ένα χαμηλότερο
φως» είπε ο Π. Πριν λίγο, με το που είχε μπει μέσα στο γραφείο ο Σ. ,είχε
ανάψει το κεντρικό φως αυτού του δωματίου.<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Τώρα σηκώθηκε να το κλείσει.<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Δεν έχω άλλο εδώ μέσα όμως» είπε.<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Επιστρέφω πριν πεις κίμινο» είπε ο Π. και
πετάχτηκε να φέρει το αμπαζούρ από το σαλόνι υποδοχής. Το άφησε πάνω στο
γραφείο του Σ. «Όλα <span lang="EN-US">okay</span>»
είπε πριν καθίσει ξανά στην πολυθρόνα.<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Γιατί θες να είμαστε στα σκοτάδια;» ρώτησε ο
Σ. Είχε ανοίξει μπροστά του ένα μπλοκάκι και το κοιτούσε.<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Καθόλου σκοτάδια» εναντιώθηκε αμέσως ο Π.<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ο Σ. σημείωσε κάτι στο μπλοκάκι. «Άφησες την
πόρτα πίσω ανοιχτή. Αν την έκλεινα; Θα σε πείραζε;»<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Αν ήταν σκοτάδια» συνέχισε ο Π. «δε θα έβλεπες
να γράψεις. Και όχι, προτιμώ την πόρτα ανοιχτή. Ή μισάνοιχτη έστω. Αυτό δε
σημαίνει πως έχω πρόβλημα. Άλλο ¨προτιμώ¨ ,άλλο ¨έχω πρόβλημα¨. Αυτό είναι που
κανείς δε λέει να καταλάβει».<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Τι δηλαδή;»<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Πως ,για να δουλέψω, σε μια δουλειά προτιμώ
να ρυθμίζω το χώρο μου εγώ. Αλλιώς δυσφορώ. Αλλιώς δεν είμαι αποδοτικός. Δεν
είμαι εγώ. Άρα γιατί να κάνω μια εργασία στην οποία δεν είμαι εγώ; Μπορώ! Αλλά
γιατί;»<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Για να επιβιώσεις με νόμιμο τρόπο» είπε ο Σ.<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ο Π. κοκάλωσε από την αμεσότητα της απάντησης.
Ξεφύσησε 2-3 φορές πριν πει : «Εύκολο για σένα να το λες. Εγώ όμως δεν είμαι ψυχίατρος.
Είμαι… Ήμουν υπάλληλος».<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Που;»<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Εδώ και εκεί. Δεν έχει σημασία. Για να
δουλέψω με την ησυχία μου πρέπει να ρυθμίζω το χώρο εγώ».<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Απλώς το χώρο; Και τι εννοείς ¨πρέπει¨;»<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Πρέπει. Όχι απαραίτητα. Όμως καλύτερα να
γίνεται όπως θέλω εγώ. Ο χώρος και τα φώτα όπως θέλω εγώ. Άκου, για να μην
ξημερωθούμε. Σε άκουσα που μίλησες πριν στο τηλέφωνο. Τι συμβαίνει; Υπάρχουν κι
άλλοι σαν κι εμένα;»<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Δεν είναι τόσο απλό. Ο φυσικός φωτισμός σε
ενοχλεί;»<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Ο ήλιος;»<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Ναι. Ας πούμε ο ήλιος».<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Ποιος μπορεί να ελέγξει τον ήλιο;»<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Ούτε το πώς εργαζόμαστε μπορούμε να
ελέγξουμε».<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Εσύ πως μπορείς;»<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Εγώ είμαι ψυχίατρος».<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Κι εγώ κλέφτης!»<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Γέλασαν και οι δύο. «Πότε ξεκίνησε όλο αυτό;»
ρώτησε ο Σ.<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Δε θέλω να μιλήσω για την παιδική μου ηλικία»
είπε ο Π. και φυσικά ο Σ. σημείωσε πως όλα ξεκίνησαν τότε.<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Εντάξει. Περιέγραψε μου την τελευταία φορά
που έκανες μια νόμιμη δουλειά. Πες μου για τα προβλήματα που αντιμετώπισες».<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Ήταν πριν έξι χρόνια σ` ένα <span lang="EN-US">super</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">market</span>…»<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Έξι χρόνια ανεργίας είναι πολλά.
Αποθηκάριος;»<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Ναι».<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Πόσο έμεινες εκεί;»<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Πέντε μήνες. Κάποια στιγμή ζήτησα να δουλεύω
με λιγότερα φώτα και με το παραθυράκι του αεραγωγού ανοιχτό. Γέλασαν. Απλά
γέλασαν. Όμως την ίδια δουλειά θα έβγαζα».<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Μάλιστα. Πέντε μήνες. Άρα μπορούσες να
συνεχίσεις» είπε ο Σ. «Ίσως» απάντησε ο Π. και μετά σιώπησαν για λίγο και οι
δυο. «Νεύρωση» είπε ο Σ.<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Δηλαδή;»<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Τίποτα. Άσε, είναι δικά μου αυτά. Γυμνάσιο
έχεις τελειώσει;»<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Ναι. Που το ξέρεις;»<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Θέλω να πω… Άσε, τίποτα! Αν σου ζητούσα να
βγάλεις την κουκούλα θα το έκανες;»<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Είσαι τρελός; Με τίποτα! Τα λεφτά σου όμως θα
στα δώσω πίσω. Το δεύτερο συρτάρι το άνοιξα πριν έρθεις και τα πήρα. Παρ` τα
όμως! Για τη συνεδρία» είπε και του πέταξε το φάκελο.<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ο Σ. άνοιξε το φάκελο και τα μέτρησε. Τα
ξανάβαλε στο δεύτερο συρτάρι, «ευχαριστώ» είπε. «Έχεις σκεφτεί…» ξεκίνησε με
στόμφο κάτι να πει.<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Τι να σκεφτώ;» ρώτησε ανυπόμονα ο Π.<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Πως και ως κλέφτης το ίδιο κάνεις» είπε με
φυσικότητα ο Σ.<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Δηλαδή; Δηλαδή;»<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Να, είμαι σίγουρος μέχρι να φτάσεις στο
συρτάρι με τα χρήματα ταλαιπωρήθηκες. Την έψαξες με τα φώτα και τις πόρτες,
έτσι δεν είναι;»<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Ναι, γιατί το θεωρώ δουλειά και…»<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Μπράβο, είσαι επαγγελματίας» είπε
χαμογελώντας του ο Σ. «Άρα;»<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Άρα τι;» ρώτησε διασκεδάζοντας και ο Π. με
αυτό το αστείο.<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Άρα η νεύρωση είναι δικαιολογία». Ο Σ.
σηκώθηκε και άναψε το φως. «Νιώθεις άβολα τώρα;» ρώτησε τον Π.<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«`Ντάξει μωρέ…» είπε ο Π.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFoohtt80pp4FExRYYqSrTTJzBIsTHdwUDLaA-fD99xP3x13uSLsv5ViNuVWcL1Iu3sZ6Vh1UTEFmoL0mQqOuzT2sp1nh4vmyHzQh5kIQp8knIVDk1TJApDcZkmSr0gFxdut93ZvIS5YXu/s1600/ampazour2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="425" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFoohtt80pp4FExRYYqSrTTJzBIsTHdwUDLaA-fD99xP3x13uSLsv5ViNuVWcL1Iu3sZ6Vh1UTEFmoL0mQqOuzT2sp1nh4vmyHzQh5kIQp8knIVDk1TJApDcZkmSr0gFxdut93ZvIS5YXu/s640/ampazour2.jpg" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Προσθήκη λεζάντας</td></tr>
</tbody></table>
</div>
Κώστας Ζαχαράκηςhttp://www.blogger.com/profile/10163846848502459843noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8774907825535228931.post-17052726605780506942017-04-08T12:49:00.001-07:002017-04-08T12:55:22.447-07:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal">
ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ
ΕΠΟΧΗΣ ΜΟΥ</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Η φοιτητική ζωή ήταν κομματάκι διαφορετική για
όσους την έζησαν τη δεκαετία του `90, ειδικά στο δεύτερο μισό της. Κάποιοι δεν
είχαμε καν κινητά εκείνη την εποχή και ,τα βραδάκια, βρισκόμασταν με τους
φίλους μας έχοντας συνεννοηθεί από το πρωί στο Πανεπιστήμιο. Σ` ένα από τα
ρεμπετάδικα που συχνάζαμε τότε βλέπαμε συχνά δυο ψηλά παλληκάρια, τον έναν καστανό και εύθυμο και
τον άλλον απόμακρο μελαχρινό, να κάθονται μόνοι σε κάποιο από τα πίσω τραπέζια
και να κουβεντιάζουν όλο σχεδόν το βράδυ πίνοντας κρασί. Πολλές φορές αργότερα,
προς το τέλος της βραδιάς, εμφανιζόταν ένα λεπτό κορίτσι με μακριά άκρα που, αν
πρόσεχες καλά το πρόσωπό της, θα έβρισκες από δυο σκουλαρίκια σε κάθε φρύδι.
Αυτή καθόταν αρχικά ανάμεσα στα δυο αγόρια μα σύντομα άλλαζε θέση πηγαίνοντας
πλάι στον καστανό από την άλλη πλευρά του τραπεζιού. Στην παρέα μου
αναρωτιόμασταν με ποιόν από τους δυο είναι ζευγάρι.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Τους τύπους αυτούς δεν τους πετύχαινες στο
Πανεπιστήμιο μαζί παρόλο που απ` ότι έμαθα σπούδαζαν και οι δυο Φιλολογία. Ο
μελαχρινός ήταν συνεπέστατος κι ένας από τους καλύτερους φοιτητές ˙ ο άλλος
πάταγε σπάνια στη σχολή και δήλωνε ζωγράφος. Η διαφορά φαινόταν και στα ρούχα
τους, ο μελαχρινός ήταν καθαρός και περιποιημένος ενώ ο ζωγράφος, με μαλλιά
ανακατεμένα και τζιν φθαρμένα, περπατούσε στο Ρέθυμνο σε ανύποπτες ώρες με υφάκι
επιτηδευμένα αδιάφορο. Μαζί του έβλεπες συνήθως το λεπτό κορίτσι με τα
σκουλαρίκια στα φρύδια, όλα έδειχναν πως ήταν η κοπέλα του αλλά μ` όλα αυτά και
πάλι κάτι απροσδιόριστο ακύρωνε αυτή την υπόθεση, οπότε μάλλον ήταν κορίτσι του
μελαχρινού. Επρόκειτο το λιγότερο πάντως για κολλητά φιλαράκια που είχαν μεταξύ
τους τεράστια άνεση.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ένα βράδυ στη στάση του αστικού που μας
ανέβαζε από την πόλη στο Πανεπιστήμιο η κοπελιά αυτή τσακώθηκε με κάποιο άλλο
κορίτσι ˙ το αυτί μου κάτι πήρε για σημειώσεις που δεν επεστράφησαν ποτέ.
Ασήμαντη κατηγορία που την είχαν ,δικαίως, καταλογίσει και σε μένα. Απλά τις
είχα χάσει. Ήμουν στο Πανεπιστήμιο κυρίως για να περνάω καλά, αυτά ήταν τα <span lang="EN-US">nineties</span>.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Όταν το ένα κορίτσι ανέβηκε στο αστικό
ακολούθησα εγώ και τότε άκουσα πίσω μου την άλλη να βρίζει, «τις αδερφές τις
άφησε στο σπίτι» είπε. Μου φάνηκε απίστευτα αγενές, ενοχλήθηκα κι όμως
ταυτόχρονα χάρηκα, η ιστορία είχε φωτιστεί!</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Σ` ένα φοιτητικό πάρτι λίγες μέρες αργότερα
γνωρίστηκα με τον ζωγράφο.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Όταν ο Μάριος ήρθε, πρωτοετής, στο Ρέθυμνο, ο
Κώστας έμπαινε στο δεύτερο έτος. Με τη Χριστιάνα γνωρίστηκαν προς το τέλος της
χρονιάς εκείνης κι ενώ είχαν κλείσει ήδη τέσσερις μήνες μαζί. Τα τρία παιδιά
έφτιαξαν έναν δικό τους σύμπαν, μια κλειστή παρέα την οποία παρακολούθησα ως
έμπιστος δορυφόρος που όμως ποτέ δεν ενσωματώθηκε. Η Χριστιάνα με κράτησε στην
ασφαλή απόσταση ενός <span lang="EN-US">fuck</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">buddy</span>
˙ άλλωστε στην πραγματικότητα ήταν ερωτευμένη με τον Μάριο. Την παρέα συμπλήρωνε
η Κόρσα, μια κατατονική σκυλίτσα απροσδιόριστης ηλικίας και ράτσας.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Περνούσαν τις μέρες τους στο σπίτι του Μάριου που
είχε εσωτερική αυλή και ήταν αρκετά μεγάλο ˙ βρισκόταν στην Παλιά Πόλη, περιοχή
αγαπημένη των φοιτητών και ,όταν άνοιγε ο καιρός, πολύβουη και πολυσύχναστη.
Ευτυχώς είχε το χαρακτηριστικό στυλ κάποιων παλιών κρητικών σπιτιών, οχυρωμένο
απέναντι στο πλήθος, κλειστό ολόγυρα με πανύψηλους τοίχους, με βαριά μεσαιωνικά
παράθυρα και επιβλητική είσοδο. Η Κόρσα δεν έβγαινε ποτέ απ` αυτό το σπίτι το
οποίο απ` ότι έμαθα ανήκε σε κάποιον μακρινό συγγενή της μητέρας του Μάριου που,
εξαιτίας μιας παλιάς υποχρέωσης, ζήτησε μειωμένο ενοίκιο.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Τις καλοκαιρινές μέρες, στη λιθόστρωτη αυλή, ο
Μάριος έβγαζε ένα καβαλέτο και πάνω του δούλευε τον τελευταίο του πίνακα. Κατά
τη δική μου, φτωχή, γνώμη δεν είχε ιδιαίτερο ταλέντο. Ήταν αδιαμφισβήτητα
καλλιτεχνική φύση αλλά πιθανόν να έπρεπε να ασχοληθεί με κάτι άλλο. Μιλώντας
πάντως μαζί του έμαθα πολλά πράγματα για τη δυτική ζωγραφική, ειδικά από τον
δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και μετά. Αυτός και η Χριστιάνα είχαν πραγματικό πάθος
με την Τέχνη και μπορούσαν να τσακώνονται ώρες ολόκληρες για την πρωτιά του
Νταλί ή του Πικάσο στο <span lang="EN-US">top</span>-<span lang="EN-US">ten</span><span lang="EN-US"> </span>των
μεγαλύτερων ζωγράφων <span lang="EN-US">ever</span>.
Στο τέλος σμίγανε αδερφικά καπνίζοντας κρητικό μπάφο στο παγκάκι της αυλής,
ανακατεμένοι ο ένας με τον άλλον, με
εμένα και τον ψυχρόαιμο Κώστα να τους κοιτάμε συνήθως όρθιοι και την Κόρσα από
το πάτωμα να ικετεύει μα να μην τολμά, καταθλιπτική όντας, να μπλεχτεί και
κείνη μαζί τους.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Μεσούσης της εξεταστικής ο Κώστας αραίωνε, ήταν
γιός υψηλόβαθμου στρατιωτικού και μετά τη Φιλολογία στην οποία βρέθηκε από
λάθος σκόπευε να σπουδάσει και Πολιτικές Επιστήμες, μάλλον στο εξωτερικό. Τότε
ο Μάριος μελαγχολούσε και διπλασίαζε τα τσιγαριλίκια, καμιά φορά κατέστρεφε και
κανέναν πίνακα βρίζοντας. Του άρεσε να ανακατεύει τα μαλλιά του και να
υποκρίνεται τον μεθυσμένο, τρέκλιζε δήθεν καθώς άρπαζε τον πίνακα από το
καβαλέτο και τον έσπαγε με δύναμη χτυπώντας τον στο πάτωμα της αυλής. Η Κόρσα
σκλήριζε ακίνητη και `γω συνήθως την έπαιρνα αγκαλιά διασκεδάζοντας ˙ ο
καημένος ο Μάριος προσπαθούσε να μιμηθεί τους αυτοκαταστροφικούς καλλιτέχνες
για τους οποίους είχε τόσα διαβάσει! Η αλήθεια είναι πως ήταν εύθραυστος,
φοβικός, ευάλωτος. Η Χριστιάνα εκμεταλλευόταν την μικρή κρίση στις σχέσεις του
ζευγαριού αυξάνοντας τα ποσοστά στοργής της προς τον προδομένο καλλιτέχνη,
ευελπιστώντας το πλατωνικό τους αίσθημα να σωματοποιηθεί, κάτι που όμως δεν
έγινε ποτέ. Ο Μάριος θα μπορούσε να κάνει έρωτα μαζί της -είχε ξαναπάει με
κορίτσι- όμως ήταν πολύ αγνός για να κάνει κάτι τέτοιο στην καλύτερη του φίλη.
Η τύχη της θα ήταν ευνοϊκότερη αν της άρεσε ο Κώστας.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Για τα παιδιά αυτά η φοιτητική ζωή έγινε η
ευκαιρία να ενδυθούν ένα ρόλο που προηγουμένως δεν τον είχαν καν συλλάβει, μόνο
ισχνές υποψίες είχαν ίσως γι` αυτό που θα ζούσαν μαζί στο Ρέθυμνο.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Ορίστε, το ηλιακό μας σύστημα!» είπε ο Μάριος
με σοβαρό ύφος. Στον ,μακρόστενο αυτή τη φορά καμβά, οι εννιά πλανήτες του
ηλιακού μας συστήματος, ζωγραφισμένοι ο καθένας σε μιαν άλλη απόχρωση του κόκκινου,
έδιναν μιαν εικόνα τουλάχιστον ιλαρή. Προσποιήθηκα θαυμασμό, μάλλον κοιτώντας
το πρόσωπο της Χριστιάνας που, όντως, τον ένιωθε. Ο Κώστας από το δωμάτιο της
κουζίνας όπου βρισκόταν κλήθηκε να συμμετάσχει στον γενικευμένο ενθουσιασμό.
Βγήκε στην αυλή προβληματισμένος και πάντοτε σοβαρός, φορώντας ολόσωμη
μαγειρική ποδιά και σαγιονάρες ˙ αρχές Ιουλίου, λίγο προτού εγκαταλείψουμε όλοι
την Κρήτη για τα σπίτια μας και με την εξεταστική, επιτέλους, τελειωμένη.
Κάγχασε καθώς κρατούσε ακόμα το τηγάνι με τα αχνίζοντα μπιφτέκια και με το
ελεύθερο, άλλο χέρι, χάιδεψε στοργικά το καστανό τσουλούφι του Μάριου, αυτό που
ο ζωγράφος ανακάτευε όταν πάθαινε τις κρίσεις του. Τι το `θελε! Ο τελευταίος
εξέλαβε την κίνηση αυτή ως προσβολή.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Τα μπιφτέκια βρέθηκαν σκορπισμένα στην αυλή
και μονάχα από θαύμα το μαγειρικό λάδι δεν έπεσε πάνω στο σωματάκι της αμίλητης
Κόρσα.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Τι έπαθες ρε;» ξέσπασε ο Κώστας. Αρρενωπός και
συγκρατημένος, απέφευγε τα συναισθηματικά ξεσπάσματα και έλεγες πως μετρούσε
κάθε λέξη. Με τον Μάριο και τη Χριστιάνα υιοθέτησε έναν άλλον εαυτό αν και,
στην περίπτωσή του, η αποστασιοποίηση βρίσκονταν πάντα προ των πυλών. Απορώ πως
δέχτηκε και μένα σ` αυτή την παρέα, υποθέτω πως η Χριστιάνα με επέβαλε.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Χωρίς περαιτέρω εξηγήσεις ο Μάριος έπιασε το
μεγαλύτερο από τα μπιφτέκια και το κάρφωσε πάνω στον πλανήτη Δία! Η θερμότητα
το κόλλησε για τα καλά στον καμβά ενώ το σημάδι στο χέρι του θιγμένου
καλλιτέχνη έκανε βδομάδες να εξαφανιστεί. Εκείνη τη νύχτα έκαναν έρωτα σχεδόν
φωνάζοντας ενώ εγώ με τη Χριστιάνα σ` ένα άλλο δωμάτιο του μεγάλου σπιτιού τους
ακούγαμε με ζήλεια. Ζήλευα την έπαρση των δυο αγοριών, τον ερωτά τους που
-χορτασμένα παιδιά καθώς ήταν της δεκαετίας του `90- του απέδιδαν διαστάσεις
δήθεν μυθικές. Βοηθούσε σ` αυτό και η ιδεολογική αντιπαράθεση, ο δεξιός Κώστας
απέναντι στον ακροαριστερό Μάριο. Η Χριστιάνα πάλι ζήλευε επειδή αγαπούσε τον
Μάριο. Όμως το πραγματικό αλατοπίπερο στη σχέση τους ήταν η επίφαση μιας <span lang="EN-US">rebellious</span><span lang="EN-US"> </span>καλλιτεχνικής
ταυτότητας που και καλά διαπότιζε τα πάντα.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Στην κανονική μου παρέα, αυτή που είχα πριν
γνωρίσω τα δυο αγόρια, αντιμετώπιζα την καχυποψία.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Στο αγαπημένο μας ρεμπετάδικο χαιρετούσα τα
παιδιά από μακριά σηκώνοντας απλώς ένα ποτήρι κρασιού. Άλλες φορές όμως θεάθηκα
μαζί τους σε απόλυτα χαλαρές στιγμές που είναι και οι πιο ύποπτες. Τι δουλειά
είχα μ` αυτά τα σνομπάκια; Α ναι, πηδούσα την αλλόκοτη τύπισσα με τα τέσσερα
σκουλαρίκια στα φρύδια. Εντάξει λοιπόν, οι συνηθισμένοι μου φίλοι, ετεροφυλόφιλοι
άρρενες αστικών αντιλήψεων το ενέκριναν.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Ο Κώστας έφυγε…» είπε ξεψυχισμένος ο Μάριος.
Δεν είχε το κουράγιο ούτε καν να ανακατέψει τις τούφες του. Πήρε την άβουλη
Κόρσα αγκαλιά και χύθηκε διαλυμένος στο παγκάκι της αυλής. Το μικρόσωμο ζωντανό
γούρλωσε τα μάτια σα να το κατέβαζαν στον Άδη. Ήμασταν οι τρεις μας στο σπίτι
ενώ σε λίγο περιμέναμε και τη Χριστιάνα.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Τι συνέβη;»</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Το μόνο που χρωστάει για να πάρει πτυχίο
είναι η πτυχιακή του. Συνεννοήθηκε με τον αρμόδιο καθηγητή και θα εμφανιστεί
λίγες μέρες πριν την ορκωμοσία να την
παραδώσει».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ήταν τόσο καλός φοιτητής που θα του επέτρεπαν να
το κάνει! Ο Μάριος συνέχισε : «Έχει ξενοικιάσει. Έχει φύγει από το νησί».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Έτσι απλά;»</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Έτσι απλά».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Δε σε χαιρέτησε;»</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Ούτε εμένα, ούτε κανέναν άλλον. Έφυγε σαν τον
κλέφτη».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Έφερα στο νου μου τον Κώστα, το αγέρωχο ύφος
του, το κάπως περήφανο παρουσιαστικό. Τη δυσφορία του απέναντι στις προσωπικές
ερωτήσεις. Τις αμετάκλητα συντηρητικές απόψεις σε ζητήματα πολιτικά και κοινωνικά
όπως εκείνο των <span lang="EN-US">gay</span><span lang="EN-US"> </span>γάμων που συζητιόνταν ήδη στην Ευρώπη. Την αναίρεση της
τρυφερότητας, ένα εντελώς δικό του χαρακτηριστικό, ξαφνικά ψύχραινε ολόκληρος
κι έμοιαζε με άγνωστο.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Οι υπόλοιπες μέρες ως το καλοκαίρι πέρασαν
γρήγορα ˙ η Χριστιάνα με απομάκρυνε διακριτικά μειώνοντας τη συχνότητα των
επαφών μας, ήθελε να κρατήσει όλη της τη δύναμη για να στηρίξει τον Μάριο. Ξανάσμιξα
μαζί τους από το επόμενο φθινόπωρο ˙ όλα όμως είχαν αλλάξει.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ο Κώστας μάθαμε πως έφυγε για μεταπτυχιακά στη
Γερμανία, αργότερα θα έκανε και διδακτορικό με θέμα που συνδύαζε την πολιτική
και τη λογοτεχνία. Η μητέρα του Μάριου πέθανε σε αυτοκινητιστικό ατύχημα. Η
Χριστιάνα τα έφτιαξε με έναν πρωτοετή, έναν υπέρβαρο κνίτη με μυωπικά γυαλιά
που έκαναν τα μάτια του να δείχνουν καρτουνίστικα. Ο τύπος αυτός έχασε
τουλάχιστον τριάντα κιλά μέσα σ` ένα χρόνο ˙ η Χριστιάνα τον διέλυσε. Πρέπει να
έκανε <span lang="EN-US">sex</span><span lang="EN-US"> </span>μαζί του σαν πραγματικό θηρίο.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Την είδα αρχές Νοέμβρη και σχεδόν μου
απολογήθηκε για τον νέο της έρωτα. «Δεν πειράζει» της είπα. «Έτσι κι αλλιώς
εμείς δεν τα είχαμε κανονικά». Ζήλευα. Δεν την είχα ερωτευτεί αλλά με ενοχλούσε
που με τον κνίτη τα έδινε όλα. Το κατάλαβε. «Τον έχω του χεριού μου» μου
εξήγησε. «Εσύ έχεις δυνατή προσωπικότητα, δεν μπορούσα να αφεθώ».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Άλλαξα θέμα. «Ο Μάριος τι κάνει;»</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Αναστέναξε. «Όχι και τόσο καλά».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Τον συμπαθεί τον κνίτη;»</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Δεν τους φέρνω σε επαφή».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Πάντα αυτόν θα αγαπάς» την πείραξα.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Λίγες φορές την ξανάδα από τότε, πότε μόνη και
πότε μαζί με τον Μάριο. Κάθε φορά αισθανόμουν όλο και πιο αμήχανα. Στο τέλος
εκείνης της χρονιάς ολοκλήρωσαν τις σπουδές τους και πήραν πτυχίο ενώ εγώ έφυγα
από το Ρέθυμνο τρία χρόνια αργότερα. Στο τσακ και θα γινόμουν αυτό που λένε
«αιώνιος».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Όταν ξεμπέρδεψα με το στρατιωτικό έπιασα κατευθείαν
δουλειά σ` ένα μεγάλο ξενοδοχείο της Θεσσαλονίκης. Η πόλη μου μού είχε λείψει,
αν και το Ρέθυμνο δε θα το ξεπεράσω ποτέ. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Στο ξενοδοχείο γνώρισα και τη γυναίκα μου, αθηναία
που σπούδασε στη Θεσσαλονίκη και τελικά έμεινε στα βόρεια. Τα πτυχία μας τα
έχουμε σε κορνίζες στη βιβλιοθήκη.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Τέσσερις μήνες πριν τους Ολυμπιακούς θα ήτανε
όταν κατεβήκαμε στην Αθήνα για να δει την αδερφή της. Οι δυο γυναίκες ψωνίζανε
στην Ερμού κι εγώ που βαριόμουν αφόρητα, άραξα σ `ένα μικρό μαγαζάκι για να τις
περιμένω. Πήρα τοστ και φραπέ, τόλμησα μάλιστα να τον ζητήσω χτυπημένο στο
σέικερ για να μου θυμίσει τα φοιτητικά χρόνια. Πίσω από τη βιτρίνα κοίταζα τον
κόσμο που κατηφόριζε όταν από μπροστά μου πέρασε …ο Μάριος! Τινάχτηκα από τη
θέση μου και βρέθηκα στο δρόμο σε χρόνο <span lang="EN-US">dt</span>. Άρχισα να περπατώ πίσω του. Είχε αδυνατίσει πολύ και το σώμα
του είχε καμπουριάσει μα ήτανε σίγουρα αυτός. Έστριψε σε μια μικρή πάροδο και
κατέληξε σε μια γωνιά του νέου δρόμου, εκεί βρισκόταν στημένη μια μικρή
υπαίθρια γκαλερί. Πλανόδιος καλλιτέχνης!</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Καθώς τον πλησίαζα άρχισα να χαμηλώνω το
βλέμμα, αισθανόμουν μια ακαθόριστη συστολή, φοβόμουν ίσως και λίγο μήπως
εκείνος αισθανθεί άβολα. Και τότε η ματιά μου έπεσε πάνω σε μια διπλωμένη
κουβερτούλα που έμοιαζε με μικρή φάτνη και πάνω της αναγνώρισα την …Κόρσα! Δεν
καταλάβαινες αν είναι ζωντανή ή νεκρή, κοιμισμένη ή βαλσαμωμένη. Αλλά έτσι δεν
ήταν πάντα με την Κόρσα;</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ο παλιός φίλος με είδε μόλις δυο βήματα πριν
φτάσω κοντά και του απλώσω το χέρι. Το έπιασε με συγκίνηση και σχεδόν με
τράβηξε προς το μέρος του. Ήταν σε πολύ καλύτερη κατάσταση απ` ότι πίστευα αν
και πάλι περνούσε δύσκολα. Έμεινα μισή ωρίτσα μαζί του κι όταν έφυγα είχα
αγοράσει τέσσερις πίνακες. Είπαμε τα νέα μας μα κυρίως θυμηθήκαμε τα παλιά.
Ζούσε μόνος με την Κόρσα και πουλούσε τους πίνακες του στο δρόμο. Περνούσε
δύσκολα, με τον πατέρα του που ξαναπαντρεύτηκε δεν είχαν καλές σχέσεις. Η
Χριστιάνα που ζούσε πια στη Γαλλία και ήταν σύζυγος πρέσβη του είχε στείλει
χρήματα κάποιες φορές. Με τον Κώστα είχαν ξανασυναντηθεί μόνο μια φορά ˙ ο μόνος
λόγος ήταν για να ζητήσει πίσω κάποιες παλιές φωτογραφίες στις οποίες η
Χριστιάνα είχε αποθανατίσει την αγάπη τους. Ήτανε υποψήφιος βουλευτής ο Κώστας
και ήθελε να εξαφανίσει κάθε στοιχείο της παλιάς του ζωής.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Πριν φύγω το βλέμμα μου έπεσε πάνω στο “ηλιακό
μας σύστημα”.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Υπάρχει ακόμα!»</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ο Μάριος γέλασε. «Το θυμάσαι; Τερατούργημα μα
την αλήθεια!» Ο πλανήτης Δίας είχε απελευθερωθεί από το μπιφτέκι του. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Ξεκόλλησε να υποθέσω…»</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Η αλήθεια είναι πως το έφαγε η Κόρσα» μου
απάντησε ντροπιασμένος. «Έχουμε περάσει μεγάλες πείνες οι δυο μας».<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWnTZFhuhoL1g5uFFliM9gga85-nOzr3IEnrhyovNTmD5K1CFxyGpi22ZpEFL6CGTnY3BjmMqJeB09uFZ7Yj1OkT2OZ7uaJtwvk3OQPXlqmlsLmpN89xIfoYf28wkiAuz2D50J7gD8PK6b/s1600/RETH3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="270" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWnTZFhuhoL1g5uFFliM9gga85-nOzr3IEnrhyovNTmD5K1CFxyGpi22ZpEFL6CGTnY3BjmMqJeB09uFZ7Yj1OkT2OZ7uaJtwvk3OQPXlqmlsLmpN89xIfoYf28wkiAuz2D50J7gD8PK6b/s640/RETH3.jpg" width="640" /></a></div>
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Κώστας Ζαχαράκηςhttp://www.blogger.com/profile/10163846848502459843noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8774907825535228931.post-43430326562983609282017-02-13T11:41:00.000-08:002017-02-13T12:06:59.779-08:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjhub_sj87-3PSjcXmX6Sfqg4pNYtA6_beZ_VdbtP1A9gII3hYdsWIsu7Pssj7vGgVnGcop7VUo5N_P4Ms6iDGm0Dh8MbBL8hoHEQSrV5EMevkBagSmxqI1-nqMH4hm-Fi9gpz8aCaIEnx4/s1600/konta9.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="425" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjhub_sj87-3PSjcXmX6Sfqg4pNYtA6_beZ_VdbtP1A9gII3hYdsWIsu7Pssj7vGgVnGcop7VUo5N_P4Ms6iDGm0Dh8MbBL8hoHEQSrV5EMevkBagSmxqI1-nqMH4hm-Fi9gpz8aCaIEnx4/s640/konta9.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
<i>ΠΟΛΥ ΚΟΝΤΑ ΣΤΗΝ
ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ</i></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Κάποιοι άνθρωποι γίνονται φίλοι ενός
αντρόγυνου μ` έναν τέτοιο τρόπο που η παρουσία τους καταλήγει να υπογραμμίζει,
σχεδόν να συμβολίζει την ένωση του ζευγαριού.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Μου έχει τύχει 3-4 φορές σε διάφορες φάσεις
της ζωής μου και το έχω ονομάσει το σύνδρομο του κουμπάρου. Ο κουμπάρος δεν
πολυφημίζεται για την ερωτική του ζωή, είναι σχεδόν πάντα άντρας και τότε, περισσότερο
φίλος με τον σύζυγο, τουλάχιστον επισήμως. Διακριτικά όμως ˙ δε χρειάζεται να
ενεργοποιηθεί η φυσική τάση της γυναίκας να καταβροχθίζει τα πάντα. Άλλωστε
αυτή είναι που κυρίως διατείνεται πως τον λατρεύει ενώ ο άντρας πιθανόν και να
τον υπονομεύει που και που.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Πολλές φορές ο κουμπάρος γίνεται και στ`
αλήθεια κουμπάρος αν και σε μένα δεν έτυχε.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Το πρώτο ζευγάρι που μου χάρισε αυτό το ρόλο το
συνάντησα στο πανεπιστήμιο πριν 23 χρόνια. Εκείνοι ωστόσο που με καθόρισαν δεν
ήταν άλλοι από τη Βίκυ και τον Αρτέμη.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Στη πόλη όπου είχα μεγαλώσει υπήρχαν ήδη
μπόλικα πετυχημένα φαρμακεία κι έτσι ένα ακόμα που τόλμησα να ανοίξω εγώ δεν
έφερε τόσο ικανοποιητικά έσοδα. Ωστόσο επέμεινα σ` αυτή τη δουλειά χρόνια,
ονειρευόμουν μάλιστα να με διαδεχτεί κάποτε ο γιός μου. Ευτυχώς δεν είχα γιό,
ούτε καν κόρη, ούτε καν γυναίκα παρά μόνο ολιγόμηνες σχέσεις με κορίτσια που
έρχονταν σαν αναπληρώτριες εκπαιδευτικοί κι έφευγαν συντομότατα. Οι
περισσότερες είχαν μόλις τελειώσει το πανεπιστήμιο αλλά ο λόγος που με έλκυαν
για τόσα χρόνια δεν είχε να κάνει με το νεαρό της ηλικίας αλλά -όπως κατάλαβα
αργότερα- με τη βεβαιότητα πως ότι έχουμε δεν πρόκειται να συνεχιστεί. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Κάποτε το φαρμακείο έπρεπε να κλείσει κι αυτό
ήρθε μέσα σε μια νύχτα μαζί με τη συνειδητοποίηση πως όλη μου τη ζωή επιθυμούσα
να γίνω θεατρικός συγγραφέας. Ή σκέτα συγγραφέας.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Στην Αθήνα βρήκα δουλειά σ` ένα ξενοδοχείο στο
οποίο έμεναν κυρίως ρουμάνοι αφού -λόγω σπουδών στη χώρα τους- ήξερα άπταιστα
τη γλώσσα μαζί με λίγα ιταλικά και καλά αγγλικά που και τα δυο ήταν ωφέλιμα και
με το παραπάνω. Φυσικά κρατούσα το στόμα μου κλειστό, ήμουν τυπικότατος και
δουλευταράς και τις ελεύθερες ώρες μου διάβαζα θεατρικά έργα που δανειζόμουν
από τη δημόσια βιβλιοθήκη. Οι προσπάθειες όμως να γράψω κάτι δικό μου κατέληγαν
σε έργα που όταν τα διάβαζα τα θεωρούσα τελείως χαζά.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Μόλις βεβαιώθηκα πως χρειάζομαι επαγγελματική
βοήθεια προκειμένου να δώσω το πρώτο πραγματικά καλό μου έργο πήρα την απόφαση
να παρακολουθήσω μαθήματα δημιουργικής γραφής και κάπου εκεί συναντήθηκα με τον
Αρτέμη. Κάθισε δίπλα μου κανένα εικοσάλεπτο μετά την έναρξη του πρώτου
μαθήματος. Έβγαλε το φθαρμένο παλτό που φορούσε και κατόπιν το σκούφο του
αποκαλύπτοντας ένα μίνι χείμαρρο ξανθών, απεριποίητων μαλλιών. Δε ζήτησε
συγνώμη από κανέναν για την διακοπή, ούτε για την καθυστέρηση. Γύρισε και
χαμογέλασε σε μένα που ήμουν ο διπλανός του, έψαξε στο παλτό που είχε απιθώσει
ανάμεσά μας και βρήκε ένα μπλε σχολικό τετράδιο κι ένα <span lang="EN-US">bic</span><span lang="EN-US"> </span>στυλό κι
ύστερα κοίταξε μπροστά, έτοιμος να κρατήσει σημειώσεις.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Οι παραδόσεις εκείνες δεν βοήθησαν κανέναν να
γίνει θεατρικός συγγραφέας ˙ υπήρξαν όμως η αφορμή για κάμποσα πηδήματα και για
δυο-τρεις γερές φιλίες.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Έχεις στόφα μεγάλου συγγραφέα! Εγώ; Εγώ είμαι
κυρίως μουσικός». Έκανε δημιουργική γραφή επειδή πίστευε πως ένας καλλιτέχνης
πρέπει να δοκιμάζει τα πάντα. Ή τουλάχιστον, όσα περισσότερα μπορεί. Τις
Πέμπτες δούλευε ντράμερ σ` ένα συγκρότημα άπατο.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ήταν χειμώνας κι έκανε φοβερό κρύο και το
άθλιο <span lang="EN-US">studio</span><span lang="EN-US"> </span>το οποίο νοίκιαζε δεν είχε θέρμανση ˙ την έβγαζε λοιπόν συχνά
στη Βίκυ την οποία περιέγραφε σ` εμένα σα μια γκόμενα «με ημερομηνία λήξης».
Υποψιαζόμουν πως εννοούσε λίγο μετά το Μάρτη-γδάρτη και σίγουρα πριν το Πάσχα
αλλά να που βρεθήκαμε να ψήνουμε αρνί στο εξοχικό της στα Βίλια με τους δυο
τους να δείχνουν ανεπιτήδευτα ερωτευμένοι.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ήμασταν μόνο οι τρεις μας και πραγματικά για
χρόνια μετά προσπαθούσα να θυμηθώ πως
έγινε και συνήνεσα σ` αυτό. Είναι σίγουρο πως δεν τους ένιωθα ιδιαίτερα φίλους
μου τότε.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Τι ζώδιο είσαι;» ρώτησε παιχνιδιάρικα η Βίκυ.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Μάντεψε!» ,έπαιξα το γνωστό παιχνίδι εγώ. Δε
μ` ένοιαζε καθόλου, ούτε και πίστευα στα ζώδια, απλά μου φάνηκε αγενές να μην
ανταποκριθώ. Η Βίκυ ήταν ψηλή όπως κι ο Αρτέμης αλλά όχι εξίσου λεπτή μ` αυτόν.
Είχαν κι οι δυο τους ένα βλέμμα που κάποιες φορές έχασκε. Τα μαλλιά της ήταν
καστανόξανθα και σκαλωτά, πραγματικά το δυνατό της σημείο αφού τα χώριζε στη
μέση και φώτιζαν ένα πρόσωπο συνηθισμένο μεν αλλά παρόλα αυτά όμορφο.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Σκορπιός» είπε περιφρονητικά και συνάμα
στοργικά. Έκπληκτος κοίταξα τον Αρτέμη. «Μελετά αστρολογία, πρώτον. Και
δεύτερον τα είχε κάποτε με έναν σκορπιό. Πριν από μένα» είπε εκείνος και την
τράβηξε παιχνιδιάρικα απάνω του. Της κατέβασε τη μπλούζα μπροστά μου, σχεδόν
είδα το στήθος της. «Τα κάνουν αυτά μπροστά στον κουμπάρο;» έσκουξε διαμαρτυρόμενη.
Πάντως είχε καυλώσει. Στάνταρ.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Μετά από κείνο το Πάσχα εξαφανίστηκα για λίγο
αν και όχι επειδή αισθανόμουν άβολα. Τα παιδιά ήταν <span lang="EN-US">okay</span><span lang="EN-US"> </span>εγώ όμως
είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου πριν μπει ο Αύγουστος να έχω γράψει ένα θεατρικό
έργο.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Τα κατάφερα αλλά το έργο ήταν και πάλι κατώτερο
των προσδοκιών μου. Πήρα τηλέφωνο τον Αρτέμη και σχεδόν τον παρακάλεσα να τα
πιούμε.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Η Βίκυ θα ζηλέψει» είπε. Ήθελε να με
επιπλήξει που είχα χαθεί αλλά δεν το έκανε.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Είναι φίλη μου και η Βίκυ» είπα ψέματα. Στην
πραγματικότητα ούτε καν ο Αρτέμης δεν ήταν ,ακόμα, φίλος μου. Όπως οι
περισσότεροι συγγραφείς είμαι μοναχικός λύκος. «Όμως η φιλία ξεκίνησε με σένα…»
συμπλήρωσα αόριστα.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Μάλλον το είδε σαν μια νέα αρχή για τους τρεις
μας που έπρεπε -για να είμαστε εντάξει με το σύμπαν- να ξεκινήσει και πάλι από
μένα και κείνον. Πρότεινε ένα ουζερί στα Πετράλωνα και ήρθε απεριποίητος όπως
πάντα αλλά γελαστός και χαρούμενος που με ξανάβλεπε.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Αποφάσισα να γράψω τη δική μου μουσική! Η
Βίκυ λέει πως οι καρκίνοι θα έχουν μια πολύ δημιουργική διετία μπροστά τους.
Εσύ τι κάνεις με τα δικά σου;» Πριν απαντήσω πρόσθεσε πως θα έπαιρνε και
μαθήματα ζωγραφικής. Ωχ, τι αχταρμάς που ήταν αυτός ο τύπος! Όμως είχα αρχίσει
να αγαπώ την τρέλα του.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Έγραψα ένα θεατρικό έργο…»</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Με κοίταξε ερωτηματικά. Ύψωσα τη δεξιά μου
γροθιά και μετά την αναποδογύρισα με τον αντίχειρα προς τα κάτω. «Μάπα».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Άρχισε τότε μια εποχή που βγαίναμε αρκετά
συχνά οι τρεις μας. Εγώ δεν είχα καμιά άλλη παρέα και οι ερωτικές μου
περιπέτειες ήτανε πάντοτε συντομότατες οπότε δεν έμπαινα καν στον κόπο να τους
γνωρίσω την κοπέλα. Εκείνοι είχαν και 2-3 ακόμα άτομα, ξαδέρφια μακρινά του
Αρτέμη, όλοι τους μπακούρια. Τους εμφάνιζαν αλλά όχι συχνά και πάντα
διευκρίνιζαν πως το κάνουν από υποχρέωση. Παράξενο να επικαλούνται το
οικογενειακό δίκαιο άτομα που διεκδικούσαν την ταμπέλα του επαναστάτη. «Δε θα
παντρευτούμε ποτέ!» διακήρυτταν. Υπήρχε και μια κολλητή της Βίκυς, επιστήμων
επίσης της αστρολογίας που έβλεπε μονίμως έναν μυστικό εχθρό να στοιχειώνει το
γενέθλιο χάρτη του ζεύγους. Η Βίκυ με είχε ήδη λατρέψει κι επειδή υποψιάστηκε
πως εννοούσε εμένα την σούταρε.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Κάθε φορά που ανοίγαμε πολιτικές συζητήσεις η
ανακούφιση της συνύπαρξης μαζί τους μετατρέπονταν σε εφιάλτη αφού ,χωρίς την
παραμικρή διάθεση διαπραγμάτευσης, υποστήριζαν ιδέες ακροαριστερές τη στιγμή
που εγώ δήλωνα και δηλώνω έως σήμερα κεντρώος. Δεν ήταν λίγες οι φορές που μου
επιτίθονταν μιλώντας ταυτόχρονα ˙ με αποκαλούσαν δε «φασίστα» με σκανδαλώδη
ευχαρίστηση. Ήταν αρκετή μια ελάχιστη διαφωνία, μια διαφορετική προσέγγιση,
ακόμα και μια παραπλήσια αλλά ουσιαστικά όμοια διατύπωση μιας παραδοχής για να τους
κάνει να αντιπαρατεθούν με δριμύτητα. Κι όμως όλα αυτά διαγράφονταν αμέσως
μόλις αλλάζαμε θέμα συζήτησης ˙ ο ουρανός τότε γινόταν πεντακάθαρος κι ο ήλιος
έλαμπε σα να μην είχε πέσει σταγόνα. Η συζήτηση περιστρεφόταν γύρω από την
Τέχνη και κει οι διαφωνίες διατυπώνονταν με γλυκύτητα και πιθανή συγκατάβαση ή
τα αθλητικά ή ακόμα και τα ζώδια στα οποία εγώ είχα πείσει τον εαυτό μου πως
τείνω να πιστέψω. Σιγά-σιγά αρχίσαμε να υπάρχουμε χωρίς να χρειάζεται να
πολυμιλάμε.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Η κατάσταση αυτή κράτησε δυόμιση χρόνια και σ`
όλο αυτό το διάστημα οι απόπειρες του Αρτέμη να κάνει κάτι μεγάλο καλλιτεχνικά
δεν έλεγαν να κοπάσουν. Τα σταμάταγε όμως όλα στη μέση και προχωρούσε απλώς στο
επόμενο όνειρο με τις ευλογίες της αγαπημένης του. Εγώ από την άλλη είχα πάψει
να γράφω και να διαβάζω Θέατρο. Κάθε φορά που μου μιλούσαν για μια καλή
παράσταση πρότεινα κάτι διαφορετικό.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Στις γιορτές τους τούς έκανα το τραπέζι ενώ
εκείνοι μου χάριζαν συχνά βιβλία ή αρώματα. Μια φορά η Βίκυ μου αγόρασε ένα
ιταλικό πουκάμισο. Σε μια εκδρομή μας στη Χαλκίδα τους μίλησα για τη μόνη
κοπέλα που αγάπησα αληθινά και από τα γέλια τους και μόνο συνειδητοποίησα
επιτέλους πως μιλάμε για μια αγάπη από τα μακρινά χρόνια του πανεπιστημίου που
έπρεπε κάποτε να μπει στο χρονοντούλαπο. Στην ίδια πόλη και σε άλλη εκδρομή η
Βίκυ μου αποκάλυψε πως είναι στείρα. Το είπε χαμογελώντας, κλείνοντας με
ευαρέσκεια το δεξί μάτι, σχεδόν με έκανε να πιστέψω πως της αρέσει. Ήταν
εισοδηματίας και ζούσαν με τα λεφτά της ˙ σκόπευε ,έλεγε, να τα ξοδεύει όλα για
τον εαυτό της και τον Αρτέμη. Για κανένα παιδί. Άντε και για μένα. Αν
χρειαζόταν.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Όταν κάναμε μπάφους -όχι πολύ συχνά- ονειρευόμασταν
το μέλλον. Ήρθε μια στιγμή που τα άστρα είπαν καθαρά πως ένα διεθνές <span lang="EN-US">best</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">seller</span><span lang="EN-US"> </span>θα
γραφτεί από τον κουμπάρο και πως στην παγκόσμια τουρνέ του Αρτέμη θα έχουμε
τρομοκρατικό χτύπημα.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Αν μ` ενοχλούσε κάτι πάνω τους ήταν η έπαρση
που είχαν για το γεγονός πως είναι μαζί. Στον εαυτό μου πάλι με ενοχλούσε η
διαπίστωση πως είχα απομακρυνθεί από το όνειρο της συγγραφής. Από την άλλη όμως
εγώ δεν ήμουν εισοδηματίας κι έπρεπε να συνεχίσω να εργάζομαι οπότε ο χρόνος
μου ήταν πολύ πιο περιορισμένος. Όταν δεν ήμουν στη δουλειά είχα την ανάγκη να
ξεχνιέμαι με τους φίλους μου.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Το τηλεφώνημα που με πληροφόρησε πως η παραχώρηση
της άδειας του φαρμακείου είχε ολοκληρωθεί και πως το αντίτιμο θα καταβάλλεται
μηνιαία στο λογαριασμό μου με βρήκε μισή ωρίτσα πριν τελειώσω τη βάρδια μου. Τους
τελευταίους μήνες ήμουν μόνιμα στη ρεσεψιόν πράγμα που αποτελούσε παλιότερα
ευχή μου αλλά πλέον με έκανε να βαριέμαι και να σιχτιρίζω. Ειδικά εκείνη τη
μέρα αισθανόμουν τέρμα μπουχτισμένος με τη δουλειά και περίμενα πως και πως το
σφύριγμα της λήξης.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Έφυγα με διπλάσια δυσφορία απ` ότι συνήθως.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Στο σπίτι έκανα ένα γρήγορο, νευρικό μπάνιο κι
ετοιμάστηκα να βγω με τα παιδιά ˙ σχεδόν είχα απωθήσει την είδηση που άλλαζε τα
πάντα.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Κάτι αόριστο με βασάνιζε στο δρόμο.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Δε ξέρω γιατί δεν τους το είπα. Αποκλείεται να
είχα κάνει κάποιον υπολογισμό. Τίποτα κατασταλαγμένο δεν υπήρχε ακόμα, δεν είχα
σχέδιο.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Πριν λίγες μέρες κάποιος είχε ξεχάσει στο
σαλόνι του ξενοδοχείου ένα λεπτό βιβλιαράκι με διηγήματα του Μοράβια, έκδοση φτηνή
για συντροφιά στο ταξίδι. Ίσως αυτά τα διηγήματα που διάβασα στο πόδι έφταιγαν
που είχα αρχίσει να ξανασκέφτομαι το
γράψιμο. Όχι, δεν είν` αργά. Κι έπειτα ένα διήγημα δε χρειάζεται τόση δουλειά όση
ένα θεατρικό έργο.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Τι θα `λεγες για μια απόδραση στο Ναύπλιο;»
έκανε η Βίκυ μια πρόταση αναμενόμενη από καιρό. Την είδα να ζαρώνει μέσα στην
αγκαλιά του χαλαρωμένου Αρτέμη, να σβήνει μόνο και μόνο για να λάμψει εκ νέου,
με περισσότερη αυτοπεποίθηση. Βρισκόμασταν στην αγαπημένη μας ταβέρνα. Εγώ
μόνος, απέναντί τους. Είχαν ,ολοφάνερα, ο ένας τον άλλον.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Όμως είχαν κι εμένα δικό τους.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Δε ξέρω πως μου ήρθε και είπα «θα πεταχτώ για
λίγες μέρες στο πατρικό μου». Διευκρίνισα πως έχω εξασφαλίσει μια βδομάδα
άδεια, δεύτερο ψέμα αυτό. Και καπάκι ένα τρίτο, πως ο πατέρας μου ήταν στα
τελευταία του.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Μέρες αργότερα χρειάστηκε να τον αναστήσω αλλά
δεν είχε πια σημασία. Βεβαιωμένος πως μπορώ να ζήσω με τα έσοδα από την άδεια του
φαρμακείου παραιτήθηκα από τη δουλειά. Ξεκίνησα να παλεύω με τις λέξεις
βάζοντας στόχο να ολοκληρώσω μια συλλογή διηγημάτων. Είχα ήδη γράψει τα δυο
πρώτα τις μέρες που υποτίθεται πως έλειπα από την Αθήνα και ήταν καλά. Απλώς
καλά αλλά αυτό ,για πρώτη φορά, ήταν κάτι.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Χάθηκες». Δεν ήταν ο Αρτέμης αυτός, δε μίλαγε
ποτέ έτσι. Εκείνος που θα κατέγραφε τον προφορικό λόγο του Αρτέμη θα χρειαζόταν
άφθονα θαυμαστικά για να τον αποδώσει. Όμως τώρα το θαυμαστικό έλειπε. Όπως και
το ερωτηματικό ή τα αποσιωπητικά.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Στεκόμασταν στη μέση του δρόμου και κοιτάζαμε ο
ένας τον άλλον ˙ δεν ήξερα τι να απαντήσω. Αυτό το «Χάθηκες» έμοιαζε με τούβλο.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Είπα τελικά απλώς «ναι» και για μισό
δευτερόλεπτο νόμισα πως αυτό αρκεί. Όμως δεν αρκούσε. Κυρίως σε μένα.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Θα μπορούσα να προσπεράσω και να συνεχίσω το
δρόμο μου όμως είπα: «Άνοιξε ένα καινούργιο <span lang="EN-US">caf</span>é» κι έκανα ένα νεύμα προς το μαγαζί. «Πάμε να σε κεράσω ένα
καφέ».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Περπατήσαμε σιωπηλοί με εμένα να προπορεύομαι κατά
μισό βήμα κι εκείνον να ακολουθεί άκεφα. Άνοιξα την πόρτα και αντίκρισα όλα τα
τραπέζια άδεια. «Που θες να καθίσουμε;» ρώτησα.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ανασήκωσε τους ώμους, «όπου θες εσύ» απάντησε.
Πάλι χωρίς θαυμαστικό. Πάλι στεγνά ˙ χωρίς τον μόνιμο ενθουσιασμό του.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Δεν τον αδικούσα. Προσπαθούσε να μη γίνει
εγκάρδιος ενώ την ίδια στιγμή κατάπινε την αγανάκτησή του και πάλευε να
φαίνεται τυπικός. Δύσκολο κοκτέιλ για έναν τύπο σαν κι αυτόν. Σαν έφτασε η
κουβέντα στη Βίκυ δεν άντεξε να μη με πληροφορήσει πως «…αναρωτιέται διαρκώς
για σένα. Σε λατρεύει η Βίκυ».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Πες της να μην αναρωτιέται. Δεν έχει συμβεί
κάτι τρομερό, περνάω απλώς μια φάση με το γράψιμο, ξέρεις πως πάνε αυτά».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Σου ξανάρθε;» είπε κάνοντας μια κίνηση με το
δεξί χέρι, σα να βίδωνε μια λάμπα. Γέλασα.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Δεν είναι έτσι. Είναι το αντίθετό του».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Α!» Έδειξε να κατάλαβε. «Θα της πω πως σας
χωρίζει η λογική τότε».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Εύστροφος. Με λίγη πειθαρχία θα τα είχε
καταφέρει στη μουσική, ίσως ακόμα και σε κάτι που να έχει σχέση με το γραπτό λόγο.
Με πειθαρχία αλλά όχι μόνο μ` αυτή ˙ θα έπρεπε να κόψει τα πολλά-πολλά.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Δεν είναι τόσο δύσκολο. Θέλει συγκέντρωση,
θέλει προσπάθεια. Πρέπει να είσαι εκεί. Ακατάπαυστα». Σταμάτησα γιατί κατάλαβα
πως στην ουσία αντέφασκα. Μας πήρε λίγη ακόμη ώρα μέχρι να χαλαρώσουμε, μετά
μιλήσαμε πιο στρωτά, αφήσαμε τα η ζωή σου και η ζωή μου. Κουβέντιαζε πιο αργά
απ` ότι θυμόμουν και δε διέκοπτε όπως παλιότερα. Ακόμα και στα πολιτικά ήταν
λιγότερο απόλυτος αν και δεν είχε φυσικά μετακινηθεί. Ήρθε η στιγμή που ένιωσα
την ανάγκη να απολογηθώ αλλά κρατήθηκα και μάλλον έκανα καλά γιατί λίγα λεπτά
πιο μετά πήρε μπροστά μου τη Βίκυ. «Μάντεψε με ποιόν είμαι!»</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Αυτό ήταν! Η κουμπάρα με έσπρωξε στην
οικειότητα. Το κατάφερε από το τηλέφωνο, έτσι όπως μόνο μια γυναίκα μπορεί.
Βρέθηκα να του ζητάω κι εξηγήσεις από πάνω του Αρτέμη : «Γιατί δε μου είπες για
τη συναυλία;» Εκείνο το άπατο συγκρότημα είχε προσφάτως ξανασμίξει, θα παίζανε
σ` ένα <span lang="EN-US">club</span>.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Δεν ήθελα να σε υποχρεώσω να έρθεις».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Λες μαλακίες. Θα δουλέψεις ντράμερ ξανά μετά
από τόσο καιρό ˙ βρισκόμαστε και δεν το αναφέρεις καν! Απαράδεκτος;»</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Με κοίταξε κατάματα και φωτίστηκε ολόκληρος.
«Απαράδεκτος» συμφώνησε.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Σε κείνη τη συναυλία βεβαιώθηκα πως έπρεπε να
ξεκόψω εντελώς με τους κουμπάρους, όχι ημίμετρα. Έπρεπε να ρίξω τείχη ή να
εξαφανιστώ.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Η Βίκυ φορούσε ένα μονόχρωμο φόρεμα-κελεμπία ˙
είχε πάρει αρκετά κιλά. Μια ασήκωτη απόχρωση του μπλε ενώ τα μαλλιά της εντελώς
ξανθά και ισιωμένα. Με έσυρε και με εγκλώβισε μπροστά στη σκηνή, «ο Αρτέμης
αγχώνεται εύκολα, το ξέρεις. Καλύτερα να μας βλέπει. Να τον κοιτάς». Η σκληροπυρηνική
Γιόκο Όνο και καλά, μόνο που μέχρι αύριο θα το είχε ξεπεράσει. Παρόλα αυτά το
συγκρότημα έπαιξε καλά. Ελληνική ροκ όλων των εποχών. Στο άσχετο πέταγαν και
κάτι κομμάτια τύπου <span lang="EN-US">Hotel</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">California</span><span lang="EN-US"> </span>οι πρώτες νότες των οποίων έσπερναν ενθουσιασμό, σφυρίγματα
και κραυγές.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Δε ξέρω αν ήταν ιδέα μου αλλά νόμισα πως
τρίφτηκε και λίγο απάνω μου το Βικάκι. Ή ίσως έφταιγε η πολυκοσμία. Το
χειρότερο ήταν τα γραπτώς διατυπωμένα παράπονα ˙ για να παρακάμψει τα ντεσιμπέλ
τα έγραφε στο κινητό και μου έχωνε την οθόνη μέσα στη μούρη. «Μη χάνεσαι.
Σημαίνεις πολλά για `μας».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Και για μένα» απάντησα γκαρίζοντας. Κόντρα
στον Αγγελάκα.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Τα διηγήματα πήγαν πολύ καλά. Πριν ακόμα
κλείσει χρόνος χτύπησαν και δεύτερη έκδοση. Και την επόμενη χρονιά άλλες τρεις.
Και τότε ήρθε ένα μυθιστόρημα που περπάτησε. Και μια ακόμη συλλογή, πιο
δουλεμένη. Και ιδέες, καινούργιες ιδέες για θεατρικά έργα. Δε το είχα ξεχάσει
αυτό.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Κάποιες νέες παρέες εμφανίστηκαν.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Η Ηλέκτρα, συνάδελφος συγγραφέας, πιο εμπορική
από μένα. Καμιά φορά με αποκαλεί «μπέργκερ», ένας Θεός ξέρει γιατί.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Όλα ξεθυμασμένα όμως. Να είσαι κλειστός σα στρείδι
απέναντι σε οτιδήποτε σε αποσπά.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Αγοράσαμε ένα εξοχικό, κυρίως με δικά της
χρήματα. Τα αισθηματικά μυθιστορήματα ξεπουλάνε. Έχουμε μάθει να μην
απασχολούμε αναίτια ο ένας τον άλλον αλλά ούτε και να κρύβουμε τη γνώμη μας.
Μετρημένα πράγματα.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Σπάνια πηγαίνω
στο εξοχικό χωρίς την ίδια και μια απ` αυτές τις λίγες φορές, μπροστά
από τη χαμηλή βεράντα που κοιτά προς τη θάλασσα αντίκρισα το πιο εντυπωσιακό
σμήνος πουλιών που έχω δει ποτέ. Ούρλιαζαν αλλάζοντας σχηματισμούς, έφυγαν και
ξανάρθαν πάμπολλες φορές και κάποια στιγμή τα φαντάστηκα να στρέφονται προς το
σπίτι και με την ορμή τους να με συντρίβουν. Στεκόμουν με τα χέρια στη κουπαστή
και παρατηρούσα έκπληκτος την ολοζώντανη, κατάμαυρη δίνη. Πιο πέρα τα σύννεφα
μίκραιναν, η μέρα έχανε χρώμα.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Όταν έστρεψα το βλέμμα προς τα κάτω είδα πως δυο
από αυτά είχαν κουρνιάσει στο έδαφος. Για κάποιο λόγο είχαν αποκοπεί από το
σμήνος.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Για λίγο αφαιρέθηκα κοιτώντας τα. Τόσο
αδιάφορα για το χαλασμό από πάνω τους.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Έπιασα το κινητό και σχημάτισα τον αριθμό του
Αρτέμη.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Κώστας Ζαχαράκηςhttp://www.blogger.com/profile/10163846848502459843noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8774907825535228931.post-74222927983281008602017-01-21T12:59:00.001-08:002017-01-21T13:15:13.436-08:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<i>ΔΥΟ ΝΟΙΚΙΑ</i><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiPXAlNlL-c4FqYNQXXTDWt7TfhMVOvPiguEncZthyphenhyphenfnIfhM61UFRQJ7tmQjB-12340txhr8f4cdn7Fa0OO6rkk98fXkRuhn-hHYs9phTSAkoSjT9RD_fiW5zHNpuSHfIJaOLwvqmeqeMMv/s1600/dyonoikia.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="363" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiPXAlNlL-c4FqYNQXXTDWt7TfhMVOvPiguEncZthyphenhyphenfnIfhM61UFRQJ7tmQjB-12340txhr8f4cdn7Fa0OO6rkk98fXkRuhn-hHYs9phTSAkoSjT9RD_fiW5zHNpuSHfIJaOLwvqmeqeMMv/s640/dyonoikia.jpg" width="640" /></a></div>
<i><br /></i></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
«Σε γενικές γραμμές θα
λέγατε πως είστε ευχαριστημένος από τη διαμονή σας στον ξενώνα καλλιτεχνών;»</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Πολύ» απάντησε προσπαθώντας να ακουστεί
πειστικός. Ήταν η τελευταία ερώτηση ˙ μούτζωσε το ακουστικό καθώς ακουγόταν η
φωνή της κοινωνικής λειτουργού να τον ευχαριστεί για τη συμμετοχή του στην
έρευνα και πρόλαβε να το κλείσει κλάσματα πριν από κείνη. Άνοιξε την πόρτα του
δωματίου και βγήκε στον διάδρομο, περπάτησε νευρικά ως το ψυγείο και αναζήτησε
στο μεσαίο ράφι το πακεταρισμένο πρωινό με το όνομά του. Νάτο, «δεύτερος όροφος,
Βασίλης Κελαίδης, δωμάτιο 31». Κόκκινα φασόλια και μπάρες βρώμης. Έβγαλε και το
πλαστικό μπουκάλι από τη δεξιά τσέπη του τζάκετ για να το γεμίσει νερό απ` τον
ψύκτη και σιχτίρισε για μια ακόμα φορά το κακό του πεπρωμένο.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Είναι δύσκολο να είσαι καλλιτέχνης και να μην
μπορείς να πετύχεις. Ισχύει για όλα τα επαγγέλματα, απλά η καλλιτεχνία
ουρλιάζει για αναγνώριση και όταν βρίσκεται υποχρεωμένη να στέκεται στην
αφάνεια, που είναι ο αντίποδας της αναγνώρισης, μοιάζει με τη γάτα που
πλατσουρίζει δυσαρεστημένη στο νερό. Τότε κάθε κίνησή σου, κάθε αναμόχλευση της
ψυχής σου, σκέψεις και πράξεις μοιάζουν με το πόδι της γάτας που τινάζεται
νευρικά για να εκτοξεύσει τις σταγόνες από πάνω της και να στεγνώσει το
συντομότερο. Έτσι ζεις τη ζωή σου, τινάζεσαι και πάλι μένεις βρεγμένος. Και
μόνο η αναγνώριση σε απαλλάσσει απ` αυτό, ούτε καν τα χρήματα.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Που όμως είναι απαραίτητα. Αυτό σκέφτηκε τώρα
ο Βασίλης μπροστά στον ψύκτη. Πίεσε το κουμπί και γέρνοντας το κεφάλι απόλαυσε
το παγωμένο νερό ˙ πάντα αισθανόταν νεότερος όταν το έκανε αυτό. Ύστερα γέμισε
και το μπουκάλι και πήρε το δρόμο της επιστροφής για το δωμάτιο. Ξαναπερνώντας
μπροστά απ` το ψυγείο ,χωρίς κι ο ίδιος να καταλάβει πως, το άνοιξε για δεύτερη
φορά. Τα γεύματα ήταν πάνω-κάτω όμοια για όλους αλλά κάποιες φορές οι νοικάρηδες
του ξενώνα έβαζαν φαγητά ή γλυκά που έφτιαχναν οι ίδιοι. Κοίταξε προσεκτικά και
ανάμεσα στα διάφορα πακέτα είδε ένα μπεζ πλαστικό κύπελλο σκεπασμένο με
ζελατίνα. Το πρώτο πράγμα που του `ρθε στο νου ήταν <i>παγωτό! </i>αμέσως μετά όμως σκέφτηκε πως άμα ήταν παγωτό θα βρίσκονταν
στον καταψύκτη. «Το περιεχόμενο είναι λευκό, άρα πρόκειται για γιαούρτι ή
γλύκισμα». Το τράβηξε έξω απ` το ψυγείο και το εξέτασε προσεκτικά για να βρει
την ταμπελίτσα με το όνομα του ιδιοκτήτη. «Πουθενά όνομα!» Μετά ξανακοίταξε το
εσωτερικό και χαμογέλασε με πείνα και νοσταλγία. «Ρυζόγαλο».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Μέσα στο δωμάτιο ξανάπιασε το μπουζούκι κι
έπαιξε με οίστρο 5-6 κομμάτια. Τέτοια ώρα, λίγο πριν το μεσημέρι, δε διαμαρτύρονταν
κανένας σε περίπτωση που έκανες θόρυβο ή έβαζες μουσική. Ξάπλωσε ικανοποιημένος
στο κρεβάτι χαϊδεύοντας την κοιλιά του. Θα έπαιρνε μάλλον μια πρώιμη σιέστα αν
δεν άκουγε από το διάδρομο του πρώτου ορόφου μια βραχνή γυναικεία φωνή να παραπονιέται
μιλώντας στο τηλέφωνο. Ήταν μια φωνή πολύ γνωστή πια, που κάθε μέρα τέτοια ώρα
έπιανε κουβέντα με τον άντρα που αγαπούσε και ο οποίος ζούσε 1.100 χιλιόμετρα
βορειότερα. Λέξεις ανάμικτες, κυρίως ρουμάνικα αλλά και αγγλικά και μερικές
φορές ελληνικά ˙ άλλες ειπωμένες με γλύκα, άλλες με απαίτηση, άλλες με
παράπονο. Τώρα τελευταία και κάποιες με αδιαφορία, σα να βιαζόταν να δώσει
τέλος στο τηλεφώνημα.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Το τρίτο μήνα της στην Αθήνα βρήκε δουλειά σ` ένα
νυχτερινό κέντρο αλλά στη μέση της σεζόν ο χορογράφος έκοψε το μισό μπαλέτο. Εκείνη
τη μέρα ο Βασίλης την πέτυχε στην είσοδο του ξενώνα και η Αλίνα τον ενημέρωσε με
έξαψη για τα δυσάρεστα ˙ οι άνθρωποι μερικές φορές πάνω στην ήττα ή στην
αποτυχία ανοίγουν το στόμα χωρίς να σκεφτούν και μιλούν σχεδόν ορεξάτα γι` αυτό
που τους συνέβη επειδή ακόμα δεν το έχουν χωνέψει για τα καλά. Αργότερα
μετανιώνουν που το ανέλυσαν τόσο διεξοδικά σε έναν άσχετο, μπορεί και να
ντραπούν ακόμα ή να διαπιστώσουν απλώς το ανώφελο της πληροφόρησης μη οικείων
προσώπων.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Την είχε προσέξει νωρίτερα και μάλιστα την είχε
κατατάξει στις γυναίκες εκείνες που στα 25 δε θα καταδεχόταν με τίποτα να
πηδήξει αλλά τώρα, μια δεκαπενταετία μετά, τις είχε πολύ ψηλά στη λίστα του. Το
σώμα της έτσι κι αλλιώς ήταν πολύ καλό, ήταν χορεύτρια. Έστω και μπουζουκιών,
έστω και αυτοδίδακτη. Εκείνο που δε θα του άρεσε στα 25 του δε θα `ταν άλλο -σκεφτόταν
ο Βασίλης- από το κάπως μητρικό ύφος της, ένα απόθεμα παρηγορητικής στοργής που
προορίζονταν για εραστές αδύναμους, για άντρες που αποκλείεται να τα βγάζουν
πέρα με τη ζωή. Αυτό που στα νιάτα του έβρισκε τόσο ντεκαβλέ ποθούσε τώρα να το
γευτεί. Δουλεύοντας όμως τόσα χρόνια στα νύχτα είχε μάθει αρκετά καλά τις
γυναίκες και αισθανόταν βέβαιος πως η Αλίνα δύσκολα θα απατούσε έναν άντρα που -απ`
ότι προέκυπτε από τα τηλεφωνήματα- ήταν ερωτευμένος μαζί της.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Έπιασε πάλι το μπουζούκι κι έπαιξε άκεφα μισό
σκοπό. «Πρέπει να αλλάξω όργανο». Θα ήθελε να ξαναδουλέψει στη νύχτα αλλά αυτή
τη στιγμή όποιο μαγαζί ήξερε ήτανε πλήρες από μπουζουξή. Έκλεισε τα μάτια και
αποκοιμήθηκε έχοντας ακόμα στ` αυτιά τη φωνή της.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Την άλλη μέρα στη Τράπεζα πληροφορήθηκε πως το
επίδομα του είχε μειωθεί 30%. Έμεινε έκπληκτος από το ποσοστό της μείωσης στην
οποία είχε προβεί η αριστερή, υποτίθεται, κυβέρνηση ˙ στην ουσία ήταν αδύνατο
πια να ζήσει. Έπρεπε να πιάσει δουλειά άμεσα ή να βρει από κάπου χρήματα.
Περπάτησε αρκετή ώρα γεμάτος ζοφερές σκέψεις στο κεφάλι ώσπου κατέληξε σ` ένα
παλιακό καφενείο και κει, στην τελευταία ρουφηξιά του ελληνικού καφέ, το μάτι
του έπεσε σε μια χτεσινή εφημερίδα αγγελιών. Ήταν παρατημένη στο διπλανό
τραπέζι, διπλωμένη και με ένα στυλό πάνω της, σα να περίμενε κάποιος να τη
χρησιμοποιήσει για να ψάξει για δουλειά. Πήρε μια βαθιά ανάσα και την τράβηξε
κοντά του. Την ξεψάχνισε με γρηγοράδα και ξαφνική θέρμη αλλά δε βρήκε το
παραμικρό που να σχετίζεται με τη μουσική. Ό,τι άλλο ανακάλυψε του προκάλεσε
δυσφορία με εξαίρεση τη διαφήμιση μιας ιδιωτικής κλινικής που τον έκανε να
ευθυμήσει. Προσφέρουν ,έλεγε, 150 ευρώ στους δωρητές σπέρματος.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Επέστρεψε στον ξενώνα την ώρα που η Αλίνα έκανε
το τηλεφώνημα της περπατώντας πέρα-δώθε στο διάδρομο του πρώτου ορόφου, όπως
πάντα, αφού μέσα στα δωμάτια το σήμα δεν ήταν ποτέ καθαρό. Στη βάση της σκάλας
στεκόταν ένας αλλόκοτος νεαρός με καπέλο -νεοφερμένος στον ξενώνα- που τον
κοίταξε μέσα στα μάτια με ικετευτικό βλέμμα σκύλου επιζητώντας προφανώς ν`
ανοίξουν συζήτηση. Με ρούχα και στάση σώματος που φώναζαν από μακριά <i><span lang="EN-US">looser</span><span lang="EN-US"> </span></i>σίγουρα θα τον εκνεύριζε όπως
οτιδήποτε του θύμιζε τον εαυτό του όμως αυτή τη φορά ο Βασίλης αντιμετώπισε με επιείκεια
τον αποτυχημένο ζωγράφο που του εξασφάλιζε την παραμονή του κοντά στη Αλίνα.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Όση ώρα συζητούσαν δεν έπαιρνε τα μάτια του
από πάνω της ώσπου εκείνη φάνηκε να το καταλαβαίνει και απομακρύνθηκε
καταλήγοντας στο τέρμα του διαδρόμου ,δίπλα σε ένα τεράστιο διακοσμητικό φυτό.
Ο πιτσιρικάς άρχισε να κατακεραυνώνει τα συμφέροντα που ελέγχουν τη διακίνηση
έργων τέχνης στις αθηναϊκές γκαλερί εκτοπίζοντας τα νέα ταλέντα σα και του
λόγου του μα ο Βασίλης έστησε αυτί για ν` απολαύσει τη φωνή της, αυτή την
ενοχική βραχνάδα που αποστελλόταν γενναιόδωρα στον άντρα της.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Γιατί όμως ήταν ενοχική; Γιατί αυτές οι
κουρασμένες παύσεις και η εκ νέου τρυφερότητα; Το μυαλό του υιοθέτησε αυτόματα
την πιθανότητα η Αλίνα να έχει κουραστεί από την απόσταση και τις δυσκολίες,
από την αδυναμία ίσως του άντρα της να κατέβει και κείνος στην Ελλάδα, από την
πιθανή πίεση του να επιστρέψει η ίδια.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Μόλις τελείωσε το τηλεφώνημα της τους πλησίασε
κι έφτιαξαν οι τρεις τους ένα πηγαδάκι στη βάση της σκάλας που οδηγούσε στον
δεύτερο όροφο. Μίλησαν για τον ξενώνα, ενημέρωσαν το ζωγράφο για τα στραβά και
τ` ανάποδα του κτιρίου, την ελαττωματική θέρμανση, τους 2-3 προβληματικούς
ενοίκους, την πιθανότητα να παραμείνει εδώ πολύ περισσότερο απ` όσο σκόπευε. Από
κείνη την κουβέντα ο Βασίλης αποκόμισε την εντύπωση πως το κύριο χαρακτηριστικό
της προσωπικότητας της είναι η στοργή.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Το διέλυσαν κάνα εικοσάλεπτο αργότερα και ο
Βασίλης ανέβηκε τις σκάλες με τη σβελτάδα που προκαλεί η πείνα για να καταλήξει
μπρος στο ψυγείο του δευτέρου ορόφου αναζητώντας το γεύμα του. Καθώς βιαζόταν
το πρωί να προλάβει την Τράπεζα δεν είχε βάλει μπουκιά στο στόμα του και τώρα
άνοιξε το πακέτο με το όνομά του κι άρχισε να καταβροχθίζει κεφτεδάκια
αφήνοντας την πόρτα του ψυγείου ανοιχτή. Το ρύζι που τα συνόδευε φαινόταν σα
πεθαμένο, έμοιαζε να `χει λιώσει στο βράσιμο ˙ τα κεφτεδάκια όμως ήταν
νοστιμότατα.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Έσκυψε και με γεμάτο το στόμα αντίκρισε για
δεύτερη φορά την έκπληξη του ψυγείου ˙ ένα μπεζ κύπελλο με ρυζόγαλο. «Νο <span lang="EN-US">name</span>» διαπίστωσε ψιθυριστά
πριν το κλέψει όπως είχε κάνει και χτες με το δίδυμο αδερφάκι του.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Στο δωμάτιό του σκέφτηκε δυο πράγματα. Το ένα ήταν
πως η διαμονή σ` αυτό το πανάρχαιο κτίριο ίσως ήταν στ` αλήθεια ικανοποιητική
όπως είχε πει -ψευδώς νόμιζε- στην κοινωνική λειτουργό που τον ανέκρινε τηλεφωνικά
και το άλλο, πως θα ήθελε να κάνει έρωτα στην Αλίνα.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Καθόλου έξοδα για ηλεκτρικό, νερό και
κοινόχρηστα και δυο καθημερινά γεύματα για πάρτη σου ˙ όλα τούτα καλυμμένα από
το ενοίκιο των 150 ευρώ. Όσο για τη στοργική Ρουμάνα εδώ οι εκτιμήσεις
κατέληγαν στο συμπέρασμα πως παρά το επάγγελμά της δεν ήταν ιδιαιτέρως τολμηρή
και αν επιχειρούσε ποτέ να κερατώσει τον άντρα της θα το `κανε μια κι έξω ˙
γρήγορα και απροσδόκητα ώστε να μην το συνειδητοποιήσει ούτε η ίδια. Υπήρχε
φωτιά κάτω από τη μετρημένη της συμπεριφορά, ήταν σίγουρος. Είχε ανάγκη να
δώσει αγάπη αλλά θα το `κανε μόνο μια φορά, δεν θα μπορούσε να καταστρέψει τον
άλλον άντρα.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Τις ζόρικες εποχές αποδεικνύεται πολύ καλύτερο
να πιστεύεις πως είσαι ένα είδος σπάνιου ταλέντου που ο χώρος ή η εποχή το
ξερνάνε παρά να αποδέχεσαι τη μετριότητά σου. Από αυτή την αντίληψη πιάνονται
όλες οι αποτυχημένες καλλιτεχνικές φύσεις, από αυτήν κρατήθηκε κι ο Βασίλης τα
πρώτα χρόνια που δεν έβρισκε δουλειά σα μουσικός. Σύντομα όμως η παράταση της
κατάστασης επηρέασε την πίστη στον εαυτό του κι ακόμα κι όταν κέρδισε μπόλικα
χρήματα σ` ένα τυχερό παιχνίδι δεν έκανε τίποτα για να τα αξιοποιήσει.
Παλιότερα έγραφε και μουσική και σε συνεργασία με έναν ερασιτέχνη στιχουργό
είχαν στείλει σε δισκογραφικές τα τραγούδια τους. Εδώ και καιρό όμως όλα αυτά
φλέρταραν με την οριστική παραίτηση.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Τη μοιραία Τρίτη που θα έδινε το σπέρμα του
ξύπνησε από έναν εφιάλτη στον οποίο αυτός ήταν αδέσποτος γάτος και η Αλίνα περιποιημένη
σκυλίτσα κανίς που είχαν συλληφθεί από μια κρατική υπηρεσία που είχε ως αποστολή
να εξοντώσει τα ανεπιθύμητα ζώα. Η σκυλίτσα
Αλίνα κλαυθμήριζε πως βρίσκεται εκεί <span lang="EN-US">by</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">mistake</span><span lang="EN-US"> </span>ενώ ο γάτος Μπίλυ ποθούσε απλώς
να γευτεί την εμπειρία μιας <span lang="EN-US">paranormal</span><span lang="EN-US"> </span>συνουσίας με διαφορετικό είδος λίγο πριν παραδώσει το πνεύμα.
Ο επερχόμενος θάνατος δεν τον απασχολούσε μέχρις ότου έφτασε εντολή για χάρη.
Τότε πανηγύρισε μαζί με τα άλλα ζωντανά μα σύντομα εκείνα εξαφανίστηκαν κι
έμεινε μόνος του μέσα σε μια λακκούβα με απόνερα συντροφιά με την πλήρη
βεβαιότητα πως για κάποιο λόγο η απόφαση της εκτέλεσης εξακολουθούσε να ισχύει
μόνο γι` αυτόν.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Τίναζε το χνουδωτό πόδι ξανά και ξανά -υπήρχε
κάποιος συσχετισμός του θανάτου του με το υγρό στοιχείο- ώσπου ο Βασίλης
ξύπνησε τινάζοντας κι εκείνος πάνω και κάτω άκρα ταραγμένος.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Του φάνηκε πως το ψηλόλιγνο αγόρι της ρεσεψιόν
έπνιξε ένα ανεπαίσθητο γελάκι καθώς του παρέδωσε το κυπελάκι του και μέχρι να
τον οδηγήσει στον ειδικό θάλαμό αισθάνθηκε να μισεί αυτό το αγόρι. Εκεί μέσα
όμως όλα αυτά πέθαναν και ο Βασίλης ξάπλωσε στον καναπέ αποφασισμένος να
ξεμπερδέψει το συντομότερο και να φύγει με τα χρήματα.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Στην τετράγωνη μαύρη οθόνη δεν καθρεφτιζόταν
άλλο τίποτα από τον εαυτό του. Άρπαξε το τηλεκοντρόλ και άρχισε να παίζει με
τις επιλογές καταλήγοντας σε ένα παλαιομοδίτικο οργιάκι με νοσοκόμες. Απέσπασε
το υλικό των 150 ευρώ πολύ σύντομα ˙ τόσο που σκέφτηκε να περιμένει λιγάκι μέσα
στο θάλαμο φοβούμενος πως θα εκτιμηθεί ως έχων θέμα πρόωρης εκσπερμάτισης.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Το ψηλόλιγνο αγόρι κατάπιε για δεύτερη φορά
την ίδια αχνή γκριμάτσα που μάλλον ήταν χαμόγελο κι έβαλε το κυπελάκι πάνω σε
μια μεταλλική πλατφόρμα. Η μικρή οθόνη της ρεσεψιόν πλημμύρισε σύμβολα και
αριθμούς.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Νομίζω πως θα μπορούσα να το ξανακάνω» είπε
ορεξάτα ο Βασίλης.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Καπάκι;» ρώτησε το αγόρι χρησιμοποιώντας μια
καθόλου ιατρική γλώσσα.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Γιατί όχι;»</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Κάτσε να ρωτήσω αν γίνεται…» είπε και κάλεσε
από το τηλέφωνο την αρμόδια γιατρό.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Δώσε μου τη μου να της μιλήσω!» πρότεινε
απροσδόκητα ο Βασίλης. Το παιδί τον άκουσε έκπληκτο ˙ ήταν μόλις η δεύτερη μέρα
του εκεί.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Αποφάσισε να επιστρέψει στον ξενώνα με τα
πόδια παρ` ότι η απόσταση ήταν τεράστια. Η αρχική ευφορία όμως έγινε
συντομότατα αβάσταχτη κούραση κι έτσι σταμάτησε σε μια στάση λεωφορείου. Ώσπου
να `ρθει το αστικό τον έπιασε κι έκανε έναν απολογισμό αυτής της περίεργης
μέρας. Από πού ήρθε στη καρδιά του αυτή η ελαφρά θλίψη λίγο πριν διαβεί την
πόρτα της κλινικής; Γιατί ένιωσε παντοδύναμος μέσα στον σκοτεινό θάλαμο; Είχαν
ξαναζωντανέψει άραγε τα όνειρά του για καλλιτεχνική αναγνώριση; Αν ναι, γιατί; Θα
κρατούσε; Μήπως έφταιγε το πόσο εύκολα κερδήθηκαν αυτά τα χρήματα;</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Μέσα στο λεωφορείο έπαυσε κάθε αναστοχασμό και
κάθε σκέψη κι έκλεισε τα μάτια γουργουρίζοντας σα γάτος. «Ράκος…», αυτή τη λέξη
τον άκουσε να μουρμουρίζει η έγχρωμη και εύσωμη κυρία που καθότανε δίπλα του.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Χάιδεψε τώρα τον τοίχο ψάχνοντας με την αφή
του τον διακόπτη ˙ ένα διακόπτη που είχε πατήσει αμέτρητες φορές. Ωστόσο το φως
που ερχόταν απ` το διάδρομο στάθηκε από μόνο του αρκετό για να φανερώσει πως
κάποιος τον περίμενε ξαπλωμένος στο κρεβάτι του.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Δειλή και μαζί αποφασισμένη εκείνη σηκώθηκε.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Κώστας Ζαχαράκηςhttp://www.blogger.com/profile/10163846848502459843noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8774907825535228931.post-81901380472156531112016-09-29T01:42:00.001-07:002017-01-21T13:17:03.773-08:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal">
<span lang="EN-US" style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;"><i>Tοπικός </i></span><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"><i> Ήρωας</i><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<i><br /></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> «Αυτός είναι!»
ακούστηκε η Κάτια από την κουπαστή. Έκανε μεταβολή και επέστρεψε στις
ερυθρόλευκες σεζ λόνγκ, στην άκρη του καταστρώματος. Δίπλα της η Ίλυα, κάπνιζε
ένα μακρύ γαλλικό πουράκι. «Είναι η τέταρτη φορά που το κάνει αυτό» σχολίασε
βαριεστημένα</span><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">.<o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"> </span><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">«Ξέρει ότι είμαστε εμείς, γι` αυτό»
απάντησε η Κάτια.<o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><i> Η Ίλυα Γερμενή και η
Κάτια Πολίτη πρωταγωνιστούσαν μέχρι πριν λίγες μέρες στην καθημερινή σειρά
¨Χαμένος Παράδεισος¨ ,που προβλήθηκε από τον Οκτώβρη του `14 μέχρι τον Ιούνη
του `15. Σήμερα, τρίτη μέρα του Ιούλη, οι δύο φίλες έκαναν τις διακοπές τους
πάνω στο εντυπωσιακό σκάφος της Κάτιας. Μαζί τους ο Νικήτας, τον τελευταίο
χρόνο σύντροφος της Κάτιας, εκτελούσε χρέη καπετάνιου. Και οι τρεις
επιβαίνοντες του σκάφους είχαν προσφάτως πατήσει τα σαράντα.<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> Η προσμονή των
διακοπών στο Ιόνιο ήταν το ηρεμιστικό τους όταν, κατά τη διάρκεια των
γυρισμάτων, η αντοχή τους έφτανε σε επίπεδα οριακά. Πριν λίγες μέρες σάλπαραν
από την Πάτρα, πόλη στην οποία η Κάτια είχε δυο σπίτια, δυο σκάφη και δυο πρώην
συζύγους, οι οποίοι την απάτησαν και την παράτησαν και τελικά το πλήρωσαν
χάνοντας πολλά -πάρα πολλά- χρήματα. Σταμάτησαν στην Ιθάκη για ένα διήμερο,
αγνόησαν παντελώς τη Λευκάδα και κατέληξαν πλέον στις ηπειρώτικες ακτές
διστάζοντας να επιχειρήσουν μια ακόμα απόβαση. Στην Ιθάκη που το είχαν τολμήσει
βρέθηκαν μπροστά σε ένα ενθουσιώδες κοινό που δεν τις άφησε ήσυχες δευτερόλεπτο
˙ το τελευταίο επεισόδιο του ¨Παραδείσου¨ είχε καθηλώσει μπρος στις τηλεοπτικές
οθόνες δυόμιση εκατομμύρια Έλληνες! Σκόπευαν να ανέβουν ως την Κέρκυρα και να ξανακατέβουν
φτάνοντας ως το δυτικό άκρο της Πελοποννήσου αν και η Ίλυα ένα μεθυσμένο
δειλινό -στο κατάστρωμα υπήρχε </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">bar</span><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">- πέταξε τη λέξη ¨Ιταλία!¨ προκαλώντας ενθουσιασμό
στην κολλητή της και νευρικότητα στον καπετάνιο.<o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><i> Από χτες το πρωί είχαν
αγκυροβολήσει στις ακτές μιας, αποτυχημένης τουριστικά, ηπειρώτικης κωμόπολης.
Κανείς δε φάνηκε να ασχολείται ιδιαίτερα, οι πεντέμισι χιλιάδες κάτοικοι αν και
ο τόπος τους βρέχονταν από θάλασσα, φαίνεται πως είχαν ψυχολογία ορεσίβιων. Παρότι
αρχές Ιούλη ελάχιστοι ντόπιοι απολάμβαναν το μπάνιο τους ενώ ένας απ` αυτούς
πλησίασε το σκάφος δυο φορές χτες και δυο φορές σήμερα και κολύμπησε ολόγυρα
του για να επιστρέψει κατόπιν στην ακτή. Ήταν ο άντρας που μόλις είδε η Κάτια. <o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><i> «Τι θέλει; Γιατί το
κάνει αυτό;» αναρωτήθηκε η Ίλυα βγάζοντας το καπέλο της και αφήνοντας το στο
τραπεζάκι που έστεκε ανάμεσα στις δυο σεζ λόνγκ. Ο ήλιος είχε πέσει για τα
καλά. Δέκα δευτερόλεπτα αργότερα απάντησε μόνη της : «Κάποιο βλαχαδερό που
θέλει να μας εντυπωσιάσει…»<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><i> «Σε πληροφορώ πως το
βλαχαδερό έχει σώμα Απόλλωνα!» <o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><i> «Αν δεν τον δω στη
στεριά δε μπορώ να σου πω. Να σου θυμίσω πάντως πως ο Νικήτας κοιμάται στην
καμπίνα σας».<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><i> «Δεν υπάρχει κανένας λόγος
ανησυχίας. Θυμήσου, πάντα με κερατώνουν, ποτέ δεν κερατώνω εγώ! Αλλά διάολε,
επιτρέπεται και σε μένα να θαυμάζω το ωραίο!»<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><i> «Αρκεί να μένεις στο
θαυμασμό…»<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><i> Οι δυο φίλες συνέχισαν
να πειράζουν η μία την άλλη ώσπου αντιλήφθηκαν πως ο τύπος αυτός είχε επιστρέψει
και έκανε άλλη μια φορά το γύρο του σκάφους. Κολυμπούσε σε στυλ πεταλούδα
χτυπώντας πολύ δυνατά τα χέρια του στο νερό. Η Ίλυα σηκώθηκε και πλησίασε την
κουπαστή. Απροσδόκητη απογευματινή ψύχρα την άγγιξε στη πλάτη και στα μπράτσα,
ανακατεμένη με ψιχάλες που σηκώνονταν από τη θάλασσα. Το Ιόνιο -για λίγα
δευτερόλεπτα- είχε ξεχάσει το κατακαλόκαιρο. Η Ίλυα άργησε να βρει δουλειά στην
τηλεόραση, στο δε Θέατρο είχε παίξει μόνο μια φορά. Αγαπούσε τον Τσέχωφ,
ονειρευόταν τον κινηματογράφο, ήταν αυθόρμητη και απειθάρχητη.<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><i> «Θα του μιλήσω!»<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><i> Η Κάτια ανασήκωσε το
μπικίνι στην περιοχή του αριστερού στήθους κάνοντας ένα μορφασμό δυσπιστίας.
«Δε πας καλά! Τι θα του πεις;»<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><i> «Σκέφτομαι να του προτείνω
ν` ανέβει για ένα ποτό».<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><i> «Μη διανοηθείς!» είπε
η Κάτια ξανακοιτώντας το στήθος της.<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><i> «Γιατί όχι; Τι σ` έχει
πιάσει και κοιτάς τα βυζιά σου;»<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><i> «Πιστεύεις πως πρέπει
να τα μεγαλώσω;»<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><i> «Ο Νικήτας σου βάζει αυτές
τις ιδέες;»<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><i> «Όχι, ειλικρινά. Δεν
τον συμπαθείς, ε ;».<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><i> «Είχα άλλη γνώμη γι`
αυτόν πριν ανεβούμε σ` αυτό το σκάφος. Ώρες ώρες έχει ένα στυλάκι που δε μ`
αρέσει καθόλου. Καλά λένε πως πρέπει να πας διακοπές με κάποιον για να τον γνωρίσεις
πραγματικά!»<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><i> «Απλά, δεν ανήκει στο
χώρο μας και κάποια πράγματα του φαίνονται τραβηγμένα. Δεν είναι κακός»
απάντησε η Κάτια χωρίς να ενοχληθεί. Αγαπούσε την ανεξαρτησία και την ιδιαίτερη
αντίληψη της φίλης της αν και κάποιες φορές την έβαζαν σε μπελάδες. Αυτή τη
στιγμή πίστεψε πως την έκανε να ξεχάσει την παρόρμησή της να καλέσει τον
άγνωστο άντρα για ένα ποτό.<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><i> «Έι φίλε! Εσύ!» άκουσε
τη φωνή της Ίλυας να την διαψεύδει.<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><i> «Τι θες;» ακούστηκε η φωνή
του μέσα από τη θάλασσα. «Δεν το πιστεύω…» μονολόγησε η Κάτια και χωρίς να
προσθέσει τίποτα περισσότερο αποχώρησε για να κατέβει κάτω στις καμπίνες. <o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><i> «Πρέπει να σου αρέσει
πολύ το σκάφος μας…»<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><i> «Καλό είναι».<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><i> «Δεν ανεβαίνεις να σε
κεράσουμε κάτι;»<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><i> Κατέβασε την πλαϊνή
σκάλα κι εκείνος ανέβηκε και τινάχτηκε σαν βρεγμένος σκύλος. Είχε καστανόξανθα
μαλλιά και φωτεινά μάτια, φορούσε μια καφέ βερμούδα. Δεν ήταν ιδιαίτερα ψηλός
αλλά το κορμί του ήταν πανέμορφο, αρμονικό. <o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><i> «Δημήτρης» είπε και
χαμογέλασε συγκρατημένα.<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><i> «Ίλυα!»<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><i> «Όχι Μελίνα;» έκανε
χιούμορ εκείνος με το όνομα του ρόλου της στον ¨Χαμένο Παράδεισο¨.<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> Τις επόμενες στιγμές
βρέθηκαν ξαπλωμένοι στις σεζ λόνγκ να πίνουν </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">mojito</span><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> και να μιλούν σα δυο καλοί φίλοι.
Στα σαράντα της η Ίλυα μυριζόταν από χιλιόμετρα το παιχνίδι του εντυπωσιασμού
αν και ,από ιδιοσυγκρασία, παρέμενε
διαθέσιμη στις πτώσεις. Εκείνος ήταν 29, μιλούσε με θάρρος, κοιτούσε κατ`
ευθείαν στα μάτια. Ήταν μοναχογιός και δούλευε στην ταβέρνα του πατέρα του. Η μητέρα
χάθηκε πολλά χρόνια πριν.<o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><i> «Έχουμε και τέσσερα
δωματιάκια δίπλα στη ταβέρνα» της είπε. «Τουριστικά υποτίθεται. Είναι πάντα
ξενοίκιαστα».<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><i> «Σκεφτόμαστε αύριο βράδυ
να διανυκτερεύσουμε στην πόλη σας» του είπε ψέματα.<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><i> Της άρεσε πολύ. Όχι μόνο
λόγω εξωτερικής εμφάνισης αλλά επειδή της ξύπναγε την ανάγκη της να τον
προστατέψει, μια τάση της κατά τα άλλα αδέσμευτης φύσης της που νόμιζε πως με
τα χρόνια είχε ατροφήσει. Αν και απόλυτα αρσενικός ήταν εύθραυστος ˙ οι
κινήσεις των χεριών του θα μπορούσαν να υποδηλώνουν μια έκκληση για βαθιά
οικειότητα.<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">O</span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> </span><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Δημήτρης εξομολογήθηκε πως δεν την
ήξερε μέχρι που το ελληνικό </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">Esquire</span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> </span><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">την ψήφισε ως την πιο σέξι Ελληνίδα για το 2014. Του
επισήμανε πως και τα προηγούμενα χρόνια ήταν επίσης στη λίστα του περιοδικού αν
και τις πρώτες θέσεις τις καπάρωναν γυναίκες κάτω των τριάντα.<o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><i> «Τι εννοείς;» τη
ρώτησε. Έδειχνε να μην καταλαβαίνει.<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><i> Σαν απάντηση ανέφερε
την ηλικία της. Εκείνος έκανε πως δεν την πιστεύει κι αυτό δεν της άρεσε,
κατάλαβε πως προσπαθεί να την κολακέψει.<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><i> Η Κάτια κι ο Νικήτας
ανέβηκαν στο κατάστρωμα και η Ίλυα τους σύστησε. Ο Νικήτας φάνηκε να στραβώνει
με την άνεση του Δημήτρη που έπιασε αμέσως την κουβέντα στη σύντροφό του. Την
είχε δει στο θέατρο πριν κάτι χρόνια και τον εντυπωσίασε, είπε. Η Ίλυα πείραζε
ανόρεχτα το Νικήτα προσποιούμενη οικειότητα ενώ, με την άκρη του ματιού,
απολάμβανε βουλιμικά το ντόπιο αστέρι. Αραχτούς στο κατάστρωμα, με τα μαγιό, τους
βρήκε το δειλινό να φτιάχνουν κοκτέιλ και να ακούνε μουσική. Όταν ο Δημήτρης
αποχώρησε απλά βουτώντας στη θάλασσα αναρωτήθηκαν για τον απίθανο τρόπο με τον
οποίο κόλλησε μαζί τους και συμφώνησαν να φάνε αύριο το βράδυ στην ταβέρνα του
πατέρα του. Άλλωστε η Ίλυα του το είχε υποσχεθεί.<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i><br /></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i><br /></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><i> Τα απογεύματα ο
Δημήτρης συνήθιζε να μαζεύει τους φίλους του στην ταβέρνα. Καθόντουσαν σ` ένα
τραπεζάκι κοντά στην πόρτα της κουζίνας κι άρχιζαν τα αστεία και τα πειράγματα.
Ήταν τέσσερις φίλοι που πλησίαζαν τα τριάντα, όλοι ανύπαντροι και οι μισοί
άνεργοι. Υπήρχε κι ένας πέμπτος φίλος, ο Βλάσσης, που δεν τους τιμούσε συχνά.
Έπιναν κανένα κρασάκι, κάπνιζαν, και καμιά φορά έφερναν κιθάρες και κάνανε
πρόβα μερικά τραγούδια ώσπου να εμφανιστούν οι πρώτες παρέες. Από το λύκειο
ακόμα -ήταν όλοι παλιοί συμμαθητές- υποστήριζαν πως κάποτε θα φτιάξουν
συγκρότημα. <o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><i> Υπήρξαν φορές που πελάτες
τους ζήτησαν να συνεχίσουν κι αυτοί το έκαναν, τραγουδώντας όμως πολύ πιο
προσεκτικά, προσπαθώντας να μη γίνονται φάλτσοι ή βαρετοί. Πάντοτε όμως
σταματούσαν όταν εμφανιζόταν ο πατέρας του Δημήτρη, άνθρωπος τυπικός και
λιγομίλητος. <o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> Απόψε κουβέντιαζαν με
πάθος για τη γνωριμία του Δημήτρη με τις δυο </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">star</span><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> και ανυπομονούσαν να τις δουν από
κοντά ˙ όχι φυσικά εντυπωσιασμένοι από την εγχώρια φήμη τους αλλά επειδή ως
γυναίκες μετρούσαν, ειδικά η Γερμενή. Η Κάτια ήταν περισσότερο αυτό που λέμε γυναίκα
της διπλανής πόρτας, κορμάρα μεν αλλά θα μπορούσε, χαλαρά, να είναι και φίλη
σου. Όχι όμως και η Ίλυα! Από πολλές απόψεις οι δυο γυναίκες βρίσκονταν η μια
στον αντίποδα της άλλης ˙ η Κάτια μελαχρινή με μακριά μαλλιά και η Ίλυα ξανθή με
κοντά, η Κάτια καταδεκτική και η Ίλυα άκακα σνομπ. Ο Δημήτρης διηγήθηκε στους
φίλους του κάθε στιγμή του χθεσινού απογεύματος, ανέφερε ατάκες, περιέγραψε
σώματα. Η παρέα άκουγε με ενθουσιασμό, άλλωστε ο Δημήτρης ήταν ο αγαπημένος
όλων.<o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> Οι τέσσερις φίλοι
σώπασαν άξαφνα χωρίς κανέναν φανερό λόγο και λίγα δευτερόλεπτα αργότερα η
Κάτια, η Ίλυα κι ο Νικήτας μπήκαν στην ταβέρνα. «Λες και το μυριστήκαμε»
παρατήρησε ένας τους κι αμέσως όλοι σκέφτηκαν το Βλάσση, το φιλόσοφο της
παρέας, που έλεγε πως τα πράγματα δένει μια κρυφή συγχρονικότητα, πως τίποτα
δεν γίνεται τυχαία. </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">O</span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> </span><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Βλάσσης,
που είχε τεράστια αδυναμία στο Δημήτρη, υποστήριζε συχνά πως οι άνθρωποι κάνουν
ό,τι κάνουν και λένε ό,τι λένε υπακούοντας σε δυνάμεις που τους υπερβαίνουν. <o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><i> Δυο τραπέζια μόνο
είχαν κόσμο και οι πελάτες κάρφωσαν τα βλέμματα στις δυο γυναίκες. Ο Δημήτρης
τους πλησίασε σαν παλιός φίλος κι αφού καλησπέρισε τους πρότεινε να καθίσουν σ`
ένα τραπέζι που βρισκόταν μακρύτερα από τα άλλα, στην αριστερή άκρη της αυλής,
δίπλα σε μια γέρικη κερασιά. Η Ίλυα άγγιζε τον κορμό της και τον χάιδευε έτσι
που κάθισε αντίκρυ απ` το ζευγάρι ενώ ο Δημήτρης όρθιος έγραφε την παραγγελία
τους. Μέχρι να επιστρέψει κρατώντας τα πρώτα πιάτα έπιασαν την κουβέντα
σχολιάζοντας τους φίλους του.<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><i> «Είναι όλοι τους
κούκλοι» παρατήρησε η Κάτια.<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><i> «Κανείς όμως σαν κι
αυτόν!»<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><i> «Συμφωνώ».<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><i> Πράγματι, εκείνος ξεχώριζε.
Δεν ήταν απλά όμορφος ˙ είχε μια λάμψη γνήσια, ένα φως που ειδικά άνθρωποι της
δικής τους δουλειάς το διέκριναν από χιλιόμετρα. Τα πρόσωπα των φίλων του τον
ακολούθησαν σαν ηλιοτρόπια καθώς περπάτησε προς την κουζίνα.<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><i> «Θα μπορούσε άνετα να
δουλεύει στην τηλεόραση» είπε ξανά η Κάτια. Ο Νικήτας δυσφόρησε. Η Ίλυα άναψε
ένα από τα μακριά γαλλικά πουράκια που κουβαλούσε πάντα, σε στεριά και θάλασσα.<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><i> «Απορώ γιατί δεν το
`χει κάνει…» είπε φυσώντας τον καπνό της πρώτης τζούρας.<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><i> «Ίσως δεν τον ενδιαφέρει
μια τέτοια καριέρα».<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><i> Η Ίλυα κοίταξε τη φίλη
της σα να υποστήριζε κάτι αδιανόητο. «Είναι γεννημένος γι` αυτό ˙ δεν το
βλέπεις;»<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> «Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι
ψώνια σαν κι εσάς» πέταξε δήθεν πειραχτικά ο Νικήτας. «Κάποιοι θέλουν μια κανονική
δουλειά, μια κανονική ζωή». Φίλησε την Κάτια τρυφερά, να την αποπροσανατολίσει
από τη ζήλεια του. </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">E</span><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">κείνη ανταπέδωσε, τρίφτηκε πάνω του. «Έρωτας…» σχολίασε η Ίλυα ξεφυσώντας
καπνό. Στην εκφορά του λόγου μπόλιασε το φιλικό πείραγμα με ελάχιστη κακότητα.<o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><i> Ο Δημήτρης σέρβιρε
χαμογελαστός τις σαλάτες και τα πρώτα ποτήρια κρασιού κι επέστρεψε στην παρέα
του τα μέλη της οποίας, συνεννοημένα θαρρείς, κάπνιζαν αρειμανίως κι άλλαζαν
κουβέντες χαμηλόφωνα. Από κει έριξε κάμποσες καυτές ματιές στο τραπέζι της
κερασιάς.<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><i> Σύντομα το μαγαζί
άδειασε. «Είναι η πρώτη φορά που διώχνουμε κόσμο!» σχολίασε η Ίλυα. «Είναι
ηπειρώτες σ` αυτά τα μέρη ˙ δε γουστάρουν πολλά-πολλά» της απάντησε ο Νικήτας.
Εμφανίστηκε ο πατέρας του Δημήτρη, χαιρέτισε μ` ένα νεύμα τους φίλους του γιού
του και κλείστηκε γραμμή στην κουζίνα. <o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><i> Τα δυο τραπέζια που
είχαν ακόμα ζωή κοίταζαν από μακριά το ένα το άλλο. <o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i><br /></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i><br /></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><i> Η βραδιά τελείωνε μ`
ένα μεθύσι γλυκό, άκακο. Η παρέα του σκάφους είχε παραδοθεί στο Διόνυσο και τη
θερινή ραστώνη ˙ από την άλλη παρέα είχε μείνει μόνο ο Δημήτρης που υπακούοντας
κάποια στιγμή σε μια ελαφριά, προς τα μπρός, κλίση του κεφαλιού της Ίλυας ήρθε
και κάθισε δίπλα της. Της έπιασε το χέρι στον αέρα, ένα χέρι λεπτό και λευκό
που κρατούσε ποτήρι κρασιού. «Λίγο ακόμα;»<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><i> «Επ, δεν υπάρχει φόβος...
Έχω ήδη μεθύσει!» είπε κωμικά κάνοντας την κολλητή της να τρανταχτεί από τα
γέλια. Ήπιε κι έδωσε και στον ίδιο. Ο Δημήτρης άγγιξε τα χείλη του στο ποτήρι
της, στο σημείο ακριβώς που βρισκόταν -πριν λίγο- τα δικά της. «Το καλύτερο
κρασί μας» παινεύτηκε. Η Ίλυα φίλησε τη κόκκινη σταγόνα που ξεχάστηκε πάνω στα
χείλη του. «Το καλύτερο» συμφώνησε.<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i><br /></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i><br /></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><i> Ξύπνησε μεσημέρι της
επόμενης μέρας, το γυμνό της σώμα ανακατεμένο με λευκά σεντόνια. Δίπλα της ο
Δημήτρης μπρούμυτα, με το ένα χέρι χαμηλά στην κοιλιά της. Τα τουριστικά
δωματιάκια που σπάνια είχαν ενοικιαστές γνώρισαν ένα ξημέρωμα δόξας ˙ τέσσερις
φορές έκαναν έρωτα και όχι πάντα στο ίδιο δωμάτιο. Αποκοιμήθηκαν αποκαμωμένοι
στο τελευταίο, το μικρότερο και πιο δροσερό. <o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><i> Μετακίνησε τρυφερά το
χέρι του και βγήκε στο μπαλκόνι. Ντύθηκε το σεντόνι σαν αρχαίο χιτώνα αφήνοντάς
εκείνον ολόγυμνο. Το καλοκαίρι τη χτύπησε μεθυστικά στο πρόσωπο, ο αλαζονικός
ήλιος του μεσημεριού την έκανε να χαμογελάσει από δίψα, να νιώσει στεγνή μετά
απ` όσα είχε δώσει. Έκλεισε τα μάτια και αφέθηκε στο ισχνό αεράκι ώσπου ένιωσε
το χέρι του στον ώμο της και χαμογέλασε.<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><i> «Δεν έχει άλλα
δωμάτια…» είπε παιχνιδιάρικα.<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><i> «Μπορούμε να ξαναπάμε
από ένα γύρο στο καθένα» της πρότεινε.<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><i> «Έχουμε καιρό. Θέλω να
μου δείξεις τον τόπο που μεγάλωσες».<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i><br /></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i><br /></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><i> Πάνω στο μηχανάκι του
αισθάνθηκε ξανά κοριτσάκι, ο Δημήτρης έτρεχε στην παραλία δίπλα στη θάλασσα και
μετά έστριψε σ` έναν κάθετο ανηφορικό δρόμο που οδηγούσε στο τέλος της μικρής
πόλης. Εκεί βρισκόταν το σπίτι του Βλάσση.<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><i> Σταμάτησε μπροστά στην
ολόλευκη αυλή απ` όπου φαινόταν πανοραμικά η μικρή πόλη, μαζί και το πέλαγος.
Μια ξύλινη πόρτα ήταν ανοιχτή και πέρασε μέσα σα να έμπαινε σε δικό του χώρο. Η
Ίλυα τον ακολούθησε μα προτού χτυπήσουν την πόρτα του σπιτιού ο Βλάσσης
βρισκόταν ήδη έξω. <o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><i> Κάθισαν στο πεζούλι
της αυλής, στη σκιά. Ο Βλάσσης ξαναμπήκε για να φέρει ένα τοπικό γλύκισμα και
καφεδάκια. Η Ίλυα τον παρακολουθούσε με αδηφάγα περιέργεια, έκπληκτη από τη
μουσικότητα της φωνής του, από τις γλυκές λέξεις με τις οποίες περιέγραφε τα
πάντα, από το πόσο απαλό έμοιαζε το δέρμα του. Ακόμα πιο εντυπωσιακό όμως ήταν
το βάθος των ματιών του, μια σχεδόν διαστολή τους κάθε φορά που κοίταζε τον
Δημήτρη. «Έτσι πρέπει να γινόταν και το δικό μου βλέμμα χτες το βράδυ καθώς προχωρούσε
η νύχτα, καθώς άρχιζα να αισθάνομαι ερωτευμένη…» σκέφτηκε. <o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><i> Έμειναν ώρα με το
Βλάσση κι εκείνος της μίλησε για τη ζωή εδώ ˙ όλοι γνωρίζονταν μεταξύ τους και
οι άνθρωποι της ηλικίας του αισθάνονταν πολλές φορές να ασφυκτιούν. Είχαν
όνειρα μα τα χρόνια περνούσαν χωρίς να τα πραγματοποιούν. Για κάποιο λόγο η
ανάπτυξη είχε προσπεράσει αυτόν τον τόπο που έμοιαζε να ανήκει σε μια
παλιότερη, ξεχασμένη Ελλάδα. <o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><i> Η Ίλυα παραξενεύτηκε
που ο Δημήτρης τα άκουγε όλα αυτά σα να μην τα γνωρίζει, σαν να μην αφορούσαν
τον ίδιο. Οι κόρες των ματιών του έμοιαζαν ακίνητες.<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><i> Κάποια στιγμή ο Βλάσσης
ζήτησε συγνώμη και ξαναμπήκε στο σπίτι, έμειναν μόνοι. «Τι σκέφτεσαι;» τον
ρώτησε.<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><i> «Είμαι ερωτευμένος
μαζί σου» της απάντησε.<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i><br /></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i><br /></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><i> Ώρες μετά ξαναβρέθηκαν
στο μικρότερο από τα τουριστικά δωματιάκια. Οι βόλτες στη μικρή πόλη δεν της
είχαν αποκαλύψει τίποτα το συναρπαστικό ˙ ένιωθε ,αντίθετα, να βαριέται και να
αποζητά το κατάστρωμα του σκάφους της φίλης της. Παρόλα αυτά η έλξη της για τον
Δημήτρη είχε πολλαπλασιαστεί, ήθελε να περάσουν ένα ακόμα βράδυ κάνοντας έρωτα
ως το πρωί. Μίλησε στην Κάτια και την καθησύχασε ˙ αύριο θα συνέχιζαν την
κρουαζιέρα τους. Εκείνη έκλεισε το τηλέφωνο ξαπλωμένη σε μια ερυθρόλευκη σεζ
λόνγκ.<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i><br /></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i><br /></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><i> Κοιμήθηκε για πολύ
λίγο, ίσως μισή ώρα κατά τις τέσσερις και κάτι. Είδε στον ύπνο της πως είχε
αγοράσει το σπίτι του Βλάσση και πως σ` αυτό το σπίτι φιλοξενούσε τον ίδιο και
τον Δημήτρη συγκατοικώντας μαζί τους. Η Κάτια είχε έρθει να τους επισκεφτεί,
τους έφερε ένα κίτρινο ρολόι τοίχου. Με τη βοήθειά της το τοποθέτησε σ` ένα
σημείο της κουζίνας και τότε άκουσαν οι δυο τους το Βλάσση από την αυλή να μιλά
με τη φωνή του Δημήτρη. «Είμαι ερωτευμένος μαζί σου!» είπε και τότε το κίτρινο
ρολόι τοίχου έπεσε κι έσπασε σε χίλια κομμάτια. Συμφώνησαν με την Κάτια πως δεν
έπρεπε να αναφέρουν σε κανέναν αυτή την εκούσια πτώση και βγήκαν έξω σερβίροντας
στους δυο φίλους το ίδιο τοπικό γλύκισμα που είχε κάποτε σερβίρει ο Βλάσσης σε
κείνη και τον Δημήτρη.<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><i> Ξύπνησε και ντύθηκε.
Έριξε μια τελευταία ματιά στον άντρα με τον οποίο πέρασε τα δύο τελευταία βράδια
˙ κοιμόταν σαν άγγελος. Άφησε επίτηδες το πακέτο με τα γαλλικά πουράκια της στο
κομοδίνο.<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><i> Πάνω στο σκάφος μιάμιση
μέρα μετά τσακώθηκε με τον Νικήτα που την κατηγόρησε πως παίζει με τους
ανθρώπους. Μια από τις ερυθρόλευκες σεζ λόνγκ βρέθηκε στη θάλασσα από τα νεύρα
εκείνου. Έμεινε μόνη στο κατάστρωμα με την Κάτια καθώς ο ηθικιστής καπετάνιος
απομονώθηκε οικειοθελώς στην καμπίνα του, νιώθοντας γελοίος μετά το ξέσπασμά
του.<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><i> «Πως ήταν;» ρώτησε η
Κάτια θέλοντας να ενημερωθεί για τις επιδόσεις του Δημήτρη.<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><i> «Υπέροχος.
Απίστευτος».<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><i> «Ίσως έπρεπε να
μείνεις λίγο ακόμα».<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><i> «Ξέρεις κάτι; Μερικοί
άνθρωποι δεν μπορούν να λάμψουν μακριά από τον τόπο τους, πιστεύω πως ο
Δημήτρης είναι μια τέτοια περίπτωση. Ξέρει πως έχει ένα εντελώς δικό του φως
που όμως σβήνει μόλις απομακρύνεται από την πόλη του. Θα έπρεπε να μετακινήσει
κανείς και τον τόπο μαζί με τον Δημήτρη…»<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><i> «Μάλιστα! Όλα αυτά τα
κατάλαβες επειδή πηδήχτηκες μερικές φορές μαζί του;»<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><i> «Και όχι μόνο. Έφαγα
στην ταβέρνα του, γνώρισα τον καλύτερό του φίλο, πήγα βόλτες με τη μηχανή του,
μιλήσαμε».<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><i> «Μιλάγατε κιόλας
ανάμεσα στα πηδήματα;»<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><i> «Ναι. Μην κοιτάς που ο
Νικήτας λέει μόνο ¨ούγ꨻.<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><i> Η Κάτια δεν άντεξε να
μη γελάσει. «Και τι σου είπε;»<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><i> «Πολλά. Για την
αδυναμία που έχει στον πατέρα του, για τους φίλους του…» Έκανε μια παύση η
Ίλυα. «Δε βαριέσαι…» είπε μετά. «Κάποιος συγγραφέας είχε πει ¨πρέπει να γίνεις
εσύ ήλιος για να φωτίσεις τους σβησμένους ήλιους των άλλων¨. Ο Δημήτρης πρέπει
να μένει εκεί για να ζεσταίνει τις καρδιές των κοντινών του ανθρώπων. Είναι η
μοίρα του».<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> Η Κάτια σηκώθηκε και
πήγε στο </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">bar</span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> </span><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">του
καταστρώματος, γύρισε με δυο </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">mojito</span><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">. Η Ίλυα θυμήθηκε πως ο Δημήτρης της εκμυστηρεύτηκε
πως η μητέρα του δεν είχε πεθάνει αλλά τους παράτησε όταν ο ίδιος ήταν οχτώ χρονών.
Το εκστόμισε αβίαστα, δεν φάνηκε στάλα πόνος να έχει μείνει μέσα του. Ο πατέρας
του πάντως την αγαπούσε ακόμα, έτσι της είπε. <o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> Βαρέθηκε να το πει όλο
αυτό στην Κάτια και έφερε το </span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">mojito</span><span lang="EN-US" style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> </span><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">στα χείλη της.<o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br />
<i><br /></i>
<i>Κώστας Ζαχαράκης</i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i><br /></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i><br /></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i><br /></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i><br /></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i><br /></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i><br /></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i><br /></i></div>
<i><br /></i>
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjUghvmi3PSPO8d5AZNg6nsQgX4CLieX6M83yEwlGQ40GbwpkWRMzv-XvK0sWP6mqbKwcqYJPKpMz5daZrYOJAFExS3PLcjpTbbPz_WMzCtxRePcjN59biQKPrtNMXM5oCCkFiM3sNbBFHu/s1600/local1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="395" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjUghvmi3PSPO8d5AZNg6nsQgX4CLieX6M83yEwlGQ40GbwpkWRMzv-XvK0sWP6mqbKwcqYJPKpMz5daZrYOJAFExS3PLcjpTbbPz_WMzCtxRePcjN59biQKPrtNMXM5oCCkFiM3sNbBFHu/s640/local1.jpg" width="640" /></a></div>
<br /></div>
</div>
Κώστας Ζαχαράκηςhttp://www.blogger.com/profile/10163846848502459843noreply@blogger.com0